حملات Back door: حملات Back door برنامه ای است که امکان دستيابی به يک سيستم را بدون بررسی و کنترل امنيتی ، فراهم می نمايد . برنامه نويسان معمولا” چنين پتانسيل هائی را در برنامه ها پيش بينی تا امکان اشکال زدائی و ويرايش کدهای نوشته شده در زمان تست بکارگيری نرم افزار ، فراهم گردد. با توجه به اين که تعداد زيادی از امکانات فوق ، مستند نمی گردند ، پس از اتمام مرحله تست به همان وضعيت باقی مانده و تهديدات امنيتی متعددی را به دنبال خواهند داشت .
برخی از متداولترين نرم افزارها ئی که از آنان به عنوان back door استفاده می گردد ، عبارتند از :
Back Orifice : برنامه فوق يک ابزار مديريت از راه دور می باشد که به مديران سيستم امکان کنترل يک کامپيوتر را از راه دور ( مثلا” از طريق اينترنت ) ، خواهد داد. نرم افزار فوق ، ابزاری خطرناک است که توسط گروهی با نام Cult of the Dead Cow Communications ، ايجاد شده است . اين نرم افزار دارای دو بخش مجزا می باشد : يک بخش سرويس گيرنده و يک بخش سرويس دهنده . بخش سرويس گيرنده بر روی يک ماشين اجراء و زمينه مانيتور نمودن و کنترل يک ماشين ديگر که بر روی آن بخش سرويس دهنده اجراء شده است را فراهم می نمايد .
NetBus : اين برنامه نيز نظير Back Orifice ، امکان دستيابی و کنترل از راه دور يک ماشين از طريق اينترنت را فراهم می نمايد.. برنامه فوق تحت سيستم عامل ويندوز ( نسخه های متفاوت از NT تا 95 و 98 ) ، اجراء و از دو بخش جداگانه تشکيل شده است : بخش سرويس دهنده ( بخشی که بر روی کامپيوتر قربانی مستقر خواهد شد ) و بخش سرويس گيرنده ( برنامه ای که مسوليت يافتن و کنترل سرويس دهنده را برعهده دارد ) . برنامه فوق ، به حريم خصوصی کاربران در زمان اتصال به اينترنت ، تجاوز و تهديدات امنيتی متعددی را به دنبال خواهد داشت .
Sub7) SubSeven) ، اين برنامه برنامه نيز تحت ويندوز اجراء شده و دارای عملکردی مشابه Back Orifice و NetBus می باشد . پس از فعال شدن برنامه فوق بر روی سيستم هدف و اتصال به اينترنت ،هر شخصی که دارای نرم افزار سرويس گيرنده باشد ، قادر به دستيابی نامحدود به سيستم خواهد بود .
نرم افزارهای Back Orifice ، NetBus, Sub7 دارای دو بخش ضروری سرويس دهنده و سرويس گيرنده، می باشند . سرويس دهنده بر روی ماشين آلوده مستقر شده و از بخش سرويس گيرنده به منظور کنترل از راه دور سرويس دهنده ، استفاده می گردد.به نرم افزارهای فوق ، ” سرويس دهندگان غيرقانونی ” گفته می شود .
برخی از نرم افزارها از اعتبار بالائی برخوردار بوده ولی ممکن است توسط کاربرانی که اهداف مخربی دارند ، مورد استفاده قرار گيرند :
Virtual Network Computing)VNC) : نرم افزار فوق توسط آزمايشگاه AT&T و با هدف کنترل از راه دور يک سيستم ، ارائه شده است . با استفاده از برنامه فوق ، امکان مشاهده محيط Desktop از هر مکانی نظير اينترنت ، فراهم می گردد . يکی از ويژگی های جالب اين نرم افزار ، حمايت گسترده از معماری های متفاوت است .
PCAnywhere : نرم افزار فوق توسط شرکت Symantec ، با هدف کنترل از راه دور يک سيستم با لحاظ نمودن فن آوری رمزنگاری و تائيد اعتبار ، ارائه شده است . با توجه به سهولت استفاده از نرم افزار فوق ، شرکت ها و موسسات فراوانی در حال حاضر از آن و به منظور دستيابی به يک سيستم از راه دور استفاده می نمايند .
Terminal Services : نرم افزار فوق توسط شرکت مايکروسافت و به همراه سيستم عامل ويندوز و به منظور کنترل از راه دور يک سيستم ، ارائه شده است .
همانند ساير نرم افزارهای کاربردی ، نرم افزارهای فوق را می توان هم در جهت اهداف مثبت و هم در جهت اهداف مخرب بکارگرفت.
بهترين روش به منظور پيشگيری از حملات Back doors ، آموزش کاربران و مانيتورينگ عملکرد هر يک از نرم افزارهای موجود می باشد. به کاربران می بايست آموزش داده شود که صرفا” از منابع و سايت های مطمئن اقدام به دريافت و نصب نرم افزار بر روی سيستم خود نمايند . نصب و استفاده از برنامه های آنتی ويروس می تواند کمک قابل توجهی در بلاک نمودن عملکرد اينچنين نرم افزارهائی ( نظير : Back Orifice, NetBus, and Sub7 ) را به دنبال داشته باشد . برنامه های آنتی ويروس می بايست به صورت مستمر بهنگام شده تا امکان شناسائی نرم افزارهای جديد ، فراهم گردد .
حمله های DoS: هدف از حملات DoS ، ايجاد اختلال در منابع و يا سرويس هائی است که کاربران قصد دستيابی و استفاده از آنان را دارند ( از کار انداختن سرويس ها ) . مهمترين هدف اين نوع از حملات ، سلب دستيابی کاربران به يک منبع خاص است . در اين نوع حملات، مهاجمان با بکارگيری روش های متعددی تلاش می نمايند که کاربران مجاز را به منظور دستيابی و استفاده از يک سرويس خاص ، دچار مشکل نموده و بنوعی در مجموعه سرويس هائی که يک شبکه ارائه می نمايد ، اختلال ايجاد نمايند . تلاش در جهت ايجاد ترافيک کاذب در شبکه ، اختلال در ارتباط بين دو ماشين ، ممانعت کاربران مجاز به منظور دستيابی به يک سرويس ، ايجاد اختلال در سرويس ها ، نمونه هائی از ساير اهدافی است که مهاجمان دنبال می نمايند . در برخی موارد و به منظور انجام حملات گسترده از حملات DoS به عنوان نقطه شروع و يک عنصر جانبی استفاده شده تا بستر لازم برای تهاجم اصلی ، فراهم گردد . استفاده صحيح و قانونی از برخی منابع نيز ممکن است ، تهاجمی از نوع DoS را به دنبال داشته باشد . مثلا” يک مهاجم می تواند از يک سايت FTP که مجوز دستيابی به آن به صورت anonymous می باشد ، به منظور ذخيره نسخه هائی از نرم افزارهای غيرقانونی ، استفاده از فضای ذخيره سازی ديسک و يا ايجاد ترافيک کاذب در شبکه استفاده نمايد . اين نوع از حملات می تواند غيرفعال شدن کامپيوتر و يا شبکه مورد نظر را به دنبال داشته باشد . حملات فوق با محوريت و تاکيد بر نقش و عمليات مربوط به هر يک از پروتکل های شبکه و بدون نياز به اخذ تائيديه و يا مجوزهای لازم ، صورت می پذيرد . برای انجام اين نوع حملات از ابزارهای متعددی استفاده می شود که با کمی حوصله و جستجو در اينترنت می توان به آنان دستيابی پيدا کرد . مديران شبکه های کامپيوتری می توانند از اين نوع ابزارها ، به منظور تست ارتباط ايجاد شده و اشکال زدائی شبکه استفاده نمايند . حملات DoS تاکنون با اشکال متفاوتی ، محقق شده اند . در ادامه با برخی از آنان آشنا می شويم .
Smurf/smurfing : اين نوع حملات مبتنی بر تابع Reply پروتکل Internet Control Message Protocol) ICMP) ،بوده و بيشتر با نام ping شناخته شده می باشند .( Ping ، ابزاری است که پس از فعال شدن از طريق خط دستور ، تابع Reply پروتکل ICMP را فرامی خواند) . در اين نوع حملات ، مهاجم اقدام به ارسال بسته های اطلاعاتی Ping به آدرس های Broadcast شبکه نموده که در آنان آدرس مبداء هر يک از بسته های اطلاعاتی Ping شده با آدرس کامپيوتر قربانی ، جايگزين می گردد .بدين ترتيب يک ترافيک کاذب در شبکه ايجاد و امکان استفاده از منابع شبکه با اختلال مواجه می گردد.
Fraggle : اين نوع از حملات شباهت زيادی با حملات از نوع Smurf داشته و تنها تفاوت موجود به استفاده از User Datagram Protocol ) UDP) در مقابل ICMP ، برمی گردد . در حملات فوق ، مهاجمان اقدام به ارسال بسته های اطلاعاتی UDP به آدرس های Broadcast ( مشابه تهاجم Smurf ) می نمايند . اين نوع از بسته های اطلاعاتی UDP به مقصد پورت 7 ( echo ) و يا پورت 19 ( Chargen ) ، هدايت می گردند.
Ping flood : در اين نوع تهاجم ، با ارسال مستقيم درخواست های Ping به کامپيوتر فربانی ، سعی می گردد که سرويس ها بلاک و يا فعاليت آنان کاهش يابد. در يک نوع خاص از تهاجم فوق که به ping of death ، معروف است ، اندازه بسته های اطلاعاتی به حدی زياد می شود که سيستم ( کامپيوتر قربانی ) ، قادر به برخورد مناسب با اينچنين بسته های اطلاعاتی نخواهد بود .
SYN flood : در اين نوع تهاجم از مزايای three-way handshake مربوط به TCP استفاده می گردد . سيستم مبداء اقدام به ارسال مجموعه ای گسترده از درخواست های synchronization ) SYN) نموده بدون اين که acknowledgment ) ACK) نهائی آنان را ارسال نمايد. بدين ترتيب half-open TCP sessions (ارتباطات نيمه فعال ) ، ايجاد می گردد . با توجه به اين که پشته TCP ، قبل از reset نمودن پورت ، در انتظار باقی خواهد ماند ، تهاجم فوق ، سرريز بافر اتصال کامپيوتر مقصد را به دنبال داشته و عملا” امکان ايجاد ارتباط وی با سرويس گيرندگان معتبر ، غير ممکن می گردد .
Land : تهاجم فوق، تاکنون در نسخه های متفاوتی از سيستم های عامل ويندوز ، يونيکس ، مکينتاش و IOS سيسکو،مشاهده شده است . در اين نوع حملات ، مهاجمان اقدام به ارسال يک بسته اطلاعاتی TCP/IP synchronization ) SYN) که دارای آدرس های مبداء و مقصد يکسان به همراه پورت های مبداء و مقصد مشابه می باشد ، برای سيستم های هدف می نمايند . بدين ترتيب سيستم قربانی، قادر به پاسخگوئی مناسب بسته اطلاعاتی نخواهد بود .
Teardrop : در اين نوع حملات از يکی از خصلت های UDP در پشته TCP/IP برخی سيستم های عامل ( TCPپياده سازی شده در يک سيستم عامل ) ، استفاده می گردد. در حملات فوق ، مهاجمان اقدام به ارسال بسته های اطلاعاتی fragmented برای سيستم هدف با مقادير افست فرد در دنباله ای از بسته های اطلاعاتی می نمايند . زمانی که سيستم عامل سعی در بازسازی بسته های اطلاعاتی اوليه fragmented می نمايد، قطعات ارسال شده بر روی يکديگر بازنويسی شده و اختلال سيستم را به دنبال خواهد داشت . با توجه به عدم برخورد مناسب با مشکل فوق در برخی از سيستم های عامل ، سيستم هدف ، Crash و يا راه اندازی مجدد می گردد .
Bonk : اين نوع از حملات بيشتر متوجه ماشين هائی است که از سيستم عامل ويندوز استفاده می نمايند . در حملات فوق ، مهاجمان اقدام به ارسال بسته های اطلاعاتی UDP مخدوش به مقصد پورت 53 DNS ، می نمايند بدين ترتيب در عملکرد سيستم اختلال ايجاد شده و سيستم Crash می نمايد .
Boink : اين نوع از حملات مشابه تهاجمات Bonk می باشند. با اين تفاوت که در مقابل استفاده از پورت 53 ، چندين پورت ، هدف قرارمی گيرد .
Port
Service
7
Echo
11
Systat
15
Netstat
19
Chargen
20
FTP-Data
21
FTP
22
SSH
23
Telnet
25
SMTP
49
TACACS
53
DNS
80
HTTP
110
POP3
111
Portmap
161/162
SNMP
443
HTTPS
1812
RADIUS
متداولترين پورت های استفاده شده در حملات DoS
يکی ديگر از حملات DoS ، نوع خاص و در عين حال ساده ای از يک حمله DoS می باشد که با نام Distributed DoS ) DDoS) ، شناخته می شود .در اين رابطه می توان از نرم افزارهای متعددی به منظور انجام اين نوع حملات و از درون يک شبکه ، استفاده بعمل آورد. کاربران ناراضی و يا افرادی که دارای سوء نيت می باشند، می توانند بدون هيچگونه تاثيری از دنيای خارج از شیکه سازمان خود ، اقدام به ازکارانداختن سرويس ها در شبکه نمايند. در چنين حملاتی ، مهاجمان نرم افزاری خاص و موسوم به Zombie را توزيع می نمايند . اين نوع نرم افزارها به مهاجمان اجازه خواهد داد که تمام و يا بخشی از سيستم کامپيوتری آلوده را تحت کنترل خود درآورند. مهاجمان پس از آسيب اوليه به سيستم هدف با استفاده از نرم افزار نصب شده Zombie ، تهاجم نهائی خود را با بکارگيری مجموعه ای وسيع از ميزبانان انجام خواهند داد. ماهيت و نحوه انجام اين نوع از حملات ، مشابه يک تهاجم استاندارد DoS بوده ولی قدرت تخريب و آسيبی که مهاجمان متوجه سيستم های آلوده می نمايند ، متاثر از مجموع ماشين هائی ( Zombie ) است که تحت کنترل مهاجمان قرار گرفته شده است .
به منظور حفاظت شبکه ، می توان فيلترهائی را بر روی روترهای خارجی شبکه به منظور دورانداختن بسته های اطلاعاتی مشمول حملات DoS ، پيکربندی نمود .در چنين مواردی می بايست از فيلتری ديگر که امکان مشاهده ترافيک (مبداء از طريق اينترنت) و يک آدرس داخلی شبکه را فراهم می نمايد ، نيز استفاده گردد.
در این مقاله قصد داریم مفهوم Channel در شبکه های وایرلس را بررسی کنیم ، انتخاب Channel مناسب به افزایش قدرت شبکه وایرلس و سرعت بالاتر در ارتباط بی سیم کمک می کند و امیدواریم این مقاله دید بهتری برای تشخیص Channel مناسب به شما کاربران محترم بدهد .
همانطور که می دانید در شبکه های بی سیم برای ارسال اطلاعات از طریق امواج امروزه عموما اکثر دستگاه ها از فرکانس 2.4 گیگاهرتز استفاده میکنند البته فرکانس های دیگری نیز برای نسخه های دیگر استاندارد 802.11 موجود میباشند .در تمامی دستگاههای روتر بی سیم تنظیمات انتخاب Channel عموما به صورت اتوماتیک قرارداده میشود حال اینکه در صورت انتخاب کانال مناسب به صورت دستی امکان ارسال امواج پرقدرت تر و در نتیجه سرعت بالایی در شبکه خواهیم داشت .
مفهوم Channel در شبکه های وایرلس
در ابتدا برای درک راحت مفهوم کانال ها در شبکه های بی سیم به شکل زیر دقت کنید:
همانطور که در تصویر بالا مشاهده میکنید اکثر روترهای بی سیم امروزی در بازه ای زا 2400 تا 2500 مگاهرتز فعال میباشند که این بازه 100 مگاهرتزی به 14 کانال هر کدام با قدرت 20 مگاهرتز تقسیم بندی میشوند همانطور که متوجه شدید 14 کانال 20 مگاهرتزی بالطبع بیشتر از 100 مگاهرتز شده و از این رو این کانال دچار هم پوشانی یا overlapping خواهند شد که در حالت عادی هر کانال با 2 تا 4 کانال دیگر همپوشانی خواهند داشت استفاده از این کانال ها توصیه نمیشود چرا که دارای سرعت پایین تری نسبت به کانال های 1 و 6 و 11 که کانال های بدون هم پوشانی هستند خواهند داشت .خوب حالا میخواهیم یاد بگیریم چگونه با انتخاب مناسب ترین کانال میتوانیم به بیشترین سرعت و ترافیک دست یابیم.
همانطور که بالا ذکر شد همیشه این موضوع رو در نظر داشته باشید که حدالامکان از کانالهای بدون همپوشانی 1و6و11 استفاده نمایید ولی اگر در محلی که شما زندگی میکنید هر یک از این کانال ها بیشتر مورد استفاده قرار بگیرند در ترافیک شما بسیار موثر خواهد بود شاید در محل زندگی شما بسیاری از افرادی که دارای روتر بی سیم , تلفن بی سیم و ابزارهای بلوتوث میباشند از همان کانالی استفاده نمایند که شما در حال ارسال امواج بی سیم هستید و این شلوغی کانال در سرعت شما نیز تاثیر خواهد داشت چون وقتی صحبت از کانال میشود تنها روتر های بی سیم نیستند که میتوانند از این کانال ها استفاده کنند بلکه تمامی دیگر وسایل الکترونیکی که در این بازه اقدام به انتقال امواج نمایند جزو کاربران ان کانال محسوب میشوند فلذا باید در انتخاب کانال دقت نموده و به انتخاب خلوت ترین کانال اقدام نماییم روش های بسیاری برای این کار وجود دارد ولی من قصد دارم با ساده ترین روش این کار را انجام دهم ابتدا برنامه wifiinfoview را از این لینک دانلود نمایید این برنامه نیازی به نصب نداشته و به محض دانلود اجرا میگردد بعد از اجرای تمامی شبکه های بی سیم اطراف شما لیست خواهد شد در پنجره بر روی گزینه کانال ها کیلک کنید تا شبکه ها بر اساس کانال های پرترافیک مرتب شوند .
همانطور که در تصویر بالا مشاهده میکنید بعد از لیست شدن شبکه ها بر اساس ترافیک کانال به وضوح مشاهده میکنید که پرترافیک ترین شبکه کانال 6 میباشد که در این صورت شما میتوانید به کانال 1 و یا 11 تغییر کانال دهید تا از ترافیک بالا بهره ببرید در سیستم عامل لینوکس نیز همین کار را میتوانید با دستور زیر انجام دهید
sudo iwlist wlan0 scan | grep \(Channel
در مورد سیستم عامل مک نیز میتوانید با مراجعه به منوی وای فای بر روی تسک بار و انتخاب گزینه Open Wireless Diagnostics پنجره ای باز و شبکه های اطراف برای شما نمایش داده خواهد شد که همانطور که در شکل مشاهده میکنید میتوانید کانال های پرترافیک را مشاهده و کشف نمایید .
تنظیمات تغییر کانال در روترهای مختلف متفاوت میباشند ولی با مراجعه به بخش تنظیمات wireless روتر خود خواهید توانست گزینه تغییر کانال را پیدا کنید .در مقالات بعدی به مباحث شبکه های 5 گیگاهرتز خواهیم پرداخت که دارای کانال های بدون همپوشانی زیادی نسبت به 2.4 گیگاهرتز فراهم می نماید چیزی حدود 23 کانال بدون همپوشانی که در این صورت کاربر در انتخاب کانال بسیار راحت و دارای گزینه های زیادی بهره وری تمام و کمال از ترافیک شبکه خود خواهد بود .
مفهوم SPF DNS Record: ممکن است تاکنون بارها با اصطلاح رکورد SPF برخورد کرده باشید ، زمانی که ما یک Mail Server داریم برای افزایش امنیت و جلوگیری از جعل نام دامین رکورد SPF می سازیم . به عبارتی وقتی شما یک Mail Server در سازمان خود راه اندازی میکنید علاوه بر انتخاب نوع Mail Server و تنظیمات آن و… باید تنظیمات خاصی برای احراز هویت این سرویس برای Mail Serverهای دیگر ایجاد کنید. چون ایجاد یک E-mail جعلی به اسم دامنه شما امروزه خیلی راحت شده است و به راحتی یک هکر می تواند به اسم سازمان شما مشتریان سازمان را گمراه کند. و به خاطر همین دلیل باید Mail Server خود را برای بقیه میل سرورها Authenticate کنید.
مفهوم SPF DNS Record
منظور از احراز هویت یک Mail Server برای بقیه سرورها میل چیست؟
میل سرورهای بزرگ مانند Yahoo, Google and Hotmail و … از هر SMTP Server ی میل دریافت نمی کنند. برای اینکه این میل سرورها از بقیه E-mail دریافت کنند، باید یکسری پارامترها وجود داشته باشند. این پارامترها عبارتند از :
SPF Record
PTR Record
Domain Keys Identification Mail یا DKIM Protocol
Real-time blackhole list – RBL
در این مقاله قصد داریم SPF Record و اجزای آن را پوشش دهیم.
SPF Record چیست؟
یک SPF (Sender Policy Framework) Record لیست Mail Server های می باشد که مجاز هستن از طرفه و به اسم دامنه سازمان شما به بقیه میل سرورها میل ارسال کنند. این رکورد باعث کاهش فعالیت Spamming از طرف اسم دامنه سازمان شما می شود. یعنی هر میل سروری مجاز به استفاده از دامنه ما برای ارسال میل نمی باشد. وقتی سروری قصد دارد به اسم دامنه سازمان شما Spam ی ارسال کند میل سرور مقصد چک می کند دامنه شما SPF Record دارد؟ آیا این SPF Record اسم دامنه شما را ارائه می کند؟ آیا این E-mail ارسالی از طرف سرورهائی فرستاده شده که IP or FQDN آنها در SPF Record لیست شده است؟ اگر SPF برای آن دامنه وجود داشت و اطلاعات ارائه شده آن به درستی ست شده باشد E-mail ارسالی بصورت نورمال پردازش می شود وگرنه ایمیل Spam می شود.
به این نکته توجه داشته باشید SPF Record فقط یکی از پارامترهای بالا می باشد یعنی حتی اگر SPF Record به درستی تنظیم شده باشد و پارامترهای بالا وجود نداشته باشند یا اشتباه تنظیم شده باشند باز هم E-mail ارسالی شما Spma می شود.
یک مثال از SPF Record
domain.com. IN TXT "v=spf1 a mx ~all"
Domail.com, اسم دامنه سازمان شما می باشد.
IN TXT, نوع رکورد در DNS Zone. رکورد SPF یک رکورد TXT می باشد که در DNSها ایجاد می شود.
V=spf1, تکست رکورد را به عنوان یک SPF Record شناسائی می کند.
A, لیست A Record های سرور های میل می باشد که می توانیم (مجاز) با آنها میل ارسال کنیم.
MX , رکورد MX میل سرورهای می باشد که می توانیم (مجاز) با آنها میل ارسال کنیم.
all~, لیست A و MX را مجاز به ارسال ایمیل میکند. (این دو لیست مجاز هستن از طرف دامنه شما میل ارسال کند.)
یک مثال دیگر
Domain.com v=spf1 mx a ip4:46.143.247.128/32 ~all
بیشتر پارامترهای بالا را توضیح دادم فقط یک پارامتر جدیدی در SPF Record بالا وجود داره
IP4, این پارامتر که خصوص IPv4 می باشد، رنج IPهای سرورهای میل را مشخص می کند. (فقط IP بالا می تواند از طرف این دامنه ایمیل ارسال کند)
SPF Record زیر را می توانید تجزیه و تحلیل کنید؟؟؟
domain.com. IN TXT "v=spf1 a mx include:google.com ~all
درسته!!! فقط MX رکورد بالا می تواند از طرف دامنه Domain.com میل ارسال کند.
تمام پرامترهای SPF Record را می توانید در سایت زیر پیدا کنید :
http://www.openspf.org/SPF_Record_Syntax
ایجاد یک SPF Record
سایتهای زیادی هستن که بصورت Wizard این رکورد را برای شما انجام می دهند و تنها کاری که شما باید انجام بدید اینه که به سوالهای آنها جواب بدید. همین!!!
دامنه ای به اسم mycity-ku.ir و میل سروری با IP=46.143.247.128 دارم. الان می خواهم برای این دامنه یک SPF Record ایجاد کنم.
برای اینکار وارد یکی از سایتهای بالا شوید و فیلد های لازم را پر کنید.
کار شما تمام شد.
نکته : IP and FQDN بالا وابسته به هیچ سازمان یا مقصد خاصی نیست و فقط برای روشن شدن مطلب مطرح شده است.
اعمال کردن SPF در DNS
بعد از ایجاد رکورد بالا باید این رکورد را ب روی DNS Server اعمال کرد.
برای اعمال کردن SPF ما کلا دو سناریو داریم :
اول اینکه DNS Server شما در ناحیه DMZ سازمان شما هستش.
یا اینکه DNS شما توسط شرکت دیگری میزبانی می شود.
اگر DNS شما در DMZ سازمان می باشد شما باید این رکوود را ایجاد کنید ولی اگر DNS شما میزبانی می شود این رکورد را آن شرکت برای دامنه شما ایجاد می کند و شما نیاز به انجام هیچ کار خاصی نیستید.
ایجاد SPF Record در DNS های ویندوزی
تصاویر زیر را دنبال کنید :
تست کردن SPF Record
وقتی SPF Record را ایجاد و اعمال کردید باید این رکورد را تست کنید تا از صحت کارکرد آن اطمینان حاصل کنید.
شما می توانید توسط سایتهای زیر این کار را انجام دهید :
1- پهنای باند بسيار بالا 2- افت بسيار کم 3- وزن کم و قطر کوچک 4- ايزولاسيون کامل الکتريکی 5- مصونيت در برابر تداخل و هم شنوايی 6- امنيت سيگنال 7- فراوانی و ارزان بودن مواد 8- نگهداری آسان 9- ظرافت و قابليت انعطاف 10- مصونيت در مقابل عوامل جوی و رطوبت
امروزه یکی از مهمترین چالش های سازمان ها در بکارگیری اینترنت، نگرانی از تهدیدات و حملاتی است که هر لحظه تهدید کننده، سرمایه و دارایی های الکترونیکی سازمان است. که معمولا به دلیل کامل نبودن زنجیره های امنیتی در سازمان ها باعث شده تا موضوع جداسازی بستر اتصال به اینترنت از شبکه داخلی به یک موضوع مهم و اصلی تبدیل شود.
در این بین جهت رفع این موضوع، راه کار های مختلفی از سوی کارشناسان ارائه شده است، که برخی از آنها هزینه های بسیار سنگینی را به سازمان ها تحمیل نموده است.
از جمله این راه کارها می توان به موارد زیر اشاره کرد:
طراحی و پیاده سازی یک شبکه مستقل به همراه سیستم های سخت افزاری و نرم افزاری مورد نیاز
راه اندازی مراکز اینترنت در سازمان ها به شیوه کافی نتی
استفاده از راه کاری های مبتنی بر مجازی سازی و سیستم های Virtual APP
پرواضح است که راه کار های اول و دوم، هزینه های سنگینی در دو بخش تجهیز و نگهداری را بر دوش سازمان می اندازد. ضمن آنکه نتوانسته است. از لحاظ فنی از تبادل داده بین دو بستر داخلی و اینترنت جلوگیری نماید.
شاید به جرات بتوان گفت بهترین و تنها روش فنی و عملی جداسازی ، گزینه سوم است که نسبت به دورش قبل از مزایای زیادی برخوردار است. برخی از این موارد عبارتند از:
۱- کاهش هزینه های راه اندازی سرویس و ارائه خدمات نسبت به دو روش اول و دوم
۲- امکان جداسازی ۱۰۰% ترافیکی و جلوگیری کامل از انتقال داده ها بین دو بستر
۳- جلوگیری از اتلاف وقت پرسنل به واسطه حضور در محل دیگری به جز محل کار خود برای استفاده از اینترنت
۴- کاهش هزینه های نگهداری و تعمیرات سخت افزار ها و نرم افزار های (بستر دومی یا کافی نت ها) در سازمان.
۵- فعال شدن سرویس در کمترین زمان
۶- عدم نیاز به انجام تغییرات در ساختار شبکه
Virtual App چیست؟
یکی از روش های مجازی سازی، مجازی سازی نرم افزار های کاربردی است، که امروزه فواید و کاربرد های آن بر همگان روشن است. به واسطه قابلیت های بیشماری که اینگونه راه حل ها در اختیار استفاده کنند گان قرار می دهند، محبوبیت سیستم های Virtual App هر روز بیشتر و کاربردی تر می شود.
با استفاده از Virtual App می توان :
۱- نرم افزارها را بدون در نظر گرفتن سیستم عامل اجرایی آنها دراختیار گرفت. این به آن معنی است که به عنوان مثال یک نرم افزار حسابداری تحت ویندوز که فقط بر روی ویندوز XP اجرا می شود را میتوان روی Apple و یا Android اجرا نمود.
۲- مدیریت و محدود سازی استفاده از نرم افزار های منتشر شده
۳- امکان اجرای برنامه از راه دور
۴- انتقال داده بین کاربر و برنامه از طریق یک بستر کاملا ایمن
لیکن یکی از مهمترین کاربرد های Virtual App در زمینه جداسازی شبکه های داخلی از بستر اینترنت است که به واسطه شرایط کنونی می تواند به عنوان بهترین و امن ترین راه کار در دستور کار قرارگیرد:
در سیستم های نرم افزارهای مجازی یا Virtual APP ، معمولا به جای در اختیار قراردادن یک سیستم عامل کامل (فیزیکی یا مجازی) فقط یک نرم افزار کاربردی مورد نیاز کاربر، در اختیار کاربر قرار می گیرد. این نرم افزار بر روی سرور با سطوح دسترسی و امنیتی از پیش تعریف شده و به درخواست کاربر اجرا می شود. در این وضعیت کاربر فقط تصویری از نرم افزار مذکور را بر روی سیستم خود دارد. به عبارت دیگر با آنکه ظواهر امر نشان می دهد که کاربر مستقیما برنامه را اجرا نموده است، ولی هیچ یک از فعالیت آن نرم افزار بر روی سیستم کاربر اجرا نمی شود. و فقط از طریق لایه امن شده ای امکان تبادل داده در حد یک ترمینال از سیستم کاربر به سرور فراهم شده است. بنابراین در این روش، بدون اینکه نیاز باشد تا کاربر( پرسنل) از سیستم دیگری استفاده نماید، بدون اتلاف وقت می تواند از خدمات مورد نظر و کاملا کنترل شده استفاده نماید.
با استفاده از این قابلیت، اگر در اختیار کاربر نرم افزار های مربوط به اینترنت نظیر Browser ها قرار گیرد، در این صورت می توان تصویری از آنچه را که کاربر Download می کند را به ایشان نشان دهیم و عملا همه عملیات بر روی سرور سرور انجام خواهد شد.
به واسطه عدم دسترسی کاربر به داده های تبادل شده با اینترنت، امکان انتقال هرگونه بد افزار منتفی خواهد بود. همچنین پس از خاتمه استفاده کاربر، تمامی سرویس های فعال شده برای ایشان از بین خواهد رفت و برای کاربر بعدی از ابتدا و با تنظیمهای پیش فرض آماده خواهد شد. لذا در این وضعیت هیچ گونه بد افزاری بر روی سرور نیز باقی نخواهد ماند.
با استفاده از روش فوق می توان مطمئن بود که تمامی مصرف کاربر در محیطی بسیار امن و بدون قابلیت نشت اطلاعات انجام خواهد شد.
تا این بخش از فرآیند، امکان فراهم سازی بستری ایمن و پایدار برای استفاده کاربران از اینترنت فراهم شده است. لیکن موضوع مهمتر در این حوزه مکانیزم های کنترل و مدیریت مصرف اینترنت است که در صورت عدم وجود آن کل پروژه با نقص فنی بزرگی مواجه خواهد بود.
اهمیت سامانه های بی سیم، به دلیل صرفه جویی های فراوانی که در استفاده از منابع شبکه به همراه دارند، بر کسی پوشیده نیست. همچنین با توجه به مزایای متعدد این نوع از شبکه ها، استفاده از آنها در محیط های آموزشی، مراکز تفریحی، اقامتی و حتی اداری و سازمانی با استقبال فراوانی روبه رو بوده است. از جمله مزایای عمومی و تخصصی استفاده از شبکه های بی سیم در این اماکن میتوان به این موارد اشاره کرد:
سرعت استقرار: سیستم های بی سیم در سریعترین زمان و با ایجاد کمترین تغییر در یک مکان استقرار میابند.
بهره وری هزینه: هزینه های راه اندازی سیستم های بی سیم در دراز مدت بسیار کم تر از شبکه های با سیم است.
قابلیت توسعه پذیری: این سیستم ها به سرعت در مقیاس های وسیع قابل گسترش اند.
افزایش دسترسی و قابلیت جابه جایی: کاربران سیستم های بیسیم میتوانند در هر لحظه و در هر موقعیتی به سیستم متصل گردند.
توسعه آموزش الکترونیک در فضاهای آموزشی: با افزایش ضریب دسترسی به شبکه و اینترنت در درون دانشگاه ها و موسسات آموزشی و پژوهشی
امکان ارائه سرویس های متنوع: ارائه سرویس های اختصاصی به انواع گروه های سازمانی در موسسات آموزشی نظیر اساتید، کارمندان، دانشجویان، میهمان و مدعوین،…
چالش های شبکه های بی سیم که ما آنها را به فرصت تبدیل میکنیم
عدم رعایت برخی استاندارد ها در مورد تجهیزات شبکه های بی سیم و بی توجهی به اصول ایمنی در ایجاد این شبکه ها میتواند مخاطرات زیادی را بهمراه داشته باشد، از جمله:
۱- عدم امنیت شبکه
در این شبکه ها نفوذ پذیری شبکه توسط افراد غیر مجاز زیاد است. بسیاری از پروتکل های رایج امنیت شبکه در سیستم های بی سیم در مراکز بزرگ کارایی نداشته و به راحتی قابل نفوذ میباشند. به همین دلیل است که بسیاری از سازمان ها و شبکه ها بزرگ برای ایجاد شبکه های داخلی خود به بستر های سیمی روی می آورند. در برخی سازمان ها برای ایمن سازی شبکه های بی سیم اقدام به جداسازی فیزیکی تجهیزات شبکه های بیسیم از بستر شبکه های داخلی و با سیم مینمایند. این اقدام شاید باعث امنیت بالای شبکه داخلی و دوری از مخاطرات شبکه های بی سیم گردد، ولی هزینه های سر سام آوری را نیز به دنبال خواهد داشت !
در برخی از سازمان ها شبکه های بی سیم را به شبکه ها داخلی متصل نموده که میزان آسیب پذیری این شبکه ها را به شدت افزایش میدهد. کاربرانی که گاه بصورت میهمان به این شبکه ها متصل میگردند میتوانند شبکه را آلوده کنند، به بسیاری از منابع شبکه و اطلاعات محرمانه سازمانی دسترسی پیدا کنند و یا اطلاعات غیر مجازی را در شبکه قرار دهند.
۲- افت شدید کیفیت سرویس دهی در شبکه های بزرگ
همچنین عدم پشتیبانی از سامانه جابه جایی میتواند مرتباً باعث افت کیفیت ارائه خدمات و قطع آن گردد. در این شرایط تعداد اتصال به اکسس پوینت های خاص زیاد شده و باعث کاهش کیفیت دسترسی و گاهاً خارج شدن از گردونه سرویس دهی میگردد. بسیاری از دستگاه های رایج و غیر استاندارد مدعی داشتن این قابلیت هستند، در صورتیکه در عمل به اثبات رسیده است که بسیار ی از آنها از این سرویس پشتیبانی نمیکنند. با سرویس های استاندارد Roaming به راحتی میتوان بار اتصال را در اکسس پوینت ها تقسیم و بصورت کاملاٌ اتوماتیک مدیریت کرد. کیفیت ارائه سرویس در این نوع از شبکه ها بسیار بالا و پایدار است.
۳- مدیریت اتصال و تبادل اطلاعات کاربران در شبکه
در برخی شبکه های بیسیم، به علت عدم وجود سیستم مدیریت دسترسی کاربران، امکان تبادل اطلاعات بین بسیاری از کاربران وجود دارد. این مطلب میتواند تبدیل به یک مخاطره برای امنیت شبکه، بارگذاری اطلاعات غیر مجاز، دزدیده شدن اطلاعات شبکه،… گردد. این مساله همینطور باعث افزایش ترافیک اطلاعات روی اکسس پوینت ها گردیده و سرویس دهی آنها را با مشکل مواجه میکند. با ایجاد یک سیستم مدیریت دسترسی کاربران و Client ها به شبکه بی سیم، میتوان به شدت از این مخاطرات کاست. در این صورت کاربران داری حدود دسترسی و فعالیت خاص خود خواهند بود. شرکت مهندسین تحلیلگران آتی نگر راهکار شبکه های بی سیم خود را با این بینش ارائه میدهد که شبکه ای پایدار، سریع و ایمن را ایجاد نماید. بدینوسیله این دیدگاه در بین کاربران ایجاد میشودکه بستر های بی سیم نیز میتوانند به اندازه شبکه های با سیم، امن و پایدار گردند. از این رو این مجموعه در پی آن است که زیر ساخت های بی سیم را با بروزترین و ایمن ترین استاندارد ها ایجاد نماید.
خدمات شرکت آتی نگر در راه اندازی سیستم های بی سیم
امکان سنجی طرح: در طی این مرحله موقعیت مکانی پروژه بررسی و امکان سنجی طرح بر اساس ویژگی های محل انجام می پذیرد.
پیشنهاد بر اساس نیازهای محل: پس از انجام بررسی های اولیه و مشخص شدن ابعاد فیزیکی پروژه و همچنین اطلاع از نیاز های مدیران شبکه، بهترین پیشنهادات در زمینه تجهیزات ارائه میگردند.
ارائه راهکارهای امنیت شبکه: در این مرحله و با توجه به گستردگی و نیاز های شبکه داخلی، پیشنهادات ایمن سازی ارائه میگردند. این پیشنهادات میتوانند شامل تجهیزات فیزیکی و یا نرم افزاری باشند.
پیاده سازی و راه اندازی: در این مرحله بسترهای لازم جهت راه اندازی شبکه بی سیم آماده و در صورت لزوم، برخی تغییرات در ساختار فعلی شبکه ها صورت میگیرد.
تکمیل پروژه: با ایجاد قابلیت هایی نظیر سیستم های مدیریت مصرف اینترنت، سیستم های Captive Portal، سامانه های پرداخت الکترونیک،…
الگوی هندسی استفاده شده جهت اتصال کامپیوترها ، توپولوژی نامیده می شود. توپولوژی انتخاب شده برای پیاده سازی شبکه ها، عاملی مهم در جهت کشف و برطرف نمودن خطاء در شبکه خواهد بود. انتخاب یک توپولوژی خاص نمی تواند بدون ارتباط با محیط انتقال و روش های استفاده از خط مطرح گردد. نوع توپولوژی انتخابی جهت اتصال کامپیوترها به یکدیگر ، مستقیما” بر نوع محیط انتقال و روش های استفاده از خط تاثیر می گذارد.
انواع توپولوژی شبکه های کامپیوتری
● با توجه به تاثیر مستقیم توپولوژی انتخابی در نوع کابل کشی و هزینه های مربوط به آن ، می بایست با دقت و تامل به انتخاب توپولوژی یک شبکه همت گماشت . عوامل مختلفی جهت انتخاب یک توپولوژی بهینه مطرح می شود. مهمترین این عوامل بشرح ذیل است :
▪ هزینه: هر نوع محیط انتقال که برای شبکه LAN انتخاب گردد، در نهایت می بایست عملیات نصب شبکه در یک ساختمان پیاده سازی گردد. عملیات فوق فرآیندی طولانی جهت نصب کانال های مربوطه به کابل ها و محل عبور کابل ها در ساختمان است . در حالت ایده آل کابل کشی و ایجاد کانال های مربوطه می بایست قبل از تصرف و بکارگیری ساختمان انجام گرفته باشد. بهرحال می بایست هزینه نصب شبکه بهینه گردد.
▪ انعطاف پذیری: یکی از مزایای شبکه های LAN ، توانائی پردازش داده ها و گستردگی و توزیع گره ها در یک محیط است . بدین ترتیب توان محاسباتی سیستم و منابع موجود در اختیار تمام استفاده کنندگان قرار خواهد گرفت . در ادارات همه چیز تغییر خواهد کرد.( لوازم اداری، اتاقها و … ) . توپولوژی انتخابی می بایست بسادگی امکان تغییر پیکربندی در شبکه را فراهم نماید. مثلا” ایستگاهی را از نقطه ای به نقطه دیگر انتقال و یا قادر به ایجاد یک ایستگاه جدید در شبکه باشیم .
سه نوع توپولوژی رایج در شبکه های LAN استفاده می گردد :
۱) BUS
۲) STAR
۳) RING
▪ توپولوژی BUS
یکی از رایجترین توپولوژی ها برای پیاده سازی شبکه های LAN است . در مدل فوق از یک کابل بعنوان ستون فقرات اصلی در شبکه استفاده شده و تمام کامپیوترهای موجود در شبکه ( سرویس دهنده ، سرویس گیرنده ) به آن متصل می گردند.
▪ مزایای توپولوژی BUS
– کم بودن طول کابل . بدلیل استفاده از یک خط انتقال جهت اتصال تمام کامپیوترها ، در توپولوژی فوق از کابل کمی استفاده می شود.موضوع فوق باعث پایین آمدن هزینه نصب و ایجاد تسهیلات لازم در جهت پشتیبانی شبکه خواهد بود. – ساختار ساده . توپولوژی BUS دارای یک ساختار ساده است . در مدل فوق صرفا” از یک کابل برای انتقال اطلاعات استفاده می شود. – توسعه آسان . یک کامپیوتر جدید را می توان براحتی در نقطه ای از شبکه اضافه کرد. در صورت اضافه شدن ایستگاههای بیشتر در یک سگمنت ، می توان از تقویت کننده هائی به نام Repeater استفاده کرد.
▪ معایب توپولوژی BUS
ـ مشکل بودن عیب یابی: با اینکه سادگی موجود در تویولوژی BUS امکان بروز اشتباه را کاهش می دهند، ولی در صورت بروز خطاء کشف آن ساده نخواهد بود. در شبکه هائی که از توپولوژی فوق استفاده می نمایند ، کنترل شبکه در هر گره دارای مرکزیت نبوده و در صورت بروز خطاء می بایست نقاط زیادی بمنظور تشخیص خطاء بازدید و بررسی گردند. – ایزوله کردن خطاء مشکل است . در صورتیکه یک کامپیوتر در توپولوژی فوق دچار مشکل گردد ، می بایست کامپیوتر را در محلی که به شبکه متصل است رفع عیب نمود. در موارد خاص می توان یک گره را از شبکه جدا کرد. در حالتیکه اشکال در محیط انتقال باشد ، تمام یک سگمنت می بایست از شبکه خارج گردد.
ـ ماهیت تکرارکننده ها: در مواردیکه برای توسعه شبکه از تکرارکننده ها استفاده می گردد، ممکن است در ساختار شبکه تغییراتی نیز داده شود. موضوع فوق مستلزم بکارگیری کابل بیشتر و اضافه نمودن اتصالات مخصوص شبکه است . توپولوژی STAR . در این نوع توپولوژی همانگونه که از نام آن مشخص است ، از مدلی شبیه “ستاره” استفاده می گردد. در این مدل تمام کامپیوترهای موجود در شبکه معمولا” به یک دستگاه خاص با نام ” هاب ” متصل خواهند شد. مزایای توپولوژی STAR
ـ سادگی سرویس شبکه: توپولوژی STAR شامل تعدادی از نقاط اتصالی در یک نقطه مرکزی است . ویژگی فوق تغییر در ساختار و سرویس شبکه را آسان می نماید.
– در هر اتصال یکدستگاه: نقاط اتصالی در شبکه ذاتا” مستعد اشکال هستند. در توپولوژی STAR اشکال در یک اتصال ، باعث خروج آن خط از شبکه و سرویس و اشکال زدائی خط مزبور است . عملیات فوق تاثیری در عملکرد سایر کامپیوترهای موجود در شبکه نخواهد گذاشت .
– کنترل مرکزی و عیب یابی: با توجه به این مسئله که نقطه مرکزی مستقیما” به هر ایستگاه موجود در شبکه متصل است ، اشکالات و ایرادات در شبکه بسادگی تشخیص و مهار خواهند گردید.
– روش های ساده دستیابی: هر اتصال در شبکه شامل یک نقطه مرکزی و یک گره جانبی است . در چنین حالتی دستیابی به محیط انتقال حهت ارسال و دریافت اطلاعات دارای الگوریتمی ساده خواهد بود. ▪ معایب توپولوژی STAR
ـ زیاد بودن طول کابل: بدلیل اتصال مستقیم هر گره به نقطه مرکزی ، مقدار زیادی کابل مصرف می شود. با توجه به اینکه هزینه کابل نسبت به تمام شبکه ، کم است ، تراکم در کانال کشی جهت کابل ها و مسائل مربوط به نصب و پشتیبنی آنها بطور قابل توجهی هزینه ها را افزایش خواهد داد.
ـ مشکل بودن توسعه: اضافه نمودن یک گره جدید به شبکه مستلزم یک اتصال از نقطه مرکزی به گره جدید است . با اینکه در زمان کابل کشی پیش بینی های لازم جهت توسعه در نظر گرفته می شود ، ولی در برخی حالات نظیر زمانیکه طول زیادی از کابل مورد نیاز بوده و یا اتصال مجموعه ای از گره های غیر قابل پیش بینی اولیه ، توسعه شبکه را با مشکل مواجه خواهد کرد. – وابستگی به نقطه مرکزی . در صورتیکه نقطه مرکزی ( هاب ) در شبکه با مشکل مواجه شود ، تمام شبکه غیرقابل استفاده خواهد بود.
▪ توپولوژی RING
در این نوع توپولوژی تمام کامپیوترها بصورت یک حلقه به یکدیگر مرتبط می گردند. تمام کامپیوترهای موجود در شبکه ( سرویس دهنده ، سرویس گیرنده ) به یک کابل که بصورت یک دایره بسته است ، متصل می گردند. در مدل فوق هر گره به دو و فقط دو همسایه مجاور خود متصل است . اطلاعات از گره مجاور دریافت و به گره بعدی ارسال می شوند. بنابراین داده ها فقط در یک جهت حرکت کرده و از ایستگاهی به ایستگاه دیگر انتقال پیدا می کنند.
▪ مزایای توپولوژی RING
ـ کم بودن طول کابل: طول کابلی که در این مدل بکار گرفته می شود ، قابل مقایسه به توپولوژی BUS نبوده و طول کمی را در بردارد. ویژگی فوق باعث کاهش تعداد اتصالات ( کانکتور) در شبکه شده و ضریب اعتماد به شبکه را افزایش خواهد داد.
– نیاز به فضائی خاص جهت انشعابات در کابل کشی نخواهد بود.بدلیل استفاده از یک کابل جهت اتصال هر گره به گره همسایه اش ، اختصاص محل هائی خاص بمنظور کابل کشی ضرورتی نخواهد داشت .
– مناسب جهت فیبر نوری . استفاده از فیبر نوری باعث بالا رفتن نرخ سرعت انتقال اطلاعات در شبکه است. چون در توپولوژی فوق ترافیک داده ها در یک جهت است ، می توان از فیبر نوری بمنظور محیط انتقال استفاده کرد.در صورت تمایل می توان در هر بخش ازشبکه از یک نوع کابل بعنوان محیط انتقال استفاده کرد . مثلا” در محیط های ادرای از مدل های مسی و در محیط کارخانه از فیبر نوری استفاده کرد.
معایب توپولوژی RING
– اشکال در یک گره باعث اشکال در تمام شبکه می گردد. در صورت بروز اشکال در یک گره ، تمام شبکه با اشکال مواجه خواهد شد. و تا زمانیکه گره معیوب از شبکه خارج نگردد ، هیچگونه ترافیک اطلاعاتی را روی شبکه نمی توان داشت .
– اشکال زدائی مشکل است . بروز اشکال در یک گره می تواند روی تمام گرههای دیگر تاثیر گذار باشد. بمنظور عیب یابی می بایست چندین گره بررسی تا گره مورد نظر پیدا گردد.
– تغییر در ساختار شبکه مشکل است . در زمان گسترش و یا اصلاح حوزه جغرافیائی تحت پوشش شبکه ، بدلیل ماهیت حلقوی شبکه مسائلی بوجود خواهد آمد .
– توپولوژی بر روی نوع دستیابی تاثیر می گذارد. هر گره در شبکه دارای مسئولیت عبور دادن داده ای است که از گره مجاور دریافت داشته است . قبل از اینکه یک گره بتواند داده خود را ارسال نماید ، می بایست به این اطمینان برسد که محیط انتقال برای استفاده قابل دستیابی است .
▪ تقسیم بندی بر اساس حوزه جغرافی تحت پوشش: شبکه های کامپیوتری با توجه به حوزه جغرافیائی تحت پوشش به سه گروه تقسیم می گردند :
۱) شبکه های محلی ( کوچک ) LAN
۲) شبکه های متوسط MAN
۳) شبکه های گسترده WAN
۱) شبکه های LAN . حوزه جغرافیائی که توسط این نوع از شبکه ها پوشش داده می شود ، یک محیط کوچک نظیر یک ساختمان اداری است . این نوع از شبکه ها دارای ویژگی های زیر می باشند :
▪ توانائی ارسال اطلاعات با سرعت بالا
▪ محدودیت فاصله
قابلیت استفاده از محیط مخابراتی ارزان نظیر خطوط تلفن بمنظور ارسال اطلاعات
نرخ پایین خطاء در ارسال اطلاعات با توجه به محدود بودن فاصله
۲) شبکه های MAN . حوزه جغرافیائی که توسط این نوع شبکه ها پوشش داده می شود ، در حد و اندازه یک شهر و یا شهرستان است . ویژگی های این نوع از شبکه ها بشرح زیر است :
▪ پیچیدگی بیشتر نسبت به شبکه های محلی
▪ قابلیت ارسال تصاویر و صدا
▪ قابلیت ایجاد ارتباط بین چندین شبکه
۳) شبکه های WAN . حوزه جغرافیائی که توسط این نوع شبکه ها پوشش داده می شود ، در حد و اندازه کشور و قاره است .
ویژگی این نوع شبکه ها بشرح زیر است :
▪ قابلیت ارسال اطلاعات بین کشورها و قاره ها
▪ قابلیت ایجاد ارتباط بین شبکه های LAN
▪ سرعت پایین ارسال اطلاعات نسبت به شبکه های LAN
▪ نرخ خطای بالا با توجه به گستردگی محدوده تحت پوشش
● کابل در شبکه
در شبکه های محلی از کابل بعنوان محیط انتقال و بمنظور ارسال اطلاعات استفاده می گردد.ازچندین نوع کابل در شبکه های محلی استفاده می گردد. در برخی موارد ممکن است در یک شبکه صرفا” از یک نوع کابل استفاده و یا با توجه به شرایط موجود از چندین نوع کابل استفاده گردد. نوع کابل انتخاب شده برای یک شبکه به عوامل متفاوتی نظیر : توپولوژی شبکه، پروتکل و اندازه شبکه بستگی خواهد داشت . آگاهی از خصایص و ویژگی های متفاوت هر یک از کابل ها و تاثیر هر یک از آنها بر سایر ویژگی های شبکه، بمنظور طراحی و پیاده سازی یک شبکه موفق بسیار لازم است .
▪ کابل Unshielded Twisted pair )UTP)
متداولترین نوع کابلی که در انتقال اطلاعات استفاده می گردد ، کابل های بهم تابیده می باشند. این نوع کابل ها دارای دو رشته سیم به هم پیچیده بوده که هر دو نسبت زمین دارای یک امپدانش یکسان می باشند. بدین ترتیب امکان تاثیر پذیری این نوع کابل ها از کابل های مجاور و یا سایر منابع خارجی کاهش خواهد یافت . کابل های بهم تابیده دارای دو مدل متفاوت : Shielded ( روکش دار ) و Unshielded ( بدون روکش ) می باشند. کابل UTP نسبت به کابل STP بمراتب متداول تر بوده و در اکثر شبکه های محلی استفاده می گردد.کیفیت کابل های UTP متغیر بوده و از کابل های معمولی استفاده شده برای تلفن تا کابل های با سرعت بالا را شامل می گردد. کابل دارای چهار زوج سیم بوده و درون یک روکش قرار می گیرند. هر زوج با تعداد مشخصی پیچ تابانده شده ( در واحد اینچ ) تا تاثیر پذیری آن از سایر زوج ها و یاسایر دستگاههای الکتریکی کاهش یابد.
● کاربردهای شبکه
هسته اصلی سیستم های توزیع اطلاعات را شبکه های کامپیوتری تشکیل می دهند. مفهوم شبکه های کامپیوتری بر پایه اتصال کامپیوتر ها و دیگر تجهیزات سخت افزاری به یکدیگر برای ایجاد امکان ارتباط و تبادل اطلاعات استوار شده است. گروهی از کامپیوتر ها و دیگر تجهیزات متصل به هم را یک شبکه می نامند. کامپیوتر هایی که در یک شبکه واقع هستند، میتوانند اطلاعات، پیام، نرم افزار و سخت افزارها را بین یکدیگر به اشتراک بگذارند. به اشتراک گذاشتن اطلاعات، پیام ها و نرم افزارها، تقریباً برای همه قابل تصور است در این فرایند نسخه ها یا کپی اطلاعات نرم افزاری از یک کامپیوتر به کامپیوتر دیگر منتقل می شود. هنگامی که از به اشتراک گذاشتن سخت افزار سخن می گوییم به معنی آن است که تجهیزاتی نظیر چاپگر یا دستگاه مودم را می توان به یک کامپیوتر متصل کرد و از کامپیوتر دیگر واقع در همان شبکه، از آن ها استفاده نمود.
به عنوان مثال در یک سازمان معمولاً اطلاعات مربوط به حقوق و دستمزدپرسنل در بخش حسابداری نگهداری می شود. در صورتی که در این سازمان از شبکه کامپیوتری استفاده شده باشد، مدیر سازمان می تواند از دفتر خود به این اطلاعات دسترسی یابد و آن ها را مورد بررسی قرار دهد. به اشتراک گذاشتن اطلاعات و منابع نرم افزاری و سخت افزاری دارای مزیت های فراوانی است. شبکه های کامپیوتری می توانند تقریباً هر نوع اطلاعاتی را به هر شخصی که به شبکه دسترسی داشته باشد عرضه کنند. این ویژگی امکان پردازش غیر متمرکزاطلاعات را فراهم می کند. در گذشته به علت محدود بودن روش های انتقال اطلاعات کلیه فرایند های پردازش آن نیز در یک محل انجام می گرفته است. سهولت و سرعت روش های امروزی انتقال اطلاعات در مقایسه با روش هایی نظیر انتقال دیسکت یا نوار باعث شده است که ارتباطات انسانی نیز علاوه بر مکالمات صوتی، رسانه ای جدید بیابند.
به کمک شبکه های کامپیوتری می توان در هزینه های مربوط به تجهیزات گران قیمت سخت افزاری نظیر هارد دیسک، دستگاه های ورود اطلاعات و… صرفه جویی کرد. شبکه های کامپیوتری، نیازهای کاربران در نصب منابع سخت افزاری را رفع کرده یا به حداقل می رسانند. از شبکه های کامپیوتری می توان برای استاندارد سازی برنامه های کاربردی نظیر واژه پردازها و صفحه گسترده ها، استفاده کرد. یک برنامه کاربردی می تواند در یک کامپیوتر مرکزی واقع در شبکه اجرا شود و کاربران بدون نیاز به نگهداری نسخه اصلی برنامه، از آن در کامپیوتر خود استفاده کنند.
استاندارد سازی برنامه های کاربردی دارای این مزیت است که تمام کاربران و یک نسخه مشخص استفاده می کنند. این موضوع باعث می شود تا پشتیبانی شرکت عرضه کننده نرم افزار از محصول خود تسهیل شده و نگهداری از آن به شکل موثرتری انجام شود. مزیت دیگر استفاده از شبکه های کامپیوتری، امکان استفاده از شبکه برای برقراری ارتباطات روی خط (Online) از طریق ارسال پیام است. به عنوان مثال مدیران می توانند برای ارتباط با تعداد زیادی از کارمندان از پست الکترونیکی استفاده کنند.
● تاریخچه پیدایش شبکه
در سال ۱۹۵۷ نخستین ماهواره، یعنی اسپوتنیک توسط اتحاد جماهیر شوروی سابق به فضا پرتاب شد. در همین دوران رقابت سختی از نظر تسلیحاتی بین دو ابرقدرت آن زمان جریان داشت و دنیا در دوران رقابت سختی از نظر تسلیحاتی بین دو ابر قدرت آن زمان جریان داشت و دنیا در دوران جنگ سرد به سر می برد. وزارت دفاع امریکا در واکنش به این اقدام رقیب نظامی خود، آژانس پروژه های تحقیقاتی پیشرفته یا آرپا (ARPA) را تاسیس کرد. یکی از پروژه های مهم این آژانس تامین ارتباطات در زمان جنگ جهانی احتمالی تعریف شده بود. در همین سال ها در مراکز تحقیقاتی غیر نظامی که بر امتداد دانشگاه ها بودند، تلاش برای اتصال کامپیوترها به یکدیگر در جریان بود. در آن زمان کامپیوتر های Mainframe از طریق ترمینال ها به کاربران سرویس می دادند. در اثر اهمیت یافتن این موضوع آژانس آرپا (ARPA) منابع مالی پروژه اتصال دو کامپیوتر از راه دور به یکدیگر را در دانشگاه MIT بر عهده گرفت. در اواخر سال ۱۹۶۰ اولین شبکه کامپیوتری بین چهار کامپیوتر که دو تای آنها در MIT، یکی در دانشگاه کالیفرنیا و دیگری در مرکز تحقیقاتی استنفورد قرار داشتند، راه اندازی شد. این شبکه آرپانت نامگذاری شد. در سال ۱۹۶۵ نخستین ارتباط راه دور بین دانشگاه MIT و یک مرکز دیگر نیز برقرار گردید.
در سال ۱۹۷۰ شرکت معتبر زیراکس یک مرکز تحقیقاتی در پالوآلتو تاسیس کرد. این مرکز در طول سال ها مهمترین فناوری های مرتبط با کامپیوتر را معرفی کرده است و از این نظریه به یک مرکز تحقیقاتی افسانه ای بدل گشته است. این مرکز تحقیقاتی که پارک (PARC) نیز نامیده می شود، به تحقیقات در زمینه شبکه های کامپیوتری پیوست. تا این سال ها شبکه آرپانت به امور نظامی اختصاص داشت، اما در سال ۱۹۲۷ به عموم معرفی شد. در این سال شبکه آرپانت مراکز کامپیوتری بسیاری از دانشگاه ها و مراکز تحقیقاتی را به هم متصل کرده بود. در سال ۱۹۲۷ نخستین نامه الکترونیکی از طریق شبکه منتقل گردید.
در این سال ها حرکتی غیر انتفاعی به نام MERIT که چندین دانشگاه بنیان گذار آن بوده اند، مشغول توسعه روش های اتصال کاربران ترمینال ها به کامپیوتر مرکزی یا میزبان بود. مهندسان پروژه MERIT در تلاش برای ایجاد ارتباط بین کامپیوتر ها، مجبور شدند تجهیزات لازم را خود طراحی کنند. آنان با طراحی تجهیزات واسطه برای مینی کامپیوتر DECPDP-۱۱ نخستین بستر اصلی یا Backbone شبکه کامپیوتری را ساختند. تا سال ها نمونه های اصلاح شده این کامپیوتر با نام PCP یا Primary Communications Processor نقش میزبان را در شبکه ها ایفا می کرد. نخستین شبکه از این نوع که چندین ایالت را به هم متصل می کرد Michnet نام داشت.
روش اتصال کاربران به کامپیوتر میزبان در آن زمان به این صورت بود که یک نرم افزار خاص بر روی کامپیوتر مرکزی اجرا می شد. و ارتباط کاربران را برقرار می کرد. اما در سال ۱۹۷۶ نرم افزار جدیدی به نام Hermes عرضه شد که برای نخستین بار به کاربران اجازه می داد تا از طریق یک ترمینال به صورت تعاملی مستقیما به سیستم MERIT متصل شوند.این، نخستین باری بود که کاربران می توانستند در هنگام برقراری ارتباط از خود بپرسند: کدام میزبان؟
از وقایع مهم تاریخچه شبکه های کامپیوتری، ابداع روش سوئیچینگ بسته ای یا Packet Switching است. قبل از معرفی شدن این روش از سوئیچینگ مداری یا Circuit Switching برای تعیین مسیر ارتباطی استفاده می شد. اما در سال ۱۹۷۴ با پیدایش پروتکل ارتباطی TCP/IP از مفهوم Packet Switching استفاده گسترده تری شد. این پروتکل در سال ۱۹۸۲ جایگزین پروتکل NCP شد و به پروتکل استاندارد برای آرپانت تبدیل گشت. در همین زمان یک شاخه فرعی بنام MILnet در آرپانت همچنان از پروتکل قبلی پشتیبانی می کرد و به ارائه خدمات نظامی می پرداخت. با این تغییر و تحول، شبکه های زیادی به بخش تحقیقاتی این شبکه متصل شدند و آرپانت به اینترنت تبدیل گشت. در این سال ها حجم ارتباطات شبکه ای افزایش یافت و مفهوم ترافیک شبکه مطرح شد.
مسیر یابی در این شبکه به کمک آدرس های IP به صورت ۳۲ بیتی انجام می گرفته است. هشت بیت اول آدرس IP به شبکه های محلی تخصیص داده شده بود که به سرعت مشخص گشت تناسبی با نرخ رشد شبکه ها ندارد و باید در آن تجدید نظر شود. مفهوم شبکه های LAN و شبکه های WAN در سال دهه ۷۰ میلادی از یکدیگر تفکیک شدند.
در آدرس دهی ۳۲ بیتی اولیه، بقیه ۲۴ بیت آدرس به میزبان در شبکه اشاره می کرد.
در سال ۱۹۸۳ سیستم نامگذاری دامنه ها (Domain Name System) به وجود آمد و اولین سرویس دهنده نامگذاری (Name Server) راه اندازی شد و استفاده از نام به جای آدرس های عددی معرفی شد. در این سال تعداد میزبان های اینترنت از مرز ده هزار عدد فراتر رفته بود. اجزای شبکه
یک شبکه کامپیوتری شامل اجزایی است که برای درک کارکرد شبکه لازم است تا با کارکرد هر یک از این اجزا آشنا شوید. شبکه های کامپیوتری در یک نگاه کلی دارای چهار قسمت هستند. مهمترین قسمت یک شبکه، کامپیوتر سرویس دهنده (Server) نام دارد. یک سرور در واقع یک کامپیوتر با قابلیت ها و سرعت بالا است.. تمام اجزای دیگر شبکه به کامپیوتر سرور متصل می شوند. کامپیوتر سرور وظیفه به اشتراک گذاشتن منابع نظیر فایل، دایرکتوری و غیره را بین کامپیوترهای سرویس گیرنده بر عهده دارد. مشخصات کامپیوترهای سرویس گیرنده می تواند بسیار متنوع باشد و در یک شبکه واقعی Client ها دارای آرایش و مشخصات سخت افزاری متفاوتی هستند. تمام شبکه های کامپیوتری دارای بخش سومی هستند که بستر یا محیط انتقال اطلاعات را فراهم می کند. متداول ترین محیط انتقال در یک شبکه کابل است.
تجهیزات جانبی یا منابع سخت افزاری نظیر چاپگر، مودم، هارددیسک، تجهیزات ورود اطلاعات نظیر اسکند و غیره، تشکیل دهنده بخش چهارم شبکه های کامپیوتری هستند. تجهیزات جانبی از طریق کامپیوتر سرور در دسترس تمام کامپیوترهای واقع در شبکه قرار می گیرند. شما می توانید بدون آنکه چاپگری مستقیماً به کامپیوتر شما متصل باشد، از اسناد خود چاپ بگیرید. در عمل چاپگر از طریق سرور شبکه به کامپیوتر شما متصل است.
● ویژگی های شبکه
همانطور که قبلاً گفته شد، یکی از مهمترین اجزای شبکه های کامپیوتری، کامپیوتر سرور است. سرور مسئول ارائه خدماتی از قبیل انتقال فایل، سرویس های چاپ و غیره است. با افزایش حجم ترافیک شبکه، ممکن است برای سرور مشکلاتی بروز کند. در شبکه های بزرگ برای حل این مشکل، از افزایش تعداد کامپیوترهای سرور استفاده می شود که به این سرور ها، سرور های اختصاصی گفته می شود. دو نوع متداول این سرور ها عبارتند از File and Print server و Application server. نوع اول یعنی سرویس دهنده فایل و چاپ مسئول ارائه خدماتی از قبیل ذخیره سازی فایل، حذف فایل و تغییر نام فایل است که این درخواست ها را از کامپیوتر های سرویس گیرنده دریافت می کند. این سرور همچنین مسئول مدیریت امور چاپگر نیز هست.
هنگامی که یک کاربر درخواست دسترسی به فایلی واقع در سرور را ارسال می کند، کامپیوتر سرور نسخه ای از فایل کامل را برای آن کاربر ارسال می کند. بدین ترتیب کاربر می تواند به صورت محلی، یعنی روی کامپیوتر خود این فایل را ویرایش کند. کامپیوتر سرویس دهنده چاپ، مسئول دریافت درخواست های کاربران برای چاپ اسناد است. این سرور این درخواست ها را در یک صف قرار می دهد و به نوبت آن ها را به چاپگر ارسال می کند. این فرآیند Spooling نام دارد. به کمک Spooling کاربران می توانند بدون نیاز به انتظار برای اجرای فرمان Print به فعالیت برروی کامپیوتر خود ادامه دهند.
نوع دیگر سرور، Application Server نام دارد. این سرور مسئول اجرای برنامه های Client/Server و تامین داده های سرویس گیرنده است. سرویس دهنده ها، حجم زیادی از اطلاعات را در خود نگهداری می کنند. برای امکان بازیابی سریع و ساده اطلاعات، این داده ها در یک ساختار مشخص ذخیره می شوند. هنگامی که کاربری درخواستی را به چنین سرویس دهنده ای ارسال می کند. سرور نتیجه درخواست را به کامپیوتر کاربر انتقال می دهد. به عنوان مثال یک شرکت بازاریابی را در نظر بگیرید. این شرکت در نظر دارد تا برای مجموعه ای از محصولات جدید خود تبلیغ کند. این شرکت می تواند برای کاهش حجم ترافیک، برای مشتریان با طیف درآمدهای مشخص، فقط گروهی از محصولات را تبلیغ نماید.
علاوه بر سرور های یاد شده، در یک شبکه می توان برای خدماتی از قبیل پست الکترونیک، فکس، سرویس های دایرکتوری و غیره نیز سرورهایی اختصاص داد. اما بین سرور های فایل و Application Server ها تفاوت های مهمی نهفته است. یک سرور فایل در پاسخ به درخواست کاربر برای دسترسی به یک فایل، یک نسخه کامل از فایل را برای او ارسال می کند درحالی که یک Application Server فقط نتایج درخواست کاربر را برای وی ارسال می نماید.● تقسیم بندی شبکه
▪ تقسیم بندی براساس گستره جغرافیایی (Range)
شبکه های کامپیوتری براساس موقعیت و محل نصب دارای انواع متفاوتی هستند. یکی از مهمترین عوامل تعیین نوع شبکه مورد نیاز، طول فواصل ارتباطی بین اجزای شبکه است.
شبکه های کامپیوتری گستره جغرافیایی متفاوتی دارند که از فاصله های کوچک در حدود چند متر شروع شده و در بعضی از مواقع از فاصله بین چند کشور بالغ می شود. شبکه های کامپیوتری براساس حداکثر فاصله ارتباطی آنها به سه نوع طبقه بندی می شوند. یکی از انواع شبکه های کامپیوتری، شبکه محلی (LAN) یا Local Area Network است. این نوع از شبکه دارای فواصل کوتاه نظیر فواصل درون ساختمانی یا حداکثر مجموعه ای از چند ساختمان است. برای مثال شبکه مورد استفاده یک شرکت را در نظر بگیرید. در این شبکه حداکثر فاصله بین کامپیوتر ها محدود به فاصله های بین طبقات ساختمان شرکت می باشد.
در شبکه های LAN کامپیوترها در سطح نسبتاً کوچکی توزیع شده اند و معمولاً توسط کابل به هم اتصال می یابند. به همین دلیل شبکه های LAN را گاهی به تسامح شبکه های کابلی نیز می نامند.
نوع دوم شبکه های کامپیوتری، شبکه های شهری MAN یا Metropolitan Area Network هستند. فواصل در شبکه های شهری از فواصل شبکه های LAN بزرگتر است و چنین شبکه هایی دارای فواصلی در حدود ابعاد شهری هستند. شبکه های MAN معمولاً از ترکیب و ادغام دو یا چند شبکه LAN به وجود می آیند. به عنوان مثال از شبکه های MAN موردی را در نظر بگیرید که شبکه های LAN یک شهر را از دفتر مرکزی در شهر A به دفتر نمایندگی این شرکت در شهر B متصل می سازد.
در نوع سوم شبکه های کامپیوتری موسوم به WAN یا (Wide Area Network) یا شبکه های گسترده، فواصل از انواع دیگر شبکه بیشتر بوده و به فاصله هایی در حدود ابعاد کشوری یا قاره ای بالغ می شود. شبکه های WAN از ترکیب چندین شبکه LAN یا MAN ایجاد می گردند. شبکه اتصال دهنده دفاتر هواپیمایی یک شرکت در شهرهای مختلف چند کشور، یک یک شبکه WAN است.
▪ تقسیم بندی براساس گره (Node)
این نوع از تقسیم بندی شبکه ها براساس ماهیت گره ها یا محل های اتصال خطوط ارتباطی شبکه ها انجام می شود. در این گروه بندی شبکه ها به دو نوع تقسیم بندی می شوند. تفاوت این دو گروه از شبکه ها در قابلیت های آن نهفته است. این دو نوع اصلی از شبکه ها، شبکه هایی از نوع نظیر به نظیر (Peer to Peer) و شبکه های مبتنی بر Server یا Server Based نام دارند. در یک شبکه نظیر به نظیر یا Peer to Peer، بین گره های شبکه هیچ ترتیب یا سلسله مراتبی وجود ندارد و تمام کامپیوتر های واقع در شبکه از اهمیت یا اولویت یکسانی برخوردار هستند. به شبکه Peer to Peer یک گروه کاری یا Workgroup نیز گفته می شود. در این نوع از شبکه ها هیچ کامپیوتری در شبکه به طور اختصاصی وظیفه ارائه خدمات همانند سرور را ندارد. به این جهت هزینه های این نوع شبکه پایین بوده و نگهداری از آنها نسبتاً ساده می باشد. در این شبکه ها براساس آن که کدام کامپیوتر دارای اطلاعات مورد نیاز دیگر کامپیوتر هاست، همان دستگاه نقش سرور را برعهده می گیرد. و براساس تغییر این وضعیت در هر لحظه هر یک از کامپیوتر ها می توانند سرور باشند. و بقیه سرویس گیرنده. به دلیل کارکرد دوگانه هر یک از کامپیوتر ها به عنوان سرور و سرویس گیرنده، هر کامپیوتر در شبکه لازم است تا بر نوع کارکرد خود تصمیم گیری نماید. این فرآیند تصمیم گیری، مدیریت ایستگاه کاری یا سرور نام دارد. شبکه هایی از نوع نظیر به نظیر مناسب استفاده در محیط هایی هستند که تعداد کاربران آن بیشتر از ۱۰ کاربر نباشد.
سیستم عامل هایی نظیر Windows NT Workstation، Windows ۹X یا Windows for Workgroup نمونه هایی از سیستم عامل های با قابلیت ایجاد شبکه های نظیر به نظیر هستند. در شبکه های نظیر به نظیر هر کاربری تعیین کننده آن است که در روی سیستم خود چه اطلاعاتی می تواند در شبکه به اشتراک گذاشته شود. این وضعیت همانند آن است که هر کارمندی مسئول حفظ و نگهداری اسناد خود می باشد.
در نوع دوم شبکه های کامپیوتری یعنی شبکه های مبتنی بر سرور، به تعداد محدودی از کامپیوتر ها وظیفه عمل به عنوان سرور داده می شود. در سازمان هایی که دارای بیش از ۱۰ کاربر در شبکه خود هستند، استفاده از شبکه های Peer to Peer نامناسب بوده و شبکه های مبتنی بر سرور ترجیح داده می شوند. در این شبکه ها از سرور اختصاصی برای پردازش حجم زیادی از درخواست های کامپیوترهای سرویس گیرنده استفاده می شود و آنها مسئول حفظ امنیت اطلاعات خواهند بود. در شبکه های مبتنی بر سرور، مدیر شبکه، مسئول مدیریت امنیت اطلاعات شبکه است و بر تعیین سطوح دسترسی به منابع شبکه مدیریت می کند. بدلیل اینکه اطلاعات در چنین شبکه هایی فقط روی کامپیوتر یا کامپیوتر های سرور متمرکز می باشند، تهیه نسخه های پشتیبان از آنها ساده تر بوده و تعیین برنامه زمانبندی مناسب برای ذخیره سازی و تهیه نسخه های پشتیبان از اطلاعات به سهولت انجام می پذیرد. در چنین شبکه هایی می توان اطلاعات را روی چند سرور نگهداری نمود، یعنی حتی در صورت از کار افتادن محل ذخیره اولیه اطلاعات (کامپیوتر سرور اولیه)، اطلاعات همچنان در شبکه موجود بوده و سیستم می تواند به صورت روی خط به کارکردخود ادامه دهد. به این نوع از سیستم ها Redundancy Systems یا سیستم های یدکی می گویند. برای بهره گیری از مزایای هر دو نوع از شبکه ها، معمولاً سازمان ها از ترکیبی از شبکه های نظیر به نظیر و مبتنی بر سرور استفاده می کنند. این نوع از شبکه ها، شبکه های ترکیبی یا Combined Network نام دارند. در شبکه های ترکیبی دو نوع سیستم عامل برای تامین نیازهای شبکه مورد استفاده قرار می گیرند. به عنوان مثال یک سازمان می تواند از سیستم عامل Windows NT Server برای به اشتراک گذاشتن اطلاعات مهم و برنامه های کاربردی در شبکه خود استفاده کنند. در این شبکه، کامپیوتر های Client می توانند از سیستم عامل ویندوز ۹۵ استفاده کنند. در این وضعیت، کامپیوتر ها می توانند ضمن قابلیت دسترسی به اطلاعات سرور ویندوز NT، اطلاعات شخصی خود را نیز با دیگر کاربران به اشتراک بگذارند.
● تقسیم بندی شبکه ها براساس توپولوژی
نوع آرایش یا همبندی اجزای شبکه بر مدیریت و قابلیت توسعه شبکه نیز تاثیر می گذارد. برای طرح بهترین شبکه از جهت پاسخگویی به نیازمندی ها، درک انواع آرایش شبکه دارای اهمیت فراوانی است. انواع همبندی شبکه، بر سه نوع توپولوژی استوار شده است. این انواع عبارتند از:
▪ توپولوژی خطی یا BUS
▪ حلقه ای یا RING
▪ ستاره ای یا STAR.
توپولوژی BUS ساده ترین توپولوژی مورد استفاده شبکه ها در اتصال کامپیوتر ها است. در این آرایش تمام کامپیوتر ها به صورت ردیفی به یک کابل متصل می شوند. به این کابل در این آرایش، بستر اصلی (Back Bone) یا قطعه (Segment) اطلاق می شود. در این آرایش، هر کامپیوتر آدرس یا نشانی کامپیوتر مقصد را به پیام خودافزوده و این اطلاعات را به صورت یک سیگنال الکتریکی روی کابل ارسال می کند. این سیگنال توسط کابل به تمام کامپیوتر های شبکه ارسال می شود. کامپیوتر هایی که نشانی آن ها با نشانی ضمیمه شده به پیام انطباق داشته باشد، پیام را دریافت می کنند. در کابل های ارتباط دهنده کامپیوتر های شبکه، هر سیگنال الکتریکی پس از رسیدن به انتهای کابل، منعکس شده و دوباره در مسیر مخالف در کابل به حرکت در می آید. برای جلوگیری از انعکاس سیگنال در انتهای کابل ها، از یک پایان دهنده یا Terminator استفاده می شود. فراموش کردن این قطعه کوچک گاهی موجب از کار افتادن کل شبکه می شود. در این آرایش شبکه، در صورت از کار افتادن هر یک از کامپیوتر ها آسیبی به کارکرد کلی شبکه وارد نخواهد شد. در برابر این مزیت اشکال این توپولوژی در آن است که هر یک از کامپیوتر ها باید برای ارسال پیام منتظر فرصت باشد. به عبارت دیگر در این توپولوژی در هر لحظه فقط یک کامپیوتر می تواند پیام ارسال کند. اشکال دیگر این توپولوژی در آن است که تعداد کامپیوتر های واقع در شبکه تاثیر معکوس و شدیدی بر کارایی شبکه می گذارد. در صورتی که تعداد کاربران زیاد باشد، سرعت شبکه به مقدار قابل توجهی کند می شود. علت این امر آن است که در هر لحظه یک کامپیوتر باید برای ارسال پیام مدت زمان زیادی به انتظار بنشیند. عامل مهم دیگری که باید در نظر گرفته شود آن است که در صورت آسیب دیدگی کابل شبکه، ارتباط در کل شبکه قطع شود.
آرایش نوع دوم شبکه های کامپیوتری، آرایش ستاره ای است. در این آرایش تمام کامپیوتر های شبکه به یک قطعه مرکزی به نام Hub متصل می شوند. در این آرایش اطلاعات قبل از رسیدن به مقصد خود از هاب عبور می کنند. در این نوع از شبکه ها در صورت از کار افتادن یک کامپیوتر یا بر اثر قطع شدن یک کابل، شبکه از کار خواهد افتاد. از طرف دیگر در این نوع همبندی، حجم زیادی از کابل کشی مورد نیاز خواهد بود، ضمن آنکه بر اثر از کار افتادن هاب، کل شبکه از کار خواهد افتاد.
سومین نوع توپولوژی، حلقه ای نام دارد. در این توپولوژی همانند آرایش BUS، تمام کامپیوتر ها توسط یک کابل به هم متصل می شوند. اما در این نوع، دو انتهای کابل به هم متصل می شود و یک حلقه تشکیل می گردد. به این ترتیب در این آرایش نیازی به استفاده از قطعه پایان دهنده یا Terminator نخواهد بود. در این نوع از شبکه نیز سیگنال های مخابراتی در طول کابل حرکت کرده و از تمام کامپیوتر ها عبور می کنند تا به کامپیوتر مقصد برسند. یعنی تمام کامپیوتر ها سیگنال را دریافت کرده و پس از تقویت، آن را به کامپیوتر بعدی ارسال می کنند. به همین جهت به این توپولوژی، توپولوژی فعال یا Active نیز گفته می شود. در این توپولوژی در صورت از کار افتادن هر یک از کامپیوتر ها، کل شبکه از کار خواهد افتاد، زیرا همانطور که گفته شده هر کامپیوتر وظیفه دارد تا سیگنال ارتباطی (که به آن نشانه یا Token نیز گفته می شود) را دریافت کرده، تقویت کند و دوباره ارسال نماید. این حالت را نباید با دریافت خود پیام اشتباه بگیرد. این حالت چیزی شبیه عمل رله در فرستنده های تلوزیونی است.
از ترکیب توپولوژی های ستاره ای، حلقه ای و خطی، یک توپولوژی ترکیبی (Hybrid) به دست می آید. از توپولوژی هیبرید در شبکه های بزرگ استفاده می شود. خود توپولوژی هیبرید دارای دو نوع است. نوع اول توپولوژی خطی – ستاره ای نام دارد. همانطور که از نام آن بر می آید، در این آرایش چندین شبکه ستاره ای به صورت خطی به هم ارتباط داده می شوند. در این وضعیت اختلال در کارکرد یک کامپیوتر، تاثیر در بقیه شبکه ایجاد نمی کند. ضمن آنکه در صورت از کار افتادن هاب فقط بخشی از شبکه از کار خواهد افتاد. در صورت آسیب دیدگی کابل اتصال دهنده هاب ها، فقط ارتباط کامپیوتر هایی که در گروه های متفاوت هستند قطع خواهد شد و ارتباط داخلی شبکه پایدار می ماند. نوع دوم نیز توپولوژی ستاره ای – حلقه ای نام دارد. در این توپولوژی هاب های چند شبکه از نوع حلقه ای در یک الگوی ستاره ای به یک هاب مرکزی متصل می شوند.
● امنیت شبکه
یکی از مهم ترین فعالیت های مدیر شبکه، تضمین امنیت منابع شبکه است. دسترسی غیر مجاز به منابع شبکه و یا ایجاد آسیب عمدی یا غیر عمدی به اطلاعات، امنیت شبکه را مختل می کند. از طرف دیگر امنیت شبکه نباید آنچنان باشد که کارکرد عادی کاربران را مشکل سازد. برای تضمین امنیت اطلاعات و منابع سخت افزاری شبکه، از دو مدل امنیت شبکه استفاده می شود. این مدل ها عبارتند از: امنیت در سطح اشتراک (Share-Level) و امنیت در سطح کاربر (User-Level). در مدل امنیت در سطح اشتراک، این عمل با انتساب اسم رمز یا Password برای هر ترفند شبکه – به اشتراک گذاشته تامین می شود. دسترسی به منابع مشترک فقط هنگامی برقرار می گردد که کاربر اسم رمز صحیح را برای ترفند شبکه – به اشتراک گذاشته شده را به درستی بداند.
به عنوان مثال اگر سندی قابل دسترسی برای سه کاربر باشد، می توان با نسبت دادن یک اسم رمز به این سند مدل امنیت در سطح Share-Level را پیاده سازی کرد. منابع شبکه را می توان در سطوح مختلف به اشتراک گذاشت. برای مثال در سیستم عامل ویندوز ۹۵ می توان دایرکتوری ها را بصورت فقط خواندنی (Read Only)، برحسب اسم رمز یا به شکل کامل (Full) به اشتراک گذاشت. از مدل امنیت در سطح Share-Level می توان برای ایجاد بانک های اطلاعاتی ایمن استفاده کرد.
در مدل دوم یعنی امنیت در سطح کاربران، دسترسی کاربران به منابع به اشتراک گذاشته شده با دادن اسم رمز به کاربران تامیین می شود. در این مدل کاربران در هنگام اتصال به شبکه باید اسم رمز و کلمه عبور را وارد نمایند. در اینجا سرور مسئول تعیین اعتبار اسم رمز و کلمه عبور است. سرور در هنگام دریافت درخواست کاربر برای دسترسی به ترفند شبکه – به اشتراک گذاشته شده، به بانک اطلاعاتی خود مراجعه کرده و درخواست کاربر را رد یا قبول می کند.
تفاوت این دو مدل در آن است که در مدل امنیت در سطح Share-Level، اسم رمز به ترفند شبکه – نسبت داده شده و در مدل دوم اسم رمز و کلمه عبور به کاربر نسبت داده می شود. بدیهی است که مدل امنیت در سطح کاربر بسیار مستحکم تر از مدل امنیت در سطح اشتراک است. بسیاری از کاربران به راحتی می توانند اسم رمز یک ترفند شبکه – را به دیگران بگویند. اما اسم رمز و کلمه عبور شخصی را نمی توان به سادگی به شخص دیگری منتقل کرد.
● آشنایی با مدل OSI (هفت لایه شبکه)
هر فعالیتی در شبکه مستلزم ارتباط بین نرم افزار و سخت افزار کامپیوتر و اجزای دیگر شبکه است. انتقال اطلاعات بین کامپیوترهای مختلف در شبکه وابسته به انتقال اطلاعات بین بخش های نرم افزاری و سخت افزاری درون هر یک از کامپیوتر هاست. هر یک از فرایند های انتقال اطلاعات را می توان به بخش های کوچک تری تقسیم کرد. هر یک از این فعالیت های کوچک را سیستم عامل براساس دسته ای از قوانین مشخص انجام می دهد. این قوانین را پروتکل می نامند. پروتکل ها تعیین کننده روش کار در ارتباط بین بخش های نرم افزاری و سخت افزاری شبکه هستند. بخش های نرم افزاری و سخت افزاری تولیدکنندگان مختلف دارای مجموعه پروتکل های متفاوتی می باشند.
برای استاندارد سازی پروتکل های ارتباطی، سازمان استاندارد های بین المللی (ISO) در سال ۱۹۸۴ اقدام به تعیین مدل مرجع OSI یا Open Systems Interconnection نمود. مدل مرجع OSI ارائه دهنده چارچوب طراحی محیط های شبکه ای است. در این مدل، جزئیات بخش های نرم افزاری و سخت افزاری برای ایجاد سهولت انتقال اطلاعات مطرح شده است و در آن کلیه فعالیت های شبکه ای در هفت لایه مدل سازی می شود. هنگام بررسی فرآیند انتقال اطلاعات بین دو کامپیوتر، مدل هفت لایه ای OSI روی هر یک از کامپیوتر ها پیاده سازی می گردد. در تحلیل این فرآیند ها می توان عملیات انتقال اطلاعات را بین لایه های متناظر مدل OSI واقع در کامپیوتر های مبدا و مقصد در نظر گرفت. این تجسم از انتقال اطلاعات را انتقال مجازی (Virtual) می نامند. اما انتقال واقعی اطلاعات بین لایه های مجاور مدل OSI واقع در یک کامپیوتر انجام می شود. در کامپیوتر مبدا اطلاعات از لایه فوقانی به طرف لایه تحتانی مدل OSI حرکت کرده و از آنجا به لایه زیرین مدل OSI واقع در کامپیوتر مقصد ارسال می شوند. در کامپیوتر مقصد اطلاعات از لایه های زیرین به طرف بالاترین لایه مدل OSI حرکت می کنند. عمل انتقال اطلاعات از یک لایه به لایه دیگر در مدل OSI از طریق واسطه ها یا Interface ها انجام می شود. این واسطه ها تعیین کننده سرویس هایی هستند که هر لایه مدل OSI می تواند برای لایه مجاور فراهم آورد.
بالاترین لایه مدل OSI یا لایه هفت، لایه کاربرد یا Application است. این لایه تامیین کننده سرویس های پشتیبانی برنامه های کاربردی نظیر انتقال فایل، دسترسی به بانک اطلاعاتی و پست الکترونیکی است.
لایه شش، لایه نمایش یا Presentation است. این لایه تعیین کننده فرمت یا قالب انتقال داده ها بین کامپیوتر های واقع در شبکه است. این لایه در کامپیوتر مبدا داده هایی که باید انتقال داده شوند را به یک قالب میانی تبدیل می کند. این لایه در کامپیوتر مقصد اطلاعات را از قالب میانی به قالب اولیه تبدیل می کند.
لایه پنجم در این مدل، لایه جلسه یا Session است. این لایه بر برقراری اتصال بین دو برنامه کاربردی روی دو کامپیوتر مختلف واقع در شبکه نظارت دارد. همچنین تامین کننده همزمانی فعالیت های کاربر نیز هست.
لایه چهارم یا لایه انتقال (Transmission) مسئول ارسال و دریافت اطلاعات و کمک به رفع خطاهای ایجاد شده در طول ارتباط است. هنگامی که حین یک ارتباط خطایی بروز دهد، این لایه مسئول تکرار عملیات ارسال داده است.
لایه سوم در مدل OSI، مسئول آدرس یا نشانی گذاری پیام ها و تبدیل نشانی های منطقی به آدرس های فیزیکی است. این لایه همچنین مسئول مدیریت بر مشکلات مربوط به ترافیک شبکه نظیر کند شدن جریان اطلاعات است. این لایه، لایه شبکه یا Network نام دارد.
لایه دوم مدل OSI، لایه پیوند یا Data Link است. این لایه وظیفه دارد تا اطلاعات دریافت شده از لایه شبکه را به قالبی منطقی به نام فریم (Frame) تبدیل کند. در کامپیوتر مقصد این لایه همچنین مسئول دریافت بدون خطای این فریم ها است.
لایه زیرین در این مدل، لایه فیزیکی یا Physical است. این لایه اطلاعات را بصورت جریانی از رشته های داده ای و بصورت الکترونیکی روی کابل هدایت می کند. این لایه تعریف کننده ارتباط کابل و کارت شبکه و همچنین تعیین کننده تکنیک ارسال و دریافت داده ها نیز هست.
● پروتکل ها
فرآیند به اشتراک گذاشتن اطلاعات نیازمند ارتباط همزمان شده ای بین کامپیوتر های شبکه است. برای ایجاد سهولت در این فرایند، برای هر یک از فعالیت های ارتباط شبکه ای، مجموعه ای از دستور العمل ها تعریف شده است. هر دستور العمل ارتباطی یک پروتکل یا قرارداد نام دارد. یک پروتکل تامین کننده توصیه هایی برای برقراری ارتباط بین اجزای نرم افزاری و سخت افزاری در انجام یک فعالیت شبکه ای است. هر فعالیت شبکه ای به چندین مرحله سیستماتیک تفکیک می شود.
هر مرحله با استفاده از یک پروتکل منحصر به فرد، یک عمل مشخص را انجام می دهد. این مراحل باید با ترتیب یکسان در تمام کامپیوترهای واقع در شبکه انجام شوند. در کامپیوتر مبدا مراحل ارسال داده از لایه بالایی شروع شده و به طرف لایه زیرین ادامه می یابد. در کامپیوتر مقصد مراحل مشابه در جهت معکوس از پایین به بالا انجام می شود. در کامپیوتر مبدا، پروتکل اطلاعات را به قطعات کوچک شکسته، به آن ها آدرس هایی نسبت می دهند و قطعات حاصله یا بسته ها را برای ارسال از طریق کابل آماده می کنند. در کامپیوتر مقصد، پروتکل ها داده ها را از بسته ها خارج کرده و به کمک نشانی های آن ها بخش های مختلف اطلاعات را با ترتیب صحیح به هم پیوند می دهند تا اطلاعات به صورت اولیه بازیابی شوند.
پروتکل های مسئول فرآیندهای ارتباطی مختلف برای جلوگیری از تداخل و یا عملیات ناتمام، لازم است که به صورت گروهی به کار گرفته شوند. این عمل به کمک گروهبندی پروتکل های مختلف در یک معماری لایه ای به نام Protocol Stack یا پشته پروتکل انجام می گیرد. لایه های پروتکل های گروه بندی شده با لایه های مدل OSI انطباق دارند. هر لایه در مدل OSI پروتکل مشخصی را برای انجام فعالیت های خود بکار می برد. لایه های زیرین در پشته پروتکل ها تعیین کننده راهنمایی برای اتصال اجزای شبکه از تولیدکنندگان مختلف به یکدیگر است. لایه های بالایی در پشته پروتکل ها تعیین کننده مشخصه های جلسات ارتباطی برای برنامه های کاربردی می باشند. پروتکل ها براساس آن که به کدام لایه از مدل OSI متعلق باشند، سه نوع طبقه بندی می شوند. پروتکل های مربوط به سه لایه بالایی مدل OSI به پروتکل های Application یا کاربرد معروف هستند.
پروتکل های لایه Application تامیین کننده سرویس های شبکه در ارتباط بین برنامه های کاربردی با یکدیگر هستند. این سرویس ها شامل انتقال فایل، چاپ، ارسال پیام و سرویس های بانک اطلاعاتی هستند. پروتکل های لایه نمایش یا Presentation وظیفه قالب بندی و نمایش اطلاعات را قبل از ارسال بر عهده دارند. پروتکل های لایه جلسه یا Session اطلاعات مربوط به جریان ترافیک را به داده ها اضافه می کنند.
پروتکل های نوع دوم که به پروتکل های انتقال (Transparent) معروف هستند، منطبق بر لایه انتقال مدل OSI هستند. این پروتکل ها اطلاعات مربوط به ارسال بدون خطا یا در واقع تصحیح خطا را به داده ها می افزایند. وظایف سه لایه زیرین مدل OSI بر عهده پروتکل های شبکه است. پروتکل های لایه شبکه تامیین کننده فرآیندهای آدرس دهی و مسیریابی اطلاعات هستند. پروتکل های لایه Data Link اطلاعات مربوط به بررسی و کشف خطا را به داده ها اضافه می کنند و به درخواست های ارسال مجدد اطلاعات پاسخ می گویند. پروتکل های لایه فیزیکی تعیین کننده استاندارد های ارتباطی در محیط مشخصی هستند.
نویسنده :مهرداد امن زاده
امروزه علم کامپیوتر به حدی پیشرفت کرده که بسیاری از علوم دیگر پیشرفتشان وابسته به علم کامپیوتر می باشد.شبکه های کامپیوتری به حدی پیشرفت کرده اند که توانسته اند جهان را به یک دهکده علمی کوچک تبدیل نمایند.برای برقراری ارتباط بین این شبکه ها نیازمند به یک ستون فقرات می باشیم٬ این شبکه زیر بنایی که از تعداد زیادی مسیریاب تشکیل شده است وظیفه انتقال اطلاعات را دارد. بر روی این مسیریاب ها باید الگوریتم هایی اجرا شوند تا بتوانند بهترین مسیر را برای انتقال اطلاعات در این دهکده را انتخاب کنند.
1-5- مسیریابی
در شبکههای ادهاک، نودهای شبکه دانش قبلی از توپولوژی شبکه‌ای که درآن قرار دارند، ندارند به همین دلیل مجبورند برای ارتباط با سایر نودها، محل مقصد را در شبکه کشف کنند. در اینجا ایده اصلی این است که یک نود جدید به طور اختیاری حضورش را در سراسر شبکه منتشر میکند وبه همسایه‌هایش گوش میدهد. به این ترتیب نود تا حدی ازنودهای نزدیکش اطلاع بدست می‌آورد و راه رسیدن به آنها را یاد میگیرد به همین ترتیب که پیش رویم همه نودهای دیگر را می‌شناسد و حداقل یک راه برای رسیدن به آنها را می‌داند.
2-5- پروتکل‌های مسیریابی
پروتکل‌های مسیریابی بین هر دو نود این شبکه به دلیل اینکه هر نودی میتواند به طور تصادفی حرکت کند و حتی میتواند در زمانی از شبکه خارج شده باشد، مشکل میباشند. به این معنی یک مسیری که در یک زمان بهینه‌است ممکن است چند ثانیه بعد اصلا این مسیر وجود نداشته باشد. در زیر سه دسته از پروتکل‌های مسیر یابی که در این شبکه‌ها وجود دارد را معرفی میکنیم.
Table Driven Protocols: در این روش مسیریابی هرنودی اطلاعات مسیریابی را با ذخیره اطلاعات محلی سایر نودها در شبکه استفاده میکند و این اطلاعات سپس برای انتقال داده از طریق نودهای مختلف استفاده میشوند.
On Demand Protocols: روش ایجاب میکند مسیرهایی بین نودها تنها زمانی که برای مسیریابی بسته موردنیاز است تا جایی که ممکن است بروزرسانی روی مسیرهای درون شبکه ندارد به جای آن روی مسیرهایی که ایجاد شده و استفاده میشوند وقتی مسیری توسط یک نود منبع به مقصدی نیاز میشود که آن هیچ اطلاعات مسیریابی ندارد، آن فرآیند کشف مسیر را از یک نود شروع میکند تا به مقصد برسد. همچنین ممکن است یک نود میانی مسیری تا مقصد داشته باشد. این پروتکل‌ها زمانی موثرند که فرآیند کشف مسیر کمتر از انتقال داده تکرار شود زیرا ترافیک ایجاد شده توسط مرحله کشف مسیر در مقایسه با پهنای باند ارتباطی کمتر است.
Hybrid Protocols: ترکیبی از دو پروتکل بالاست. این پروتکل‌ها روش مسیریابی بردار-فاصله را برای پیدا کردن کوتاه‌ترین به کار می‌گیرند و اطلاعات مسیریابی را تنها وقتی تغییری در توپولوژی شبکه وجود دارد را گزارش می‌دهند. هر نودی در شبکه برای خودش یک zone مسیریابی دارد و رکورد اطلاعات مسیریابی در این zone ها نگهداری میشود. مثل ZRP (zone routing protocol ).
پرتکل بردار مسیر : مسیریابی حالت لینک و بردار فاصله پروتکل غالب میباشند. آنها از سیستم ناشناخته درونی استفاده مینمایند ولی بین سیستمهای ناشناخته نمی‌باشند. این دو نوع پروتکل میتوانند در شبکههای بزرگ مسیریابی شوند و به این طریق مسیریابی درون حوزه‌ای عملی خواهد شد. مسیریابی حالت لینک میتواند اطلاعات زیادی را وارد جدول کند، این عامل تشکیل ترافیک بزرگ میباشد. مسیریابی بردار برای درون حوزه‌ها استفاده میشود و مانند بردار راه دور است. در این جا یک گره در هر سیستم ناشناخته وجود دارد که به عنوان کل سیستم عمل خواهد کرد. این گره از نوع سخنگو است. این گره جدول مسیریابی را تولید کرده و به گرههای همجوار می‌فرستد. در این شرایط فقط گرههای سخنگو در هر سیستم با یکدیگر ارتباط برقرار میکنند. این گره میتواند در مسیر پیش رود و در سیستم ناشناخته فعال شود.
پروتکل‌های روش اولمسیریابی
DSDV: این پروتکل بر مبنای الگوریتم کلاسیک Bellman-Ford بنا شده‌است. در این حالت هر گره لیستی از تمام مقصدها و نیز تعداد پرش‌ها تا هر مقصد را تهیه میکند. هر مدخل لیست با یک عدد شماره گذاری شده‌است. برای کم کردن حجم ترافیک ناشی از بروز رسانی مسیرها در شبکه از incremental -packets استفاده میشود. تنها مزیت این پروتکل اجتناب از به وجود آمدن حلقه‌های مسیریابی در شبکههای شامل مسیریاب‌های متحرک است. بدین ترتیب اطلاعات مسیرها همواره بدون توجه به این که آیا گره در حال حاضر نیاز به استفاده از مسیر دارد یا نه فراهم هستند.
معایب: پروتکل DSDV نیازمند پارامترهایی از قبیل بازه زمانی بروزرسانی اطلاعات و تعداد بروزرسانی‌های مورد نیاز میباشد.
WRP: این پروتکل بر مبنای الگوریتم path-finding بنا شده با این استثنا که مشکل شمارش تا بینهایت این الگوریتم را برطرف کرده‌است. در این پروتکل هر گره، چهار جدول تهیه میکند: جدول فاصله، جدول مسیر یابی، جدول هزینه لینک و جدولی در مورد پیامهایی که باید دوباره ارسال شوند. تغییرات ایجاد شده در لینکها از طریق ارسال و دریافت پیام میان گرههای همسایه اطلاع داده میشوند.
CSGR: در این نوع پروتکل گره‌ها به دسته‌ها تقسیم بندی میشوند. هر گروه یک سر گروه دارد که میتواند گروهی از میزبان‌ها را کنترل و مدیریت کند. از جمله قابلیت‌هایی که عمل دسته بندی فراهم میکند میتوان به اختصاص پهنای باند و دسترسی به کانال اشاره کرد. این پروتکل از DSDV به عنوان پروتکل مسیریابی زیر بنایی خود استفاده میکند. نیز در این نوع هر گره دو جدول یکی جدول مسیریابی و دیگری جدول مریوط به عضویت در گرههای مختلف را فراهم میکند.
معایب: گره‌ای که سر واقع شده سربار محاسباتی زیادی نسبت به بقیه دارد و به دلیل اینکه بیشتر اطلاعات از طریق این سرگروه‌ها برآورده میشوند در صورتی که یکی از گرههای سرگروه دچار مشکل شود کل و یا بخشی از شبکه آسیب می‌بیند.
STAR: این پروتکل نیاز به بروز رسانی متداوم مسیرها نداشته و هیچ تلاشی برای یافتن مسیر بهینه بین گره‌ها نمی‌کند.
پروتکل‌های روش دوممسیریابی
SSR: این پروتکل مسیرها را بر مبنای قدرت و توان سیگنالها بین گره‌ها انتخاب میکند. بنابراین مسیرهایی که انتخاب میشوند نسبتا قوی تر هستند. میتوان این پروتکل را به دو بخش DRP و SRP تقسیم کرد. DRP مسئول تهیه و نگهداری جدول مسیریابی و جدول مربوط به توان سیگنالها میباشد.SRP نیز بسته‌های رسیده را بررسی میکند تا در صورتی که آدرس گره مربوط به خود را داشته باشد آن را به لایه‌های بالاتر بفرستد.
DSR: در این نوع، گرههای موبایل بایستی حافظه‌هایی موقت برای مسیرهایی که از وجود آنها مطلع هستند فراهم کنند. دو فاز اصلی برای این پروتکل در نظر گرفته شده‌است:کشف مسیر و بروز رسانی مسیر. فاز کشف مسیر از route request/reply packet ها و فاز بروز رسانی مسیر از تصدیق‌ها و اشتباهای لینکی استفاده میکند.
TORA: بر اساس الگوریتم مسیریابی توزیع شده بنا شده و برای شبکههای موبایل بسیار پویا طراحی شده‌است. این الگوریتم برای هر جفت از گره‌ها چندین مسیر تعیین میکند و نیازمند کلاک سنکرون میباشد. سه عمل اصلی این پروتکل عبارتند از: ایجاد مسیر. بروز رسانی مسیر و از بین بردن مسیر.
AODV: بر مبنای الگوریتم DSDV بنا شده با این تفاوت که به دلیل مسیریابی تنها در زمان نیاز میزان انتشار را کاهش میدهد. الگوریتم کشف مسیر تنها زمانی آغاز به کار میکند که مسیری بین دو گره وجود نداشته باشد.
RDMAR: این نوع از پروتکل فاصلۀ بین دو گره را از طریق حلقه‌های رادیویی و الگوریتم‌های فاصله یابی محاسبه میکند. این پروتکل محدوده جستجوی مسیر را مقدار مشخص و محدودی تایین میکند تا بدین وسیله از ترافیک ناشی از سیل آسا در شبکه کاسته باشد. تقسیم بندی های مختلفی در مورد پروتوکل های مسیر یابی شبکه های Mobile ad hoc وجود دارد که از این میان می توان به ۲ نوع زیر اشاره کرد:
تقسیم بندی اول :
Pro active (Table driven)
Reactive (On demand)
Hybrid (Table driven & On demand)
هر کدام از این انواع خود شامل پروتوکل هایی هستند که در جدول زیر به چند مورد اشاره شده است:
تقسیم بندی دوم:
Flat routing protocols
Hierarchal routing approaches
GPS Augmented geographical routing approaches
در اینجا به توضیحاتی در مورد پروتوکل های تقسیم بندی اول می پردازیم:
: Table driven pro active در پروتوکلهای از این نوعnode ها مدام در حال جستجوی اطلاعات مسیر یابی جدید درون شبکه هستند به صورتی که حتی با تغییر مکان node ها در صورت نیاز به راحتی می توان مسیر مناسبی را یافته و برای ارسال و دریافت اطلاعات بین هر دو node ی استفاده کرد. به عبارت بهتر می توان گفت که در این شبکه ها مسیر ها از قبل موجود هستند.و به محض آنکه node ی اقدام به ارسال داده به node دیگری کند قادر خواهد بود مسیر موجود را از روی اطلاعات از قبل جمع آوری شده شناسایی کرده و مورد استفاده قرار دهد و لذا تاخیری در این مورد متوجه node نیست.
DSDV : این پروتوکل بر مبنای الگوریتم کلاسیک Bellman-Ford بنا شده است.در این حالت هر node لیستی از تمام مقصد هاو نیز تعداد hop ها تا هر مقصد را تهیه می کند.هر مدخل لیست با یک عدد شماره گزاری شده است. برای کم کردن حجم ترافیک ناشی از به روز رسانی مسیر ها در شبکه از incremental packets استفاده می شود.تنها مزیت این پروتوکل اجتناب از به وجود آمدن حلقه های مسیر یابی در شبکه های شامل مسیر یاب های متحرک است.بدین ترتیب اطلاعات مسیر ها همواره بدون توجه به این که آیا node در حال حاضر نیاز به استفاده از مسیر دارد یا نه فراهم هستند.
معایب : پروتوکل DSDV نیازمند پارامترهایی از قبیل بازه ی زمانی به روز رسانی اطلاعات و تعداد به روز رسانی های مورد نیاز می باشد.
: WRP این پروتوکل بر مبنای الگوریتم path-finding بنا شده با این استثنا که مشکل count-to-infinity این الگوریتم را برطرف کرده است. در این پروتوکل هر node , ۴ جدول تهیه می کند:
جدول فاصله
جدول مسیر یابی
جدول link-cost
جدولی در مورد پیامهایی که باید دوباره ارسال شوند.
تغییرات ایجاد شده در لینکها از طریق ارسال و دریافت پیام میان node های همسایه اطلاع داده می شوند.
: CSGR در این نوع پروتوکل node ها به دسته ها یا cluster هایی تقسیم بندی می شوند. هر گروه یک cluster head دارد که می تواند گروهی از host ها را کنترل و مدیریت کند.از جمله قابلیت هایی که عمل clustering فراهم می کند می توان به اختصاص پهنای باندو channel access اشاره کرد.این پروتوکل از DSDV به عنوان پروتوکل مسیریابیی زیر بنایی خود استفاده می کند . نیز در این نوع هر node دو جدول یکی جدول مسیریابیی و دیگری جدول مریوط به عضویت در node های مختلف را فراهم می کند.
معایب : node ی که head واقع شده سربار محاسباتی زیادی نسبت به بقیه داردو به دلیل اینکه بیشتر اطلاعات از طریق این head ها برآورده می شونددر صورتی که یکی از node های head دچار مشکل شود کل و یا بخشی از شبکه آسیب می بیند.
: STAR این پروتوکل نیاز به به روز رسانی متداوم مسیر ها نداشته و هیچ تلاشی برای یافتن مسیر بهینه بین node ها نمی کند.
:On demand Reactiveدر این نوع پروتوکل مسیر ها تنها زمانی کشف می شوند که مبدا اقدام به برقراری ارتباط با node دیگری کند.زمانی که یک node بخواهد با node دیگری ارتباط برقرار کند بایستی فرایند کشف مسیر ( Route Discovery Process ) را در شبکه فراخوانی کند.در این حالت قبل از بر قرار شدن ارتباط , تاخیر قابل توجهی مشاهده می شود.
: SSR این پروتوکل مسیرها را بر مبنای قدرت و توان سیگنالها بین node ها انتخاب می کند. بنابراین مسیرهایی که انتخاب می شوندد نسبتا قوی تر هستند . می توان این پروتوکل را به ۲ بخش DRP) Dynamic Routing Protocol) و SRP ( Static Routing Protocol) تقسیم کرد .
DRP: مسئول تهیه و نگهداری جدول مسیریابی و جدول مربوط به توان سیگنال ها می باشد.
SRP: نیز packet های رسیده را بررسی می کند تا در صورتی که آدرس node مربوط به خود را داشته باشد آن را به لایه های بالاتر بفرستد و در غیر این صورت به شبکه.
: DSR در این نوع node های موبایل بایستی cache هایی برای مسیر هایی که از وجود آنها مطلع هستند فراهم کنند.دو فاز اصلی برای این پروتوکل در نظر گرفته شده است کشف مسیر و به روز رسانی مسیر. فاز کشف مسیر از route request/reply packet ها و فاز به روز رسانی مسیر از acknowledgement ها و error های لینکی استفاده می کند.
: TORA بر اساس الگوریتم مسیر یابی توزیع شده بنا شده و برای شبکه های mobile بسیار پویا طراحی شده است.این الگوریتم برای هر جفت از node ها چندین مسیر تعیین می کند و نیازمند clock سنکرون می باشد. ۳ عمل اصلی این پروتوکل عبارتند از :ایجاد مسیر. به روز رسانی مسیر و از بین بردن مسیر.
: AODV بر مبنای الگوریتم DSDV بنا شده با این تفاوت که به دلیل مسیریابی تنها در زمان نیاز میزان Broad casting را کاهش می دهد.الگوریتم کشف مسیر تنها زمانی آغاز به کار می کند که مسیری بین ۲ node وجود نداشته باشد .
: RDMAR این نوع از پروتوکل فاصله ی بین ۲ node را از طریق حلقه های رادیویی و الگوریتم های فاصله یابی محاسبه می کند. این پروتوکل محدوده ی جستجوی مسیر را مقدار مشخص و محدودی تایین می کند تا بدین وسیله از ترافیک ناشی از flooding در شبکه کاسته باشد.
Hybrid (Pro-active / Reactive): این مورد با ترکیب دو روش قبلی سعی در کاهش معایب کرده و از ویژگی های خوب هر دو مورد بهره می برد. این پروتوکل جدید ترین کلاس پروتوکل ها در این راستا می باشد. معروفترین پروتوکل از این نوع می توان به ZRP( Zone Routing protocol) اشاره کرد.این پروتوکل از ویژگی های نوع Pro active برای مسیریابی node های نزدیک به هم و از ویژگی های نوع Reactive برای مسیر یابی node های دورتر استفاده می کند.
: ZRPنوعی از clustering است با این تفاوت که در این پروتوکل هر Node خود head بوده و به عنوان عضوی از بقیه ی cluster ها می باشد. به دلیل hybrid بودن کارایی بهتری دارد.
شاید بتوان شبکه های ad hoc را آسب پذیر ترین شبکه ها از لحاظ امنیتی و ضعیفترین در مقابل حملات نفوذگران دانست. به همین دلیل برخورد با این مسئله و رفع مشکلات مربوطه از مهمترین دغدغه های شخصی است که اقدام به را ه اندازی چنین شبکه ای می کند.از جمله مواردی که منجر به نا امن شدن این شبکه ها شده است می توان به موارد زیر اشاره کرد:
ـ کانال رادیویی از نوع broad cast به اشتراک گزارده شده.
محیط عملیاتی نا امن
نبود شناسایی (authentication) متمرکز.
دسترسی محدود به منابع
مشکلات و آسیت پزیری های فیزیکی.
زمانی که در مورد امنیت شبکه بحث می شود معمولا به عناوین چندی توجه می شود:
: Availability بدین معنی که شبکه در تمام زمان ها حتی در مواردی که دچار حمله شده بتواند به عمل خود ادامه بدهد.
: Confidentiality اطمینان از اینکه اطلاعات مشخص و معینی در اختیار کاربران خاصی قرار نگیرد.
: Authentication توانایی یک node در شناسایی و تشخیص node ی که با وی در ارتباط است.
: Integrity تضمین اینکه یک پیام پس از منتشر شدن تخریب نشده و از بین نمی رود.
: Non-repudiation فرستنده ی پیام نتواند ارسال خود را انکار کنند.
یک شبکه ی ad hoc به دلیل نداشتن ساختار ثابت و مشخص و نیز ارتباطات پویا بین node ها نیازمند ملاحظات امنیتی بیشتری نسبت به انواع دیگر شبکه است.
همان طور که قبلا نیز بیا ن شد در این شبکه ها هر node ی هم مسیر یاب است و هم end – system . بدین ترتیب node ها از هم متمایز نیستند و به این دلیل نیاز به یک پروتوکل مسیر بایی امن حس می شود. که در این راستا معمولا پروتکل های multi hop بث کار گرفته می شوند.
3-5- معنای حمل
این طرح‌ها بسته به معنای خود متفاوت هستند.
حمل Unicast برای یک پیام به حالت ویژه
بخش عامل حمل پیام به تمام گرههای شبکه
حمل multicast برای یک گروه گره که در دریافت پیام نقش دارند.
حمل anycast برای ارسال به هر گروه و به خصوص نزدیکترین منبع. Unicast حالت غالب حمل پیام است و این جا بر آلگوریتم unicastتاکید داریم.
4-5- توزیع توپولوژی
شبکههای کوچک دارای جداول دستی هستند. شبکههای بزرگ توپولوژی پیچیده دارند. و به سرعت تغییر میکنند. به این طریق ساختار جداول غیرقابل طراحی خواهد شد. بیشتر این شبکههای تلفنی کلیدی (pstn) از این جداول استفاده میکنند و نقایص در مسیر این سیستم شناخته و رفع خواهند شد. مسیر یابی دینامیکی تلاشی برای حل مسئله و تشکیل ساختار خودکار جداول است. این براساس اطلاعات پروتکل مسیریابی عملی است. به این طریق شبکه‌ها از هر نقص ایمن خواهند شد. این دینامیک در اینترنت نقش فعال دارد. طراحی پروتکل‌ها به یک تماس ماهرانه نیاز دارد. نباید فرض کرد که شبکه سازی به نقطه اتوماسیون کامل رسیده‌است.
امروزه با بهبود عملکرد، کارایی و عوامل امنیتی، شبکههای بیسیم به شکل قابل توجهی در حال رشد و گسترش هستند و استاندارد IEEE 802.11 استاندارد بنیادی است که شبکههای بیسیم بر مبنای آن طراحی و پیاده سازی میشوند.
در ماه ژوئن سال ۱۹۹۷ انجمن مهندسان برق و الکترونیک (IEEE) استاندارد IEEE 802.11-1997 را به عنوان اولین استانداردِ شبکههای محلی بیسیم منتشر ساخت. این استاندارد در سال ۱۹۹۹ مجدداً بازنگری شد و نگارش روز آمد شده آن تحت عنوان IEEE 802.11-1999 منتشر شد. استاندارد جاری شبکههای محلی بیسیم یا همانIEEE 802.11 تحت عنوان ISO/IEC 802.11-1999، توسط سازمان استاندارد سازی بین‌المللی (ISO) و مؤسسه استانداردهای ملی امریکا (ANSI) پذیرفته شده است. تکمیل این استاندارد در سال ۱۹۹۷، شکل گیری و پیدایش شبکه سازی محلی بیسیم و مبتنی بر استاندارد را به دنبال داشت. استاندارد ۱۹۹۷، پهنای باند ۲Mbps را تعریف میکند با این ویژگی که در شرایط نامساعد و محیط‌های دارای اغتشاش (نویز) این پهنای باند میتواند به مقدار ۱Mbps کاهش یابد. روش تلفیق یا مدولاسیون در این پهنای باند روش DSSS است. بر اساس این استاندارد پهنای باند ۱ Mbps با استفاده از روش مدولاسیون FHSS نیز قابل دستیابی است و در محیط‌های عاری از اغتشاش (نویز) پهنای باند ۲ Mbpsنیز قابل استفاده است. هر دو روش مدولاسیون در محدوده باند رادیویی ۲٫۴ GHz عمل میکنند. یکی از نکات جالب توجه در خصوص این استاندارد استفاده از رسانه مادون قرمز علاوه بر مدولاسیون‌های رادیویی DSSS و FHSS به عنوان رسانه انتقال است. ولی کاربرد این رسانه با توجه به محدودیت حوزه عملیاتی آن نسبتاً محدود و نادر است.
1-4- انواعاستاندارد 802.11
اولين بار در سال 1990 بوسيله انستيتيو IEEE معرفي گرديد که اکنون تكنولوژيهاي متفاوتي از اين استاندارد براي شبكه هاي بي سيم ارائه گرديده است .
802.11
براي روشهاي انتقال ( frequency hopping spared spectrum)FHSS یا DSSS (direct sequence spread spectrum) با سرعت Mbps 1 تا 2 Mbps در کانال2.4 GHz قابل استفاده مي‌باشد.
802.11a
براي روشهاي انتقال (orthogonal frequency division multiplexing) OFDMبا سرعت 54 Mbps در کانال5 GHzقابل استفاده است.
802.11b
اين استاندارد با نام WI-Fi يا 802.11 High Rate قابل استفاده در روش DSSS بوده و در شبكه‌هاي محلي بي سيم نيز کاربرد فراواني دارد همچنين داراي نرخ انتقال11Mbpsمي باشد.
802.11g
اين استاندارد براي دستيابي به نرخ انتقال بالاي Mbps 20در شبكه هاي محلي بي سيم و در کانال2.4 GHz کاربرد دارد.
استاندارد a802.11 از باند رادیویی جدیدی برای شبکه های محلی بی سیم استفاده می کند و پهنای باند شبکه های بی سیم را تا Mbps54 افزایش میدهد . این افزایش قابل توجه در پهنای باند مدیون تکنیک مدولاسیونی موسوم به OFDM است . نرخهای ارسال داده در استاندارد IEEE 802.11a عبارتنداز :Mbps 6, 9,12,18,24,36,48,54 که بر اساس استاندارد پشتیبان از سرعت های 6,12,24 مگابایت در ثانیه اجباری است .
برخی از کارشناسان شبکه های محلی بی سیم استاندارد IEEE802.11a را نسل آینده IEEE802.11 تلقی می کنند و حتی برخی از محصولات مانند تراشه های Atheros و کارتهای شبکه PCMCIA/Cardbus محصول Access Inc Card استاندارد IEEE802.11a را پیاده سازی کرده اند . بدون شک این پهنای باند وسیع و نرخ داده سریع محدودیت هایی را نیز به همراه دارد . در واقع افزایش پهنای باند در استاندارد IEEE802.11a باعث شده است که محدوده عملیاتی آن در مقایسه با IEEE802.11/b کاهش یابد .
علاوه بر آن به سبب افزایش سر بارهای پردازشی در پروتکل تداخل و تصحیح خطاها پهنای باند واقعی به مراتب کمتر از باند اسمی این استاندارد است . همچنین در بسیاری از کاربردها امکان سنجی و حتی نصب تجهیزات اضافی نیز مورد نیاز است که به تبع آن موجب افزایش قیمت زیر ساختار شبکه بی سیم می شود . زیرا محدوده عملیاتی در این استاندارد کمتر از محدوده عملیاتی در استاندارد IEEE802.11b بوده و به همین خاطر به نقاط دسترسی یا ایستگاه پایه ی بیشتری نیاز خواهیم داشت که افزایش هزینه ی زیر ساختار را به دنبال دارد .
این استاندارد از باند فرکانسی خاصی موسوم به UNII استفاده می کند . این باند فرکانسی به سه قطعه پیوسته فرکانسی به شرح زیر تقسیم می شود:
UNII-1 @ 5.2 GHz
UNII-2 @ 5.7 GHz
UNII-3 @ 5.8 GHz
شکل 1-4: سه ناحیه عملیاتی UNII
يكي از تصورات غلط در زمينه استانداردهاي 802.11 اين باور است كه 802.11a قبل از 802.11b مورد بهره‌برداري واقع شده است. در حقيقت 802.11b نسل دوم استانداردهاي بيسيم است. 802.11a نسل سوم از اين مجموعه استاندارد به شمار مي‌رود. استاندارد 802.11a برخلاف ادعاي بسياري از فروشندگان تجهيزات بيسيم نمي‌تواند جايگزين 802.11b شود. زيرا لايه‌ي فيزيكي مورد استفاده در هريك تفاوت اساسي با ديگري دارد از سوي ديگر گذردهي (نرخ ارسال داده) و فواصل در هريك از متفاوت است.
در شكل 1-4 اين سه ناحيه عملياتي UNII و نيز توان مجاز تشعشع راديويي از سوي FCC ملاحظه مي‌شود. اين سه ناحيه‌ي كاري 12 كانال فركانسي را فراهم مي‌كنند. باند UNII-1 براي كاربردهاي فضاي بسته باند UII-2 براي كاربردهاي فضاي بسته و باز، و باند UNII-3 براي كاربردهاي فضايي باز و پل بين شبكه‌اي به كار برده مي‌شوند.
اين نواحي فركانسي در ژاپن نيز قابل استفاده هستند. اين استاندارد در حال حاضر در قاره‌‌ي اروپا قابل استفاده نيست. در اروپا Hyper Land 2 براي شبكه‌هاي بيسيم مورد استفاده قرار مي‌گيرد كه به طور مشابه از باند فركانسي 802.11a استفاده مي‌كند. يكي از نكات جالب توجه در استاندارد 802.11a تعريف كاربردهاي پل‌سازي شبكه‌اي در كاربردهاي داخلي و فضاي باز است. در واقع اين استاندارد مقررات لازم براي پل‌سازي و ارتباطات بين شبكه‌اي از طريق پل در كاربردهاي داخلي و فضاي باز فراهم مي‌نمايد. در يك تقسيم‌بندي كلي مي‌توان ويژگي‌هاي 802.11a را در سه محور زير خلاصه نمود.
* افزايش در پهناي باند در مقايسه با استاندارد 802.11b (در استاندارد 802.11a حداكثر پهناي باند 54Mbps) مي‌باشد.
* استفاده از طيف فركانسي خلوت (باند فركانسي 5GHz)
* استفاده از 12 كانال فركانسي غيرپوشا (سه محدوده فركانسي كه در هريك 4 كانال غيرپوشا وجود دارد)
1-1-5- افزايش پهناي باند
استاندارد 802.11a در مقايسه با 802.11b و پهناي باند 11Mbps حداكثر پهناي باند 54Mbps را فراهم مي‌كند. مهمترين عامل افزايش قابل توجه پهناي باند در اين استاندارد استفاده از تكنيك پيشرفته مدولاسيون، موسوم به OFDM است. تكنيك OFDM يك تكنولوژي (فناوري) تكامل يافته و بالغ در كاربردهاي بيسيم به شمار مي‌رود. اين تكنولوژي مقاومت قابل توجهي در برابر تداخل راديويي داشته و تاثير كمتري از پديده‌ي چند مسيري مي‌پذيرد.
OFDM تحت عناوين مدولاسيون چند حاملي و يا مدولاسيون چند آهنگي گسسته نيز شناخته مي‌شود. اين تكنيك مدولاسيون علاوه بر شبكه‌هاي بيسيم در تلويزيون‌هاي ديجيتال (در اروپا، ژاپن و استرليا) و نيز به‌عنوان تكنولوژي پايه در خطوط مخابراتي ADSL مورد استفاده قرار مي‌گيرد. آندرومك‌كورميك McCormik Andrew از دانشگاه ادينبور و نمايش محاوره‌اي جالبي از اين فناوري گردآوري كرده كه در نشاني http://www.ee.ed.ac.uk/~acmc/OFDMTut.html قابل مشاهده است.
تكنيك OFDM از روش QAM و پردازش سيگنال‌هاي ديجيتال استفاده كرده و سيگنال داده با فركانس‌هاي دقيق و مشخصي تسهيم مي‌كند. اين فركانس‌ها به‌گونه‌اي انتخاب مي‌شوند كه خاصيت تعامد را فراهم كنند و به اين ترتيب علي‌رغم هم‌پوشاني فركانسي هريك از فركانس‌هاي حامل به تنهايي آشكار مي‌شوند و نيازي به باند محافظت براي فاصله‌گذاري بين فركانس‌ها نيست. در كنار افزايش پهناي باند در اين استاندارد فواصل مورد استفاده نيز كاهش مي‌يابند.
در واقع باند فركانسي 5GHz تقريبا دو برابر باند فركانسي ISM (2/4GHz) است كه در استاندارد 802.11b مورد استفاده قرار مي‌گيرد. محدوده موثر در اين استاندارد با توجه به سازندگان تراشه‌هاي بيسيم متفاوت و متغير است ولي به‌عنوان يك قاعده‌ي سر راست مي‌توان فواصل در اين استاندارد يك سوم محدوده‌ي فركانسي 802.11b (2/4GHz) در نظر گرفت. در حال حاضر محدوده عملياتي (فاصله از فرستنده) در محصولات مبتني بر 802.11a و پهناي باند 54Mbps در حدود 10 تا 15 متر است. اين محدوده در پهناي باند 6Mbps در حدود 61 تا 84 متر افزايش مي‌يابد.
2-4- طيف فركانسي تميزتر
طيف فركانسي UNII در مقايسه با طيف ISM خلوت‌تر است و كاربرد ديگري براي طيف UNII به جز شبكه‌هاي بيسيم تعريف و تخصيص داده نشده است. درحالي‌كه در طيف فركانسي ISM تجهيزات بيسيم متعددي نظير تجهيزات پزشكي، اجاق‌هاي ماكروويو، تلفن‌هاي بيسيم و نظاير آن وجود دارند. اين تجهيزات بيسيم در باند 2/4GHz يا طيف ISM هيچگونه تداخلي با تجهيزات باند UNII (تجهيزات بيسيم 802.11a) ندارند. شكل 2-4 فركانس مركزي و فاصله‌هاي فركانسي در باند UNII را نشان مي‌دهد.
شکل 2-4: فاصله های فرکانسی در باند UNII
3-4- كانال‌ها‌ي غير پوشا
باند فركانسي UNII، 12 كانال منفرد و غيرپوشاي فركانسي براي شبكه‌سازي فراهم مي‌كند. از اين 12 كانال 8 كانال مشخص (2 ، UNII-1) در شبكه‌هاي محلي بيسيم مورد استفاده قرار مي‌گيرند. اين ويژگي غيرپوشايي گسترش و پياده‌سازي شبكه‌هاي بيسيم را ساده‌تر از باند ISM مي‌كند كه در آن تنها سه كانال غيرپوشا از مجموع 11 كانال وجود دارد.
4-4- ویژگیهای سیگنالهای طیف گسترده
عبارت طیف گسترده به هر تکنیکی اطلاق میشود که با استفاده از آن پهنای باند سیگنال ارسالی بسیار بزرگتر از پهنای باند سیگنال اطلاعات باشد. یکی از سوالات مهمی که با در نظر گرفتن این تکنیک مطرح میشود آن است که با توجه به نیاز روزافزون به پهنای باند و اهمیت آن به عنوان یک منبع با ارزش، چه دلیلی برای گسترش طیف سیگنال و مصرف پهنای باند بیشتر وجود دارد. پاسخ به این سوال در ویژگیهای جالب توجه سیگنالهای طیف گسترده نهفته است.
این ویژگیها عبارتند از:
پایین بودن توان چگالی طیف به طوری که سیگنال اطلاعات برای شنود غیرمجاز و نیز در مقایسه با سایر امواج به شکل اعوجاج و پارازیت به نظر میرسد.
مصونیت بالا در مقابل پارازیت و تداخل
رسایی با تفکیکپذیری و دقت بالا
امکان استفاده در CDMA
شکل 3-4: جهش فرکانسی
مزایای فوق کمیسیون FCC را بر آن داشت که در سال 1985 مجوز استفاده از این سیگنالها را با محدودیت حداکثر توان یک وات در محدوده ISM صادر نماید.
5-4- سیگنالهای طیف
گسترده با جهش فرکانسی
در یک سیستم مبتنی بر جهش فرکانسی، فرکانس سیگنال حامل به شکلی شبه تصادفی و تحت کنترل یک ترکیبکننده تغییر میکند. شکل 4-4 این تکنیک را در قالب یک نمودار نشان میدهد.
شکل 4-4: نمودار جهش فرکانسی
در این شکل سیگنال اطلاعات با استفاده از یک تسهیمکننده دیجیتال و با استفاده از روش تسهیم FSK تلفیق میشود. فرکانس سیگنال حامل نیز به شکل شبه تصادفی از محدوده فرکانسی بزرگتری در مقایسه با سیگنال اطلاعات انتخاب میشود. با توجه به اینکه فرکانسهای pn-code با استفاده از یک ثبات انتقالی همراه با پسخور ساخته میشوند، لذا دنباله فرکانسی تولید شده توسط آن کاملا تصادفی نیست و به همین خاطر به این دنباله، شبه تصادفی میگوییم.
براساس مقررات FCC و سازمانهای قانونگذاری، حداکثر زمان توقف در هر کانال فرکانسی 400 میلی ثانیه است که برابر با حداقل 2.5 جهش فرکانسی در هر ثانیه خواهد بود. در استاندارد 802.11 حداقل فرکانس جهش در آمریکای شمالی و اروپا 6 مگاهرتز و در ژاپن 5 مگاهرتز میباشد.
سیگنالهای طیف گسترده با توالی مستقیم
اصل حاکم بر توالی مستقیم، پخش یک سیگنال بر روی یک باند فرکانسی بزرگتر از طریق تسهیم آن با یک امضاء یا کُد به گونهای است که نویز و تداخل را به حداقل برساند. برای پخش کردن سیگنال هر بیت واحد با یک کد تسهیم میشود. در گیرنده نیز سیگنال اولیه با استفاده از همان کد بازسازی میگردد. در استاندارد 802.11 روش مدولاسیون مورد استفاده در سیستمهای DSSS روش تسهیم DPSK است. در این روش سیگنال اطلاعات به شکل تفاضلی تسهیم میشود. در نتیجه نیازی به فاز مرجع برای بازسازی سیگنال وجود ندارد. از آنجا که در استاندارد 802.11 و سیستم DSSS از روش تسهیم DPSK استفاده میشود دادههای خام به صورت تفاضلی تسهیم شده و ارسال میشوند و در گیرنده نیز یک آشکارساز تفاضلی بازسازی سیگنال وجود ندارد. در روش تسهیم PSK فاز سیگنال حامل با توجه به الگوی بیتی سیگنالهای داده تغییر میکند.
به عنوان مثال در تکنیک QPSK دامنه سیگنال حامل ثابت است ولی فاز آن با توجه به بیتهای داده تغییر میکند. در الگوی مدولاسیون QPSK چهار فاز مختلف مورد استفاده قرار میگیرد و چهار نماد را پدید می آورد. واضح است که در این روش تسهیم دامنه سیگنال ثابت است. در روش تسهیم تفاضلی سیگنال اطلاعات با توجه به میزان اختلاف فاز و نه مقدار مطلق فاز تسهیم و مخابره میشوند.
در روش تسهیم طیف گسترده با توالی مستقیم مشابه تکنیک FH از یک کد شبه تصادف ی برای پخش و گسترش سیگنال استفاده میشود. عبارت توالی مستقیم از آنجا به این روش اطلاق شده است که در آن سیگنال اطلاعات مستقیما توسط یک دنباله از کدهای شبه تصادفی تسهیم میشود. در این تکنیک نرخ بیتی شبه کد تصادفی، نرخ تراشه نامیده میشود. در استاندارد 802.11 از کدی موسوم به کد بارکر برای تولید کدها تراشه سیستم DSSS استفاده میشود. مهمترین ویژگی کدهای بارکر خاصیت غیرتناوبی و غیرتکراری آن است که به واسطه آن یک فیلتر تطبیقی دیجیتال قادر است به راحتی محل کد بارکر را در یک دنباله بیتی شناسایی کند. جدول زیر فهرست کامل کدهای بارکر را نشان میدهد. همانگونه که در این جدول مشاهده میشود بارکر از 8 دنباله تشکیل شده است. در تکنیک DSSS که در استاندارد 802.11 مورد استفاده قرار میگیرد از کد بارکر با طول 11 (N=11) استفاده میشود. این کد به ازای یک نماد، شش مرتبه تغییر فاز میدهد و این بدان معنی است که سیگنال حامل نیز به ازای هر نماد شش مرتبه تغییر فاز خواهد داد.
شکل 5-4: مدل منطقی مدولاسیون
لازم به یادآوری است که کاهش پیچیدگی سیستم ناشی از تکنیک تسهیم تفاضلی DPSK به قیمت افزایش نرخ خطای بیتی به ازای یک نرخ سیگنال به نویز ثابت و مشخص است.
شکل 5-4 مدل منطقی مدولاسیون و پخش سیگنال اطلاعات با استفاده از کدهای بارکر را نشان میدهد.
استفاده مجدد از فرکانس
یکی از نکات مهم در طراحی شبکههای بیسیم طراحی شبکهی سلولی به گونهای است که تداخل فرکانسی را تا جای ممکن کاهش دهد. شکل 6-4 سه کانال DSSS در محدوده فرکانسی ISM را نشان میدهد
شکل 6-4: سه کانال فرکانسی F1, F2, F3
شکل 7-4 مفهوم استفاده مجدد از فرکانس با استفاده از شبکههای مجاور فرکانسی را نشان میدهد. در این شکل مشاهده میشود که با استفاده از یک طراحی شبکه سلولی خاص، تنها با استفاده از سه فرکانس متمایز F1, F2, F3 امکان استفاده مجدد از فرکانس فراهم شده است.
شکل 7-4: طراحی شبکه سلولی
در این طراحی به هریک از سلولهای همسایه یک کانال متفاوت اختصاص داده شده است و به این ترتیب تداخل فرکانسی بین سلولهای همسایه به حداقل رسیده است. این تکنیک همان مفهومی است که در شبکه تلفنی سلولی یا شبکه تلفن همراه به کار میرود. نکته جالب دیگر آن است که این شبکه سلولی به راحتی قابل گسترش است. خوانندگان علاقمند میتوانند دایرههای جدید را در چهار جهت شبکه سلولی شکل فوق با فرکانسهای متمایز F1, F2, F3 ترسیم و گسترش دهند.
استاندارد b802.11
همزمان با بر پایی استاندارد IEEE802.11b یا به اختصار . b11 در سال 1999 انجمن مهندسین برق و الکترونیک تحول قابل توجهی در شبکه سازی های رایج و مبتنی بر اتر نت ارائه کرد . این استاندارد در زیر لایه دسترسی به رسانه از پروتکل CSMA/CA سود می برد . سه تکنیک رادیویی مورد استفاده در لایه فیزیکی این استانداردبه شرح زیر است :
* استفاده از تکنیک رادیویی DSSS در باند فرکانسی GHz2.4 به همراه روش مدولاسیون CCK
* اسنفاده از تکنیک رادیویی FHSS در باند فرکانسی GHz2.4 به همراه روش مدولاسیون CCK
* استفاده از امواج رادیویی مادون قرمز
در استاندارد 802.11 اولیه نرخهای ارسال داده 1و2 مگابایت در ثانیه است .در حالی که در استاندارد b802.11 با استفاده از تکنیک CCK و روش تسهیم QPSK نرخ ارسال داده به 5.5 مگابایت در ثانیه افزایش می یابد همچنین با به کار گیری تکنیک DSSS نرخ ارسال داده به 11 مگابایت در ثانیه می رسد . به طورسنتی این استاندارد ازدو فناوری FHSSیا DSSS استفاده می کند . هردوروش فوق برای ارسال داده با نرخ های 1و2 مگابایت در ثانیه مفید هستند .
در ایالات متحده آمریکا کمیسیون فدرال مخابرات یا FCC مخابره و ارسال فرکانس های رادیویی را کنترل می کند . این کمیسیون باند فرکانسی خاصی موسوم به ISM رادر محدوده GHz 2.4 تا GHz2.4835 برای فناوری رادیویی استاندارد IEEE802.11b اختصاص داده است .
6-4- اثرات فاصله
فاصله از فرستنده بر روی کارایی و گذردهی شبکه های بی سیم تاثیر قابل توجهی دارد . فواصل رایج در استاندارد 802.11با توجه به نرخ ارسال داده تغیر می کند وبه طور مشخص در پهنای باند Mbps11 این فاصله 30تا 45 متر ودر پهناب باند Mbps5.5 40 تا 45 متر ودر پهنای باند Mbps2 75تا107 متر است .
لازم به یاد آوری است که این فواصل توسط عوامل دیگری نظیر کیفیت و توان سیگنال محل استقرار فرستنده و گیرنده و شرایط فیزیکی و محیطی تغیر می کنند .
در استاندارد b802.11 پروتکلی وجود دارد که گیرنده بسته را ملزم به ارسال بسته تصدیق می نماید .
توجه داشته باشید که این مکانیزم تصدیق علاوه بر مکانیزم تصدیق رایج در سطح لایه انتقال (نظیر آنچه در پروتکل TCP اتفاق می افتد )عمل می کند . در صورتی که بسته تصدیق ظرف مدت زمان مشخصی از طرف گیرنده به فرستنده نرسد فرستنده فرض می کند که بسته از دست رفته است و مجددا” آن بسته را ارسال می کند .
در صورتی که این وضعیت ادامه یابد نرخ ارسال داده نیز کاهش می یابد (Fall Back) تا در نهایت به مقدار Mpbs 1 برسد . در صورتی که این نرخ حداقل نیز فرستنده بسته های تصدیق را در زمان مناسب دریافت نکند ارتباط گیرنده را قطع شده تلقی کرده و دیگر بسته ای را برای آنگیرنده ارسال نمی کند .
به این ترتیب فاصله نقش مهمی در کارایی (میزان بهره وری از شبکه ) وگذردهی (تعداد بسته های غیر تکراری ارسال شده در واحد زمان) ایفا می کند .
7-4- پل بین شبکه ای
بر خلاف انتظار بسیاری از کارشناسان شبکه های کامپیوتری پل بین شبکه ای یا Bridging در استاندارد b802.11 پوشش داده نشده است . در پل بین شبکه ای امکان اتصال نقطه به نقطه (ویا یک نقطه به چند نقطه )به منظور برقراری ارتباط یک شبکه محلی با یک یا چند شبکه محلی دیگر فراهم می شود . این کاربرد به خصوص در مواردی که بخواهیم بدون صرف هزینه کابل کشی (فیبر نوری یا سیم مسی )شبکه محلی دو ساختمان را به یکدیگر متصل کنیم بسیار جذاب و مورد نیاز می باشد . با وجود اینکه استاندارد b802.11 این کاربرد را پوشش نمی دهد ولی بسیاری از شرکتها پیاده سازی های انحصاری از پل بی سیم را به صورت گسترش و توسعه استاندارد b802.11 ارائه کرده اند . پل های بی سیم نیز توسط مقررات FCC کنترل می شود و گذردهی موثر یا به عبارت دیگر توان موثر ساطع شده همگرا (EIRP) در این تجهیزات نبایداز 4 وات بیشتر باشد . بر اساس مقررات FCC توان سیگنال های ساطع شده در شبکه های محلی نیز نباید از 1 وات تجاوز نماید .
8-4- مراحللازمبهمنظورنصبيکشبکه
(فرضيات : ما دارای يک شبکه کابلی موجود هستيم و قصد پياده سازی يک شبکه بدون کابل به منظور ارتباط دستگاههای بدون کابل به آن را داريم ):
اتصال point access به برق و سوکت مربوط به شبکه اترنت
پيکربندی access point (معمولا” از طريق يک مرورگر وب ) تا امکان مشاهده آن توسط شبکه موجود فراهم گردد . نحوه پيکربندی point access بستگی به نوع آن دارد.
پيکربندی مناسب کامپيوترهای سرويس گيرنده به منظور ارتباط با access point ( در صورتی که تمامی سخت افزارهای شبکه بدون کابل از يک توليد کننده تهيه شده باشند ، عموما” با تنظيمات پيش فرض هم می توان شبکه را فعال نمود . به هر حال پيشنهاد می گردد همواره به راهنمای سخت افزار تهيه شده به منظورپيکربندی بهينه آنان ، مراجعه گردد ) .
چگونهشبکهبیسيمراهاندازیکنيم؟
شما مي توانيد براي به اشتراك گذاشتن اتصال اينترنت، فا یلها، چاپگرها و امثال هم از يك شبكه ي بي سيم استفاده کنيد.
اگر بخواهيدتمام اعضاي خانواده تان از يك اتصال اينترنت، و يا از تنها چاپگري که در منزل داريد، و يا از فايل هايي که روي کامپيوتر شخصي خود داريد، مشترکاً استفاده کنند،مي توانيد يك شبكه ي بي سيم احداث آنيد. به اين ترتيب مي توانيد حتی هنگامي که پاي حوض منزل تان نشسته ايد، به سير و سياحت در اينترنت مشغول شويد. به علاوه نصب چنين شبكه اي از آن چه که فكر مي آنيد، خيلي ساده تر است.براي عُلَم آردن هر شبكه ي بي سيم، چهار مرحله وجود دارد:
-1 تجهيزات بي سيم خود را انتخاب کنيد.
-2 مسيريابِ بي سيم خود را متصل کنيد.
-3 مسيرياب بي سيم خود را پيكربندي کنيد.
-4 کامپيوترهاي تان را به هم متصل کنيد.
تجهيزاتبيسيمخودراانتخابکنيد
-1 اولين قدم آن است که مطمئن شويد تجهيزات مورد لزوم را در اختيار داريد. در حينِ ديدزدن مغازه ها، ممكن است متوجه شويد که تجهيزات بي سيم از سه استاندارد مختلف تبعيت مي کنند: يعني استانداردهاي 802.lla و802.llb و 802 llgتوصيه ي ما به شما اين است که طرفِ استاندارد802 llgرا بگيريد، چرا که اولاً يك سرو گردن از دوتاي ديگر بالاتر است و ثانياً با هر دستگاه ديگري تقريباً سازگار است.
به اين ترتيب، فهرست خريدتان بايد شامل اين سه قلم باشد:
اتصال اينترنت پهن باند
مسيرياب بي سيم
يك کارت شبكه ي بي سيم (يا کامپيوتري که شبكه ي بي سيمِ سَرخود داشته باشد)
اگر يك کامپيوتر روميزي داريد، مطمئن شويد که يكي از درگاه هاي يو اس بي آن خالي است تا بتوانيد کارت شبكه ي بي سيم را در آن فرو کنيد. اما اگر درگاه هاي آزاد يو اس بي در کامپيوترتان پيدا نمي شود، بايد يك هاب بخريد تا درگاه هاي اضافي در اختيارتان بگذارد.
مسيريابِبيسيمخودرامتصلکنيد.
اول از همه، مودم کابلي يا ديجيتالي خود را پيدا کرده و آن را بيرون بكشيد تا خاموش شود. سپس، مسيريابِ بي سيم خودرا به مودم تان متصل نماييد. مودم شما بايد مستقيماً به اينترنت وصل باشد. بعداً، وقتي همه را به هم وصل کرديد، کامپيوترتان بدون سيم به مسيريا بتان متصل خواهد شد، و مسيرياب نيز به نوبه ي خود، سيگنال ها را ازطريق مودم تان به اينترنت ارسال خواهد کرد.و اکنون، مسيرياب تان را به مودم وصل کنيد.
اگر در حال حاضر کامپيوترتان مستقيماً به مودم وصل است، کابل شبكه را از پشتٍ کامپيوتر بيرون آورده و آن را به درگاهي در پشت مسيرياب که برچسب Internetو WAN و يا LAN خورده است، فروکنيد.
اگر در حال حاضر کامپيوتري نداريد که به اينترنت متصل باشد، يكي از دو سر کابل شبكه را (که جزو ضمايمِ مسيرياب تان بوده است) به مودم خود وصل کرده، و سر ديگر ان را به درگاهي در پشت مسيرياب بي سيم تان که برچسبٍ Internet و WAN و يا LANخورده است، فروکنيد.
اگر در حال حاضر، کامپيوترتان را به يك مسيرياب وصل کرده ايد، کابل شبكه اي را که در يكي از درگاه هاي واقع در پشت مسيريابِ فعلي تان فرورفته است، بيرون کشيده، و اين سرِ کابل را به درگاهي در پشت مسيرياب بي سيم تان که برچسب Internetو WAN ویا LANخورده است، فروکنيد. سپس، هر کابل شبكه ي ديگري که مي بينيد، بيرون آورده و آن هارا به درگا ههاي موجود در پشت مسيريابِ بي سيم تان فرو نماييد. شما ديگر به مسيرياب فعلي تان احتياج نداريد، زيرا مسيرياب بي سيم جديدتان، جاي آن را گرفته است.
سپس، مودم کابلي يا ديجيتالي خود را وصل آرده و آن را روشن کنيد. چند لحظه به آن فرصت بدهيد تا به اينترنت متصل شود، و پس از آن، مسيريابِ بيسيم تان را وصل نموده وروشن کنيد. بعد از يك دقيقه، چراغ Internetو WANو LAN روي مسيرياب بي سيم تان بايد روشن شود، به اين معني که با موفقيت به مودم تان وصل شده است.
مسيرياببيسيمتانراپيكربنديکنيد
با استفاده از کابل شبك هاي که جزو ضمايم مسيريابِ بيسيم تان بوده است، مي بايست گاه به گاه کامپيوترتان را به يكي از درگا ههاي آزاد شبكه در پشتِ مسيرياب بيسيم تان متصل کنيد ( هر درگاهي که برچسب Internetو WAN و يا LAN نداشته باشد .) اگر لازم است، کامپيوترتان را روشن کنيد. در اين حالت، کامپيوتر شما بايد به طور خودکار به مسيرياب تان وصل شود.سپس، مرورگر اينترنت تان را بازکرده و آدرس مربوط به پيكربندي مسيرياب را وارد کنيد.
در اينجا ممكن است از شما يك اسم رمز خواسته شود. آدرس و اسم رمزي که به کارخواهيد برد، بسته به نوع مسيرياب شما فرق خواهد کرد، بنابراين بايد به دستورالعمل هاي داده شده در دفتر چه ي مسيريابتان رجوع کنيد.
به اين ترتيب، مرورگر اينترنت، صفحه ي پيكربندي مسيرياب تان را به نمايش در خواهد آورد.بيشتر تنظيمات کارخانه اي به راحتي جواب مي دهند، منتها سه چيز را خودتان بايد تنظيم کنيد:
1- اسم شبكه ي بي سيم تان، موسوم بهSSTD اين اسم، معرّف شبكه ي شماست. شما مي بايست يك اسم خاص منحصربه فرد که کسي از همسايگان تان به کارنبرده باشد، انتخاب کنيد.
2- تعيين کردن يك گذرنامه براي محافظت از شبكه ي بي سيم تان. در مورد بيشترمسيرياب ها، مي بايست يك جمله ي قصار تعيين کنيد تا مسيريا بتان براي توليد کليدهاي متعدد از آن استفاده کند. يادتان نرود که جمله ي قصارتان بايد حتماً منحصر به فرد و درازباشد.
3- تعيين يك اسم رمز سرپرستي، تا کل شبكه ي بي سيم تان را زير نظر بگيريد. درست مثل هر اسم رمزي، اين اسم رمز نيز نبايد کلمه اي باشد که هرکس بتواند در فرهنگ لغات پيدايش کند. يك اسم رمزِ مطمئن، ترکيبي از حروف، اعداد و علايم است. بايدمطمئن شويد که مي توانيد اين اسم رمز را به خاطر بياوريد، زيرا درصورتي که مجبورباشيد يكي از تنظيمات مسيرياب تان را تغيير دهيد، به آن احتياج پيدا مي کنيد.
مراحل دقيقي که بايد براي پيكر بندي اين تنظيمات طي کنيد، بسته به نوع مسيرياب تان فرق مي کنند. بعد از تنظيم هر پيكر بندي، بايد حتماً Save Settings ، Apply ، OK را براي ضبط کردن تنظيماتتان کليك کنيد.
اکنون، مي بايست کابل شبكه را از کامپيوترتان قطع کنيد.
کامپيوترهايخودراوصلکنيد
اگر کامپيوتر تان، شبكه ي بي سيمِ سَرخود ندارد، کارت شبكه تان را در درگاه يو اس بي فروکنيد، و کنتن را در بالاي سر کامپيوترتان قرار دهيد (درصورتي که کامپيوتر روميزي داشته باشيد) و يا کارت شبكه را در يكي از چا كهاي خالي پي سي کارت فرو کنيد (درصورتي که کامپيوتر کتابي داشته باشيد). خودِ ويندوز ايكس پي، کارتِ جديد را تشخيص داده، وممكن است از شما بخواهد که سي دي مربوط به کارت شبكه را در اختيارش بگذاريد.دستورالعمل هاي داده شده از طريق نمايشگر، شما را درطولِ مرحله ي پيكربندي راهنمايي خواهند کرد.
اين مراحل را دنبال کنيد تا کامپيوترتان به شبکه ي بي سيم مذکور وصل شود.
1- در سيني سيستم- منطقه ي واقع در گوشه ي سمت راست پايين نمايشگر- روي شكلكٍ شبكه ي بي سيم کليك راست بزنيد، وسپس از منوي متعاقبِ آن، گزينه ي View Available Wireless Networksرا انتخاب کنيد.
درصورت برخورد با هر مشكلي، به دفتر چه ي راهنماي کارت شبكه ي خود رجوع کنيد. از اين که به فروشنده تان زنگ بزنيد و ازآن ها سؤال کنيد، هيچ وقت ترديد به خود راه ندهيد.
2- به اين ترتيب، پنجره ي ” اتصال شبكه ي بي سيم ” بايد باز شود و شبك هي بي سيم خود را با همان اسمي که قبلاً انتخاب کرده بوديد- در بين شبكه هاي موجود ببينيد. اما اگر به هر دليلي موفق به ديدنِ شبكه ي خود نشديد، در صدر ستون سمت چپ، روي Refresh Network List کليك کنيد. اکنون روي شبكه تان کليك کرده، و سپس در سيني سيستم (گوشه ي تحتاني راست) روي Connect کليك کنيد.
3- در اين وقت ويندوز ايكس پي از شما مي خواهد که کليد زير را وارد کنيد. کليد رمزگذار همان کليدي ست که پيش از اين در هردو حوز ه ي Network Keyو Key Confirm Network وارد کرده بوديد. پس از آن روي Connect
کليك کنيد.
4- ويندوز ايكس پي مراحل پيشرفت کارش را در حين اتصال به شبكه ي شما نشان مي دهد. بعد از متصل شدن تان، مي توانيد پنجره ي اتصال شبكه ي بي سيم را ببينيد.کارتان در اين لحظه به اتمام رسيد.
آخرین دیدگاه‌ها