راهکار جامع مجازی سازی سرور: حتما براي شما كه مسئول شبكه يك سازمان و يا يك شركت بزرگ هستيد پيش آمده كه بخواهيد برنامه جديدي را در شبكه‌تان راه‌اندازي كنيد اما براي اين كار نياز به يك يا چند سرور جديد داريد. ممكن است شركتي كه اين نرم‌افزار را به شما مي‌فروشد از شما بخواهد كه يك سرور اختصاصي براي او فراهم كنيد و يا خود شما بخاطر نگراني از اينكه نرم‌افزار جديد با نرم‌افزارهاي قبلي‌تان تداخل ايجاد كند، بخواهيد سرورهاي آنها را ازهم جداكنيد.
در چنين مواقعي نه‌تنها شما بايد چندين ميليون تومان خرج خريد سرورهاي جديد كنيد، بلكه احتمالا بايد مدت زيادي هم صبر كنيد تا اين بودجه تامين شود و اين موضوع درحالي اتفاق مي‌افتد كه شما سرورهايي داريد كه درحال كار كردن با تنها 5 تا 15% از قدرت واقعی خود هستند !
درچنین شرایطی استفاده از راهکارهای مجازی سازی علاوه بر اينكه اين مشكل را به راحتي حل مي‌كند، به شما امكانات بسيار ديگري نيز ارائه مي‌كند كه هر يك از آنها به تنهايي مي‌تواند شما را بسيار هيجان‌زده كند .
مزاياي مجازي‌سازي
مجازي‌سازي تكنولوژي جديدي است كه هر كاربر كامپيوتري مي‌تواند از مزاياي آن بهرمند شود. كاربران متعدد و شركت‌هاي مختلفي در سراسر جهان از راه حلهاي مجازي‌سازي VMware به عنوان يك راه حل مفيد و سودمند براي مديريت IT در راستاي كاهش هزينه، افزايش كارايي، انعطاف پذيري و بهره‌وري از سخت افزارها در سازمانهاي خود، استفاده مي‌كنند.
به طور كلي مزاياي مجازي‌سازي را مي‌توان به صورت زير دسته بندي كرد:
يكپارچه سازي سرور و بهينه‌سازي زيرساخت: يكي از بزرگترين مشكلات سازمانهاي بزرگ تهيه و نگهداري سخت‌افزار كاربران است. اين مساله وقتي سازماني به صورت پراكنده باشد بسيار بحراني‌تر خواهد شد زيرا فرايندهاي ارتقا، تعمير و به روزرساني بسيار وقتگير است. مجازي‌سازي امكان بهره‌وري حداكثري از منابع را با بهره‌گيري از تمام منابع و شكستن سنت” يك سرور براي يك كاربرد “، توانسته از منابع به طرز بهينه‌اي استفاده كند.
كاهش هزينه زيرساخت فيزيكي: با مجازي‌سازي تعداد سرورها و سخت‌افزارهاي مرتبط با آن در ديتاسنتر‌ها به مقدار قابل ملاحظه‌اي كاهش مي‌يابد. هر چه تعداد سرورها كمتر باشد، باعث كاهش نياز به فضا، تجهيزات برقي، تهويه مطبوع خواهد شد كه به نوبه خود باعث كاهش در هزينه‌ها خواهد بود.
بهبود قدرت پاسخگويي و انعطاف‌پذيري اعمال: مجازي‌سازي يك روش جديد مديريت زيرساخت و كمك به مديران IT است تا با كاهش اعمال تكراري مانند پيكره‌بندي، مانتيتورينگ، نگهداري و provisioning در صرفه‌جويي زمان اين مديران نقش بسزايي داشته باشد.
بالا بردن ميزان در دسترس بودن كاربردها و بهبود دوام كسب و كار: از بين بردن ميزان زمانهاي downtime Planned و بازيابي سريع در هنگام بروز خرابي‌هاي پيش‌بيني نشده و قابليت پشتيبان‌گيري امن و انتقال تمام محيطهاي مجازي بدون وقفه در سرويس است.
مديريت و امنيت بهتر: توانايي بكارگيري، مديريت و مانيتور كردن محيطهاي Desktop به صورت امن كه قابل اجرا بر روي هر سيستم كامپيوتر مي‌باشد و كاربران نهايي مي‌توانند به صورت محلي يا از راه دور با يا بدون ارتباط شبكه‌اي استفاده كنند. در صورت خرابي و بروز مشكل براي يك سيستم بلافاصله قابل جايگزيني هستند و داده‌هاي شخصي هر شخص را هم مي‌توان به صورت جدا از خود سيستم مجازي ذخيره كرد.
ارتقاء و بروزرساني آسان: در صورت كم بودن منابع سخت‌افزاري تخصيص‌يافته به يك ماشين به راحتي مي‌توان به منابع ماشين اضافه كرد. براي به روز رساني به راحتي مي‌توان سيستم‌هاي متعددي را بدون نياز به انتقالات زياد، به روز رساني كرد.
امكان حمايت از Remote Developer : براي شركتهايي كه با مشترياني به صورت برون‌سپاري كار مي‌كنند، مساله امنيت داده‌هاي آن بسيار مهم است. با اين تكنولوژي به راحتي داده‌ها به صورت امن در حافظه‌هاي داخل سازمان نگهداري خواهد شد.
نیازمندی های سخت افزاری جهت پیاده سازی تین کلاینت RemoteFX
نیازمندی های سخت افزاری جهت پیاده سازی تین کلاینت RemoteFX
نیازمندی های سخت افزاری جهت پیاده سازی تین کلاینت RemoteFX: همانطور که می دانیم، این پروتکل جهت اجرای گرافیک های سنگین برای تین کلاینت هایی است که به سرور به صورت ریموت متصل می شوند و دسکتاپ ان را در اختیار می گیرند، می باشد. باید توجه داشت، کلاینت و سرور در چنین محیطی می بایست دارای حداقل نیازمندیهای سخت افزاری باشند که در ذیل بدان اشاره می گردد. روی تین کلاینت:
– پردازشگری که قابلیت اجرای ویندوز Windows 7 sp1 و بالاتر را داشته باشد با سرعت یک گیگاهرتز و یا بالاتر، با حداقل حافظه یک گیگ و هارد 16 گیگ، و یا در تین کلاینت های فاقد سیستم عامل (زیرو کلاینت)، اینکه شرکت سازنده تین کلاینت با همکاری شرکت مایکروسافت این ساختار را به صورت سخت افزاری روی تین کلاینت خود پشتیبانی کرده باشد مانند: Thin Client HP Model T510 که متعلق به شرکت معظم HP می باشد. روی سرور:
– پردازشگرقدرتمندی که قابلیت اجرای ویندوز Windows Server 2008 R2 sp1 و یا Windows Server 2012 R2 را داشته باشد با سرعت پردازشگر حداقل 1.4 GHz ، حافظه 2 GB و هارد 16 گیگی. توجه شود اینها حداقل نیازمندی های سخت افزاری می باشد. بدیهی است، بکارگیری یک سرور توانمند در سرعت کل تین کلاینت های موجود موثر است.
– پردازشگر پشتیبانی کننده از SLAT (Second Level Address Translation) که در خصوص پردازنده های AMD این قابلیت NPT (Nested Page Table) و در خصوص پردازنده های Intel با نام EPT (Extended Page Table) خوانده می شود. توجه شود پیش از خرید پردازشگر وجود این قابلیت را که تحت عنوان Virtualization Technology (VT-x) از طرف شرکت سازنده عنوان می شود، را بررسی نمایید.هرچند تقریبا تمامی پردازنده های سری i3/i5/i7 از خانواده اینتل و X2/X4/X8 جدید از خانواده AMD این قابلیت را به خوبی و به طور کامل در پردازنده های خود قرارداده اند. همچنین می توان پس از خرید و نصب، با استفاده از فرمان SystemInfo با مشاهده خطی تحت عنوان Second Address Level Translation: yes نیز از پشتیبانی پردازنده از قابلیت مجازی سازی جهت اجرای RemoteFX اطمینان حاصل کرد.
– کارت گرافیک پشتیبانی کننده از GPU: کارت های گرافیک جدید، خود دارای واحد پردازشگری مستقل از پردازشگر مرکزی می باشند. پس از خرید و نصب نیز می توانید با استفاده از فرمان dxdiag روی تب Display بر روی ویندوز سرور 2008 از yes بودن دو عبارت WDDM 1.1 و DirectX9 و برای ویندوز سرور 2012 نیز از yes بودن WDDM 1.2 و DirectX11 و در نتیجه مناسب بودن کارت گرافیک خود اطمینان حاصل نمایید.
در مجازی سازی به وسیله vmware همان طور که از قبل به یاد دارید، یک Snapshot، در واقع Image یا عکسی از وضعیت کنونی ماشین مجازی است . Snapshot حاوی تمامی تنظیمات و اطلاعات وضعیت فعلی ماشین‌‌مجازی می‌باشد. در حالی که Clone، ماشین‌‌مجازی جدیدی است که از Parent خود ایجاد شده است. به عبارت دیگر میتوان گفت، یک Snapshot امکان استفاده‌ی مستقل به عنوان یک ماشین‌‌مجازی را به شما نمی‌دهد. در حالی که از Cloneمیتوان به عنوان یک ماشین‌‌مجازی دوم و مستقل استفاده نمود.
مفهوم مجازی سازی در علوم رایانه به صورت زیر تعریف می شود:منابع سیستم را به صورت اختصاصی و تفکیک شده در آورد به طوری که بتوان به صورت واحد، آنها را دید و استفاده کرد.
مجازی سازی به طور گسترده ای در دنیای رایانه کاربرد دارد. مجازی سازی امکان راه اندازی چندین سیستم مجازی بر روی یک سیستم فیزیکی را دارد. برای تفهیم بهتر به عنوان یک مثال ساده و یکی از کارهایی که می توان از قدرت مجازی سازی بهره برد، فرض کنید اگر هم اکنون از رایانه استفاده می کنید و این صفحه را بر روی سیستم عامل خود مشاهده می نمایید، با مجازی سازی می توانید هم اکنون بدون خارج شدن از سیستم خود، سیستم عامل های دیگر را راه بیندازید. برای نمونه یک سیستم عامل لینوکس بر روی همین سیستم عامل خود راه اندازی کنید و در آن واحد بتوانید به هر دو دسترسی داشته باشید. حتی می توانید چند سیستم عامل دیگر را نیز به همین گونه راه اندازی نمایید و به همه در یک لحظه دسترسی داشته باشید. تک تک این سیستم ها می توانند ایفای نقش کنند، می توانند برنامه ای را به طور مجزا راه اندازی نمایند، به شبکه متصل شوند، از ابزار های مخصوص به سیستم عامل خود استفاده نمایند و خلاصه می توان گفت به نظر می رسد چند رایانه مجزا دریک رایانه قرار گرفته باشند. با این تفاوت که همگی این سیستم ها از یک منبع تغذیه می کنند (همان رایانه اصلی که در بالا ذکر شد) که می توانند همزمان و در محیطی مجزا و ایزوله شده از هم اجرا شوند و نیز همگی این سیستم عامل های مهمان توسط سیستم عامل میزبان کنترل می شوند. بیشتر سیستم های مجازی سازی از یک لایه ی نرم افزاری به نام Hypervisor استفاده می نمایند. این Hypervisor بین ماشین های مجازی و سخت افزار قرار دارد و وظیفه ی کنترل سخت افزار را به عهده داشته و به سیستم عامل های مهمان ( همان سیستم عامل های درست شده روی سیستم عامل اصلی) اجازه ی اجرا شدن بر روی سیستم فیزیکی مشترک را داده و به آن ها سخت افزار های مجازی اطلاق می دهد.
تاریخچه
ماشین مجازی سازی، ابتدا از طریق سیستم عامل VM در سال ۱۹۷۲ در کامپیوترهای بزرگ IBM مطرح شدند. VM تکامل یافت و هنوز وجود دارد و بسیاری از مفاهیم اصلی آن در سیستمهای عامل دیگر وجود دارد، که به شرح زیر است :
IBM VM370 ، کامپیوتر بزرگ را به چند ماشین مجازی تقسیم کرد، که هر کدام ، سیستم عامل خاص خودش را اجرا می نماید. مشکل عمده ی روش ماشین مجازی VM، به سیستمهای دیسک مربوط می شود. فرض کنید ماشین مجازی ۳ گرداننده دیسک داشت ولی می‌خواست هفت ماشین مجازی را اداره کند. روشن است که نمی‌تواند برای هر ماشین مجازی یک گرداننده ی دیسک را تخصیص دهد، زیرا خود نرم‌افزار ماشین مجازی به فضای دیسک زیادی نیاز دارد تا حافظه ی مجازی و spooling را فراهم سازد. راه حل فراهم کردن دیسک مجازی بود در سیستم عامل IBM VM به نام مینی دیسک خوانده می‌شوند که از هر نظر، به جز اندازه، یکسان بودند.سیستم هر مینی دیسک را با تخصیص تراک هایی کافی از دیسک های فیزیکی ، پیاده‌سازی می کند.
وقتی این ماشین‌های مجازی ایجاد شدند، کاربران می توانستند هر یک از سیستمهای عامل یا پکیج های نرم‌افزاری موجود در آن ماشین مجازی را اجرا نمایند. برای سیستم IBM VM ، کاربر معمولاً cms را اجرا می‌کرد که یک سیستم عامل محاوره ای تک کاربره بود.
سیستم عامل میزبان (host)
سیستم عامل میزبان (host)، سیستم عاملی است که مستقیما روی سخت‌افزار فیزیکی نصب می‌شود.
سیسستم‌عامل‌های میهمان (guest)
سیسستم‌عامل‌های میهمان (guest)،سیستم عاملی است که بروی یک ماشین مجازی نصب می شود و مستقیما با سخت افزار ارتباط ندارد.
Hypervisor
Hypervisor و یا Virtual Machine Manager) VMM یا Virtual Machine Monitor) یک لایه ی نرم افزاری است (و در بعضی مواقع میان افزار و یا سخت افزاری است) که اجازه ی اجرای چندین سیستم عامل را بر روی سخت افزار داده و ساخت، اجرا و کنترل ماشین های مجازی بر روی سخت افزار را دارد و برای معماری های پردازنده ی بخصوصی طراحی شده اند. Hypervisor پردازنده، حافظه و دیگر منابع را مدیریت می نماید و آنها را به سیستم عامل ها تخصیص می دهد و در عین حال این سیستم عامل های تولید شده یا مهمان را (ماشین مجازی نیز گفته می شوند) از یکدیگر مجزا کرده و اجازه ی دخالت در امور دیگری را نمی دهد و آن ها را از یکدیگر ایزوله می نماید. Hypervisor به ۲ دسته زیر تقسیم می شود:
Hypervisor تمام- سخت افزاری (Bare-Metal)
Hypervisorنوع اول یا تمام- سخت افزاری (Bare-Metal) به طور مستقیم بر روی سخت افزار اجرا می شود. که در این حالت ، اول hypervisor به طور مستقیم بروی سخت افزار نصب می شود و بعد سیستم عامل نصب می شود و منابع از طریق hypervisor اختصاص داده می شود.
معمولا از Hypervisor تمام- سخت افزاری به منظور بهره برداری بیشتر از امکانات و قابلیت های ناظر استفاده می شود.
Hypervisor میزبانی شده (Hosted)
Hypervisorنوع دوم یا میزبانی شده (Hosted) در این نوع از Hypervisor ابتدا یک سیستم عامل بروی سخت افزار نصب می گردد و بعد از آن یک hypervisor بروی سیستم عامل نصب می گردد و hypervisor با منابع سیستم عامل درگیر می شود و برای ساخت ماشین مجازی از منابع در اختیار سیستم عامل بهره می گیرد.
انواع سطوح مجازی سازی
مجازی سازی سطوح مختلفی دارد که بنا به احتیاج از هر کدام استفاده می شود
مجازی سازی کامل
در این سطح از مجازی سازی تقریبا سخت افزار به طور کامل شبیه سازی می شود و هایپروایزور یک ماشین مجازی را تولید می نماید که به لحاظ عمکلرد تفاوت چندانی با ماشین حقیقی ندارد. این ماشین موارد زیر را شامل می شود:
دیسک و دستگاه های شبکه
زمانسنج و وقفه ها ( Timer and Interrupts )
پلتفرم شبیه سازی شده: مادربرد، گذرگاه دستگاه و BIOS
بوت Legacy: مثلاً با ۱۶ بیت شروع شود و با مد ۶۴ بیت راه اندازی شود
دسترسی حافظه
دستورالعمل های خاص
با شبیه سازی این ماشین های مجازی سیستم عامل های مهمان بدون نیاز به اصلاح شدن قابل اجرا هستند. سیستم عامل مهمان و هر برنامه کاربردی بر روی ماشین مجازی از محیط مجازی خود بی اطلاع بوده و کاملا عادی اجرا می شوند. از نمونه های آن (KVM (Kernel-based virtual machine که یک ابزار مجازی سازی است می توان نام برد.
مجازی سازی ناقص (Paravirtualization)
در این سطح از مجازی سازی محیط سخت افزار شبیه سازی نمی شود و یک مجموعه نرم افزار و ساختمان داده را به کار می گیرد و به مهمان مجازی سازی شده ارائه می شود. در این روش مجموعه اصلاحات نرم افزاری بر روی مهمان ایفا می شود تا بتواند از محیط Paravirtualized استفاده نماید. Paravitualization می تواند تمام کرنل را در بر گیرد تا بتواند I/O را مجازی سازی کند. یکی از نمونه های پیاده سازی روش Paravirtualize برای Xen می باشد (Xen) از ابزار مجازی سازی است که از این تکنیک پشتیبانی می نماید. این تکنیک ابتدا توسط Xen معرفی شد و سپس دیگر ابزارها نیز از آن پشتیبانی کردند. Paravirtualization نیازی به Extension های مجازی سازی پردازنده ی میزبان ندارد و همین طور مجازی سازی را بر روی معماری سخت افزار هایی می توانند اجرا کنند که از مجازی سازی سخت افزار کمکی (Virtualization Hardware-assisted) نیز پشتیبانی نمی کنند.
تمامی سخت افزار ها برای ماشینFully Virtual شبیه سازی شده اند و به نظر می رسد که سخت افزارهای واقعی هستند ولی برای ماشین Paravirtual توسط Xen ارتباط برقرار می نماید.
مجازی سازی بخشی یا قسمی (Partialvirtualization)
همان طور که از اسم آن پیداست بخشی یا قسمی از سخت افزار شبیه سازی مجازی می شود که بتواند مانند یک سخت افزار حقیقی استفاده شود. بر خلاف مجازی سازی کامل که سخت افزار به حد نیاز شبیه سازی می شد، در مجازی سازی بخشی و قسمتی، سخت افزار زیر ساختی و فضا های آدرس شبیه سازی می شوند و این بدین معناست که کل سیستم عامل در ماشین مجازی راه نمی افتد بلکه تعداد زیادی نرم افزار کاربردی می توانند در آن راه اندازی شوند. در این محیط اشتراک گذاری منابع و ایزوله سازی پردازش انجام می شود اما اجازه نمی دهد تا سیستم عامل های مجازی مهمان برپا شوند. مجازی سازی قسمی یکی از مراحلی بود که باید برای رسیدن به مجازی سازی کامل پشت سر گذاشته می شد. این تکنیک راحت تر از تکنیک مجازی سازی کامل پیاده سازی می شود ولی نسبت به آن نقطه ضعف هایی در زمینه های سازگاری و قابلیت حمل، دارد. تخمین زدن اینکه دقیقا کدام ویژگی توسط کدام نرم افزار کاربردی استفاده می شود نیز از دیگر مسائل آن است. اگر یک تعداد ویژگی سخت افزاری خاصی شبیه سازی نشود، در صورتی که نرم افزاری به آنها نیاز داشته باشد با شکست مواجه می شود.
انواع مجازی سازی
مجازی سازی میزکار (Desktop Virtualization یا Client Virtualization)
مجازی سازی میزکار یکی از متد های مجازی سازی است که می توان بر روی یک ماشین فیزیکی مشترک، میز کارهای مجازی برای کاربران ساخت و هر کدام به طور منحصر به فرد به میزکار خود دسترسی دارند. این ماشین مشترک می تواند یک سرور مرکزی باشد. کاربران می توانند از طریق شبکه به این سرور متصل باشند. از مزایای مجازی سازی میزکار می توان به موارد زیر اشاره کرد:
صرفه جویی در هزینه کل
امنیت بالا
کاهش مصرف انرژی
کاهش زمان ازکار افتادگی و یا Down Time
مدیریت متمرکز و یکپارچه
از محدودیت های این نوع مجازی سازی موارد زیر را می توان ذکر کرد
مشکل در نگهداری و راه اندازی driver های چاپگر
از کار افتادگی شدید در زمانی که شبکه قطع شود
پیچیدگی و هزینه در استقرار زیرساخت میز کار مجازی
ریسک امنیتی در خصوص پیاده سازی مدیریت شبکه ی نامناسب
زیرساخت میزکار مجازی یا (Virtual Desktop Infrastructure – VDI) یکی از رایج ترین متد های مجازی سازی میزکار است که از مدل های محاسباتی سرور استفاده می کند. VDI میزبانی مجازی سازی میزکار را در یک ماشین مجازی که بر روی یک سرور ریموت یا مرکزی سوار است را برعهده دارد.
مجازی سازی Presentation
مجازی سازی ارائه یا Presentation محصولی از شرکت مایکروسافت است که یک متد انتقال نرم افزار کاربردی است که میزکار و نرم افزار های کاربردی کاربران را از یک سرور مشترک به آنان منتقل می نماید. این نوع از مجازی سازی اجازه ی نصب یک نرم افزار کاربردی را بر روی سرور می دهد. کاربران با session های منحصر به فرد و مجزای خود به سرور یا یک رایانه ی Remote شده توسط شبکه، متصل می شوند و از این نرم افزار ها استفاده می نمایند. کمی شباهت به مجازی سازی میز کار دارد ولی یکی از تفاوت های آن با مجازی سازی میزکار در نحوه ی ارتباط کاربران است. در Presentation چند کاربر می توانند به یک سرور متصل شده و امور خود را سپری کنند (یک به چند) ولی در میز کار یک کاربر به یک OS متصل به آن، مرتبط است(یک به یک).
مجازی سازی نرم افزار کاربردی
مجازی سازی برنامه کاربردی به این معناست که وقتی ۲ برنامه روی یک سیستم عامل قرار دارد و از منابع یکسان بهره مند هستند وقتی همزمان در خواست می دهند باعث توقف ۲ برنامه یا قفل شدن سیستم می شود ولی با مجازی سازی به هر برنامه یک سیستم عامل اختصاص می دهیم(از دید برنامه کاربردی) ولی در اصل کپی از منابع اصلی که برنامه کاربردی از ان استفاده می کند در اختیارش قرار می دهیم . کاربرد ان در سیستم عامل هست.
در این شکل ما یک نرم افزار کاربردی را مشاهده می کنیم که از سیستم عامل و ابزار های مختص آن استفاده می نماید و مشکلی نیز مشاهده نمی شود. ولی در صورت مغایرت این سیستم عامل و نرم افزار می توانیم از مجازی سازی استفاده نماییم.
با توجه به شکل بالا می توان گفت که نرم افزار مجازی سازی شده و پارامترهای ناسازگار با سیستم عامل به حالت سازگار در آمده و سیستم عامل با آن مانند یک نرم افزار درون خود و محلی رفتار می نماید (Native). در واقع محیط نرم افزار یک محیط کپسوله شده (Encapsulated Enviroment) است و می تواند در ماشینی در محلی دیگر (برای مثال در سروری در یک نقطه ی دیگر) راه بیفتد و سیستم عامل فریب خورده و تصور بر خودی بودن و محلی بودن (Local) نرم افزار دارد. از مزایای نرم افزار کاربردی موارد زیر را می توان نام برد:
به منابع کمتری در مقایسه با استفاده از ماشین های مجازی مجزا نیاز است
قابلیت اجرای برنامه های کاربردی ناسازگار بر روی یک ماشین محلی به طور همزمان
تنظیم مناسب، مقرون به صرفه و استاندارد سیستم عامل بر روی چندین ماشین
تسهیل بیشتر گسترش نرم افزار های کاربردی
امنیت بیشتر بدلیل ایزوله و کپسوله ساختن محیط از سیستم عامل محلی
حمل پذیری ساده تر نرم افرارها از رایانه های Client به یکدیگر بدلیل فقدان نصب تک تک آنان بر سیستم عامل محلی
و مزایای بیشتر
مجازی سازی حافظه
می دانیم که حافظه برای همه ی ماشین های دیجیتالی کاربرد دارد: مانند سویچها، مسیر یاب ها، Appliance ها و سرور ها. ولی بالاخره روزی فرا می رسد که حافظه ظرفیتش تکمیل شده و باید حافظه جدید تر یا بیشتری تهیه شود. ممکن است این روال به قدری ادامه پیدا کند تا به لحاظ هزینه برداری چالش انگیز شود. مجازی سازی بدین منظور راهی را می گشاید، حافظه را از پردازنده و سرور جدا نموده تا یک عملکرد مشترک، توزیع شده و یا متصل به هم را مهیا سازد که این حافظه مجازی بین ماشین ها به اشتراک گذاشته می شوند. مجازی سازی حافظه بیشتر بر عملکرد نرم افزار های کاربردی متمرکز شده است و دسترسی مستقیم به کاربر نهایی دارد. پردازنده نیز فعال و مستقیماً به داده های حافظه دسترسی دارد.
مجازی سازی Storage
مجازی سازی انباره یا مخزن، پروسه ای است که شامل گروه بندی دستگاه های مخزن (Storage Devices) شبکه می باشد و طوری به نظر می رسد که گویی یک مخزن مشترک در میان است. برای توضیخ بیشتر فرض کنید انباره ای داریم که از داده های دستگاه های مخزن متعددی پر می شود که این دستگاه ها در شبکه پخش است. حتی ممکن است این دستگاه های مخزن از نوع های متفاوت باشند. حال این مخزن قابل اشتراک گذاری برای همه می باشد و به نظر می رسد که یک دستگاه مخزن بسیار بزرگ در میان است که می تواند از یک واحد مرکزی مدیریت شود. این داده ها مکانی نا محسوس داشته و سرور ها از جای این داده ها بی اطلاع هستند. در کل مدیریت مخازن و داده ها سخت و زمان بر است. ولی با مجازی سازی مخزن می توان به این مشکل رسیدگی کرد و با تسهیل کردن نسخه پشتیبان گیری، آرچیو سازی و بازیابی در زمان صرفه جویی نمود. این متد می تواند از برنامه های کاربردی نرم افزار و یا Appliance ها استفاده کرده و اجرا شود. دلایل مهم برای راه اندازی مجازی سازی مخزن از جمله موارد زیر است:
بهبود مدیریت مخزن در یک محیط IT ناهمگن
دسترسی بهتر و تخمین مناسب تر زمان خرابی با مدیریت خودکار
استفاده از مخزن بهتر
مجازی سازی داده
در این نوع مجازی سازی، داده ها از همه نقاط جمع آوری شده و به صورت یک مرجع داده ای مجازی در اختیار ابزارهایی (Front-End Solutions) قرار می گیرند که نیاز به کل داده داشته ولی نیاز به محل قرار گیری و محل مخزن این داده ها ندارند. مانند نرم افزار های کاربردی، درگاه ها یا Portal ها و Dashboard. برای پی بردن به اهمیت این نوع از مجازی سازی به عنوان یک نمونه می توان سازمان هایی را مثال زد که از سیستم مدیریت پایگاه داده های متعددی استفاده می کنند. برای مثال برخی از Oracle و برخی از SQL Server. حال این دو با یکدیگر ممکن است بدلیل ساختار سیستمی ناسازگاری های ارتباطی داشته باشند و بدلیل رقابتی که با یکدیگر دارند داده های زیادی تولید و یکپارچه سازی و ذخیره می شود. با مجازی سازی داده ها کاربران می توانند داده های حقیقی و مورد اطمینان را سریعاً دریافت نمایند، که بر تصمیماتشان بسیار تاثیر گذار است. یکی از نمونه های آن Red Hat® JBoss® Data Virtualization است. از مجازی سازی داده ها بیشتر در زمینه های زیر استفاده می شود:
یکپارچه سازی داده ها
یکپارچه سازی کسب و کار
سرویس های داده ی معماری سرویس- گرا (Service-oriented architecture data services)
جست و جوی شرکتی
قابلیت هایی نیز دارا می باشد از جمله
انتزاع تکنیکی داده های ذخیره شده
اتصال به منابع داده ای با انواع مختلف (نا متناجس) و در دسترس بود داده ها از یک نقطه
تبدیل داده ها
قابلیت ترکیب مجموعه نتایج داده ها از منابع متعدد
قابلیت انتقال داده های درخواستی
مجازی سازی شبکه
مجازی سازی شبکه به متراکم ساختن چند شبکه فیزیکی به یک شبکه مجازی اشاره دارد. حتی می تواند به طور منطقی یک شبکه فیزیکی را به چند شبکه منطقی قطعه بندی نماید. این نوع از مجازی سازی ویژگی های زیر را در بر دارد :
هدف اصلی کاهش هزینه های کلی با اشتراک گذاری منابع شبکه ای و در عین حال تفکیک مطمئن امنی بین سازمان ها، گروه ها و افراد است
مجازی سازی سرور
مجازی سازی سرور به این گونه است که یک سرور حقیقی و فیزیکی به چندین سرور مجازی، مجازی سازی می شود. هر کدام از آن ها مانند یک سرور فیزیکی عمل کرده، برنامه های کاربردی، سیستم عامل و ابزار های مختص خود را دارند. با این روش می توان در هزینه و مصرف انرژی و قطعات بسیار صرفه جویی نمود زیرا که برای مثال در سازمانی که ده ها تا صد ها سرور دارد، همیشه همه ی آن ها مورد استفاده قرار نمی گیرند و عملا در وضعیت بیکاری می مانند و این عمل باعث اتلافات بسیاری مشود. کلید راه حل این مسئله همین مجازی سازی سرور است که می توان تعیین کرد چند سرور موجود باشد و چه کارهایی انجام دهد و وظایف آن چیست. یکی از نکات مثبت مجازی سازی سرور نامحسوس بودن منابع سرور اصلی است و از کاربران و نرم افزار ها مخفی است و از دیگر مزایا نصب سیستم عامل های مجزا بر روی هر کدام و یا حتی reboot نمودن هرکدام به تنهایی است. از نمونه های آن XenServer را می توان نام برد
مجازی سازی I/O
در این متد مجازی سازی هدف تفکیک کردن منابع I/O و به اشتراک گذاشتن آنان بین سرور ها و مخازن(Storages) است. از آنجایی که مجازی سازی توسعه بسیاری یافته است، اشتراک گذاری منابع I/O، جوابگوی نیاز های آن نمی باشد. لذا IOV یا مجازی سازی I/O به کار می آید. می توان بر روی کارت رابط شبکه یا NIC آن را اعمال نمود و NIC را به چند کارت شبکه مجازی تقسیم نمود تا به ماشین های مجازی سرویس دهند و نیاز های آنان و ضمانت کارایی درخواستی آنان را فراهم آورند. یا برای مثال دیگر IOV برای سوییچ های مجازی است (سوییچ مجازی نرم افزاری است که اجازه می دهد یک ماشین مجازی با دیگر ماشین مجازی ارتباط برقرار نماید) که عملکرد ویژه ای را برای مدیریت ماشین های مجازی تعریف می نماید. از نمونه های آن Virtio می باشد.
مجازی سازی فایل
در مجازی سازی فایل یک لایه ی انتزاعی بین سرور فایل و Client هایی که به این سرور های فایل دسترسی دارند قرار داده می شود. این لایه ی مجازی، فایل ها و فایل سیستم را در سرور ها مدیریت می نماید و به ادمین ها اجازه می دهد تا از درون فایل های سرور به Client ها فایل ها را ارائه دهند. شاید بنظر برسد که کاری سربار است ولی از مزایای آن فضای نام جهانی است (Global Namespace) تا بر روی فایل های سرورهای فایل شبکه اعمال شوند. از دیگر مزایا اشتراک گذاری ظرفیت بیش از حد مخزن (storage) بین فایل سرور ها است. داده ها می توانند سالم و واضح بین سرور ها انتقال یابند و بدست کاربران نهایی و نرم افزار های کاربردی برسند. به طور خلاصه می توان گفت مجازی سازی فایل به سازمان ها اجازه ی دسترسی ایزوله شده ای را می دهد تا بتوانند از ظرفیت مخزن بر روی سرور فایل شبکه استفاده کنند و فایل ها را بدون مشکل انتقال یابند. مجازی سازی فایل می تواند در قالب یک Appliance استفاده شود.
مزایای مجازی سازی
مجازی سازی مزایای بسیاری دارد و همین طور تصورات غلطی در خصوص آن وجود دارد. این بخش به بررسی این موارد می پردازد.
کاهش هزینه ها
یکی از تصورات رایج غلط در خصوص مجازی سازی، هزینه برداری آن است. ممکن است در ابتدا مجازی سازی گران تمام شود ولی نقش اصلی خود را در دراز مدت ایفا نموده و این تصور برکنار می رود. از مواردی که حتما باید رعایت نمود تا سرمایه ی هزینه شده برگردد، انتخاب درست در روش مجازی سازی است. موارد زیر را در نظر بگیرید:
صرفه جویی در مصرف انرژی
با استفاده از مجازی سازی می توان به تعداد دستگاه های کمتری در زیر ساخت پروژه نیاز داست که از نتایج این امر صرفه جویی در مصرف انرژی است زیرا که یک دستگاه فیزیکی نیاز به استفاده از منابع انرژی و نیاز به خنک شدن دارد.که این امر باعث کاهش در مصرف انرژی می شود.
نگهداری کمتر
با برنامه ریزی های کافی و دقیق قبل از انتقال سیستم های فیزیکی به مجازی زمان کمتری در خصوص نگهداری آن صرف می شود و همین طور هزینه موارد مربوطه نیز کاهش می یابد.
افزایش بقای نرم افزار های نصب شده
ممکن است نرم افزاری بسیار قدیمی داشته باشیم و حتما نیاز داریم آن را اجرا نماییم. یا باید برای خرید یک سیستم بسیار قدیمی با قطعات همساز آن هزینه نماییم و یا براحتی در زمان بسیار کم و با هزینه ناچیز از مجازی سازی برای این نرم افزار استفاده نماییم. بدین صورت دیگر نگران ارتقای سریع سخت افزار و منسوخ شدن نرم افزارها نخواهیم بود.
قابلیت تخمین زدن هزینه
اکثر شرکت های پشتیبان برای مجازی سازی مثل Red Hat Enterprise Linux نرخ هزینه های موارد مربوط به مجازی سازی را تعیین نموده اند و می توان تخمینی قبل از تهییه ی آن داشت.
فضای کمتر
با راه اندازی و متراکم سازی سرور ها بر روی ماشین های کمتر با قدرت مجازی سازی می توان در مصرف فضای فیزیکی صرفه جویی نمود و برای استفاده های دیگر در نظر داشت
بهبود عملکرد
با توجه به اینکه در نسخه های قدیمی تر مجازی سازی که از یک پردازنده استفاده می کردند، ماشین های مجازی با محدودیت هایی روبرو می شدند و این تصور بوجود آمد که مجازی سازی یعنی کندی و سرعت پایین. با توجه به پیشرفت فناوری دیگر این تصور ریشه کن شده و ماشین های مجازی با سرعت های بسیار بالا تری نسبت به قبل براه می افتند.می توان خصوصیات این عملکرد ها را در سایت های رسمی مربوطه مشاهده نمود
بهبود مواجهه با شرایط بحرانی
در بعضی مواقع مشکلات بسیار جدی و بحرانی بوجود می آید. در یک سیستم فیزیکی معمولا نیاز است که سیستم عامل در زمان بروز بحران های جدی، دوباره نصب شود که منجر به ساعت ها گرفتن نسخه پشتیبان از داده ها ضروری است. اما اگر سیستم مجازی سازی باشد، یکی از قدرت های آن مهاجرت مجازی سازی است. اگر زمینه مهاجرت یا انتقال فراهم باشد ماشین های مجازی می توانند بر روی یک میزبان سالم راه بیفتند و شاید طولانی ترین عمل در آن بازیابی داده های مهمان است. همین طور چون هر کدام از سیستم های مجازی به طور کامل از یکدیگر مجزا هستند، از کار افتادن یکی بر دیگری بی تاثیر است.
بهبود امنیت
مجازی سازی از ابزار هایی برای امنیت استفاده می نماید. برای مثال SELinux و sVirt برای شرکتRed Hat Enterprise Linux 6 که به هر دوی آن می پردازیم:
SELinux
توسط US National Security Agency و دیگران تولید شد تا کنترل دسترسی الزامی یا (MAC (Mandatory Access Control را برای لینوکس ایفا نماید. توسط SELinux همه ی پردازش ها و فایل ها، نوعی برایشان تعریف می شود و دسترسی ها به همه ی موارد تحت کنترل است. SELinux محدودیت هایی را برای حمله کنندگان و کار ها ایفا می نماید تا از اقدام بسیاری از کار های ضد امنیتی جلوگیری نماید از جمله حمله سرریز بافر و ترفیع امتیازی ( Privilege Escalation : دسترسی غیر مجازی کاربری به اطلاعات خاص). SELinux به بهبود مدل های امنیتی میزبان های Red Hat Enterprise Linux و مهمان های مجازی شده ی آن پرداخته و تنظیم و تست شده است.
sVirt
Red Hat Enterprise Linux 6 از یک فناوری بنام sVirt استفاده نموده که با مجازی سازی و SELinux ادغام شده است. این فناوری کنترل دسترسی الزامی یا MAC را در زمان استفاده از ماشین مجازی برای امنیت بیشتر ایفا نموده که از مداخله ی Bug های درون Hypervisor در سیستم جلوگیری می نماید تا به میزبان یا یک ماشین مجازی لطمه زنند. برای اطلاعات بیشتر در رابطه با امنیت می توان به Red Hat Enterprise Linux 6 Virtualization Security Guide مراجعه نمایید. برای توضیحات بیشتر به صفحه ابزار مجازی سازی قسمت KVM مراجعه فرمایید.
بالا بردن Uptime
زیرساخت های مجازی امروزه قابلیت ها و مزایای ویژه ای را ارائه می دهند که در ساختارهای سخت افزاری وجود ندارند که با بالا بردن Uptime کمک شایانی می کند. ممکن است برند یا نام های متفاوتی داشته باشند اما تقریبا تمامی آن ها این ویژگی ها را دارند . Live Migration (مهاجرت زنده) Storage Live Migration (مهاجرت زنده فضای ذخیره ساز) Fault Tolerant (تحمل خطا) High Availability DRS (تخصیص پویا و پراکنده منابع با قابلیت زمان بندی)
افزایش چرخه عمر نرم افزار ها (Life Cycle)
با مجازی سازی می توانید به راحتی عمر استفاده از نرم افزار را بالا ببرید، زیرا محیط ایزوله ای برای نرم افزار ایجاد شده و تغییرات بروی نرم افزار های دیگر، بروی این نرم افزار مشکلی ایجاد نمی کند.
مهاجرت (Migration)
مهاجرت در مجازی سازی به معنی انتقال یک ماشین به میزبان دیگر است .
مهاجرت دو نوع دارد، Live و Offline.
انواع مهاجرت
مهاجرت Live
مهاجرت Live مهاجرتی است که قادر می سازد انتقال یک ماشین مجازی در حال اجرا را، بین میزبانان فیزیکی و بدون هیچ وقفه در خدمات، فراهم می سازد.
مهاجرت Offline
در این نوع ابتدا فعالیت ماشین مجازی متوقف شده و سپس یک Image از حافظه ی ماشین مجازی به میزبان مورد نظر منتقل می شود سپس ماشین مجازی در میزبان جدید به فعالیت خود ادامه می دهد و فضای حافظه ی میزبان اولیه که ماشین مجازی به خود اختصاص داده بود آزاد می شود.
مزایای مهاجرت
تعادل بارگذاری
در زمانی که یک ماشین میزبان سربار زیاد و اضافه بار دارد و می تواند یک ماشین مجازی مهمان بر روی آن را مهاجرت داد تا از بار اضافی آن کم شود و با این کار تعادل را می توان برقرار نمود.
تغییر دادن یا به روز نمودن میزبان
ممکن است ماشین میزبان نیاز به ارتقاهای سخت افزاری و یا تعویض قطعات داشته باشد. در این صورت با مهاجرت دادن ماشین های مجازی سوار بر آن می توان مطمئن شد که ماشین ها از کار نیفتاده اند و مهمان هایی که از آن استفاده می کنند با مشکل قطعی روبرو نمی شوند.
صرفه جویی در مصرف انرژی
می توان با مهاجرت دادن ماشین های مجازی و توزیع آن بین دیگر میزبان ها، میزبان هایی را آزاد نمود و یا حتی خاموش کرد تا در مصرف انرژی صرفه جویی شود.
جابجایی از لحاظ موقعیت جغرافیایی
ماشین های مجازی را می توان برای تاخیر زمان کمتر یا شرایطی خاص به دیگر نقاط فیزیکی منتقل نمود. برای اطلاعات بیشتر می توان به راهنمای Red Hat Enterprise Linux 6 Virtualization Administration Guide مراجعه نمود.
مهاجرت مجازی به مجازی
ممکن است در شرایطی نیاز داشته باشیم Hypervisor ای را به Hypervisor دیگر تبدیل نماییم. به عنوان یک مثال شرکتRed Hat Enterprise Linux 6 ابزار هایی را مهیا کرده تا ماشین های مجازی با هر نوع Hypervisor ای را به KVM تبدیل کنند (KVM یک از ابزار های مجازی سازی است، برای اطلاعات بیشتر به بخش انواع ابزار های مجازی سازی مراجعه نمایید). ابزار virt-v2v ماشین هایی با فرمت Image مخصوص خود از جمله VHDX، VMDK، OVF، raw و qcow2 را می تواند تبدیل و Import نماید. برای اطلاعات بیشتر می توان به Red Hat Enterprise Linux 6 V2V Guide مراجعه نمود.
مهاجرت فیزیکی به مجازی
فرایند تبدیل یک ماشین فیزیکی به یک ماشین مجازی را مهاجرت فیزیکی به مجازی می گویند . این فرآیند تحت عنوان P2V Migration(Physical to Virtuale) شناخته می شود که برای نحوه پیاده سازی این کار می توانید به صفحه ابزارهای مجازی سازی قسمت Virt-p2v مراجعه فرمایید.
گروه فنی و مهندسی وی سنتر ارائه دهنده کلیه راهکارهای مجازی سازی آمادگی خود را برای تامین نیازهای مشتریان در این حوزه اعلام می دارد.
در این پست بطور اجمالی به مزایای Virtualization خواهیم پرداخت:
۱-تولید کمتر گرما در دیتاسنتر
حتما میدونید که از نکات مهم در یک دیتاسنتر تامین Cooling و خنکی محیط اونجاست و سالانه هزینه ی زیادی رو در راستای تامین اون باید متقبل بشیم. سیستمهای Cooling ای که علاوه بر صرف هزینه ، مصرف برق بالایی هم دارند و سعی داریم تا دمای دیتاسنترمون رو متعادل نگه داریم و حالا فکر کنید با تعداد زیادی سرور فیزیکی و حد بالای ایجاد گرما ، باید هزینه و انرژی زیادی رو گذاشت تا… خنکی محیط تامین شود. اما با تکنولوژی مجازی سازی و کاهش سرورها میتونیم ، گرما رو کم و در نتیجه از صرف هزینه در راستای Cooling بکاهیم.
یادمون باشه : صرف انرژی کمتر و حرکت سریع تر به سمت Green Computing
۲-کاهش هزینه ها
از بخشهای پر خرج دنیای IT هزینه های سخت افزاری و نگهداری تجهیزات است. تکنولوژی Virtualization با قابلیت های زیادی که داره توانسته است با کاهش تجهیزات فیزیکی ، تا حد زیادی این هزینه ها را کاهش دهد. حتما یادمان باشد که هزینه ها فقط صرف خرید تجهیزات سخت افزاری نمی شوند و کاهش چشمگیر مصرف برق و حتی کاهش نیروی انسانی جهت هندل سرورها نیز به نوعی کاهش هزینه محسوب می شود.
۳-مدیریت منابع سخت افزاری
هنگام راه اندازی یک سرور جدید ، از مسائل مهم نحوه انتخاب منابع سخت افزاری و اختصاص اونها به سرور مورد نظر است و حتما میدونید که در دنیای حرفه ای IT و دیتاسنترها ، سرویسها و برنامه های مختلف را روی یک سرور نصب نمیکنند و هر سرور برنامه ای جدا و منابعی جدا را میطلبد که با عدم وجود مجازی سازی و اختصاص منابع جداگانه به هر سرور ، هدررفت زیادی از منابع رو خواهیم داشت که مثلا سروری با سرویس اتوماسیون و ۳۲ گیگ رم شاید در حد ۲۰ گیگ هم مصرف نداشته باشد و اتلاف منابع داشته باشیم که با تکنولوژی مجازی سازی این هدر رفت به حداقل رسید و به راحتی میتوان منابع را بین سرورهای مختلف تقسیم و به راحتی انتقال داد و خودِ این مدیریت منابع در جهت کاهش هزینه ها بسیار کارآمد می باشد.
۴-بک آپ گیری راحت و مطمئن
یکی دیگه از ویژگی های خوب دنیای مجازی سازی ، سولوشن های خوب و مطمئن بک آپ گیری است که این روزها اکثر شرکتها دارن برنامه های خودشون رو با این تکنولوژی Sync میکنن و از ویژگیهای خوب بک آپ گیری در دنیای مجازی ، میشه به بک آپ گیری و بازیابی راحت و همیشه در دسترس اشاره کرد. فرض بگیریم با آپدیت یکی از سرویسهای سرور ایمیل سازمان و بروز ناگهانی مشکل در سریع ترین حالت ممکن میشه سرور مورد نظر رو بازیابی کرد و استرس دنیای سرورهای فیزیکی رو برای همیشه از میبریم!
و اماSnapshot هم با شباهتی شبیه به بک آپ که در آینده بیشتر از اون خواهیم گفت ، میتونه Image ای رو در لحظه از ماشین ما بگیره و در صورت بروز مشکل میتونیم به راحتی به Image مورد نظر برگردیم و کلیه تغییرات به حالت قبل برگردد.
۵-بهترین بستر برای تست و صحیح و خطا
با استفاده از تکنولوژی Virtualization میتوانیم آزمایشات مختلفی رو روی سرورهامون انجام بدیم و خیلی راحت و در صورت انجام عملیاتی اشتباه اون رو با حالت قبلی برگردونیم. برای یک ادمین شبکه خیلی مهم است که بتواند به راحتی سرویسهای مورد نظرش را آزمایش کند و با فرض به مشکل خوردن آن بدون مشکل یه حال قبل برگردد.
برای درک بهتر مطلب میتونید آزمایش با یک سرور فیزیکی و تهیه ریسورس مورد نظر و خیلی مشکلات دیگر رو تصور کنید…
۶-Disaster Recovery یا بازگشت از بحران
کی دیگه از ویژگیهای خوب دنیای مجازی سازی ، Disaster Recovery است ، که معانی فارسی زیادی میشه براش انتخاب کرد که من خودم ترجیح میدم ترجمه نکنیم که اختصارا به اون DR هم میگن.
اگر بخوایم یه خلاصه ای از DR بگیم میشه اینجوری گفت به نوعی بیمه ای برای منابع IT در سازمانمون میتونه باشه تا در زمان فاجعه بتونیم مورد رو هندل کنیم که حتما در آینده این مورد رو بیشتر بررسی خواهیم کرد.
در ادامه بررسی Vmworld 2016 همانطور که میدونید کمپانی VMware نسخه vSphere 6.5 را در این کنفرانس معرفی کرد که موارد زیادی درکامپوننت های مختلف ارتقا پیدا کرده است که در این مقاله به بررسی تعدای از اونها می پردازیم.
یکی از رکن های اساسی در vSphere 6.5 وجود vCenter Server Appliance می باشد و در نسخه ۶٫۵۵ قابلیت هایی به VCSA اضافه شده است از جمله موارد زیر :
اضافه شدن VMware Update Manager به vCenter Server Appliance
قابلیت Native High Availability در vCenter
Backup و Restore داخلی به وسیله vCenter
ابزار Migration از Windows vCenter به vCenter Server Appliance
ارتقا و امکان بیشتر جهت مدیریت vCenter Server Appliance
اضافه شدن VMware Update Manager به vCenter Server Appliance
یکی از مواردی که خیلی از مشتریان VCSA در انتظار آن بودند ، اضافه شدن VMware Update Manager به VCSA بود . همانطور که می دانید در نسخه های قبلی ، جهت استفاده از VMware Update Manager(VUM) نیاز به یک سیستم ویندوزی مجزا در کنار VCSA بود و این پیش نیاز برای مشتریانی که از VCSA استفاده می کردند کمی جای سوال داشت که چرا VUM بر روی خود VCSA قابل اجرا و مدیریت نیست . شاید تنها وابستگی به ویندوز و استفاده از vCenter ویندوزی همین مورد VUM بود که در نسخه ۶٫۵ این مورد قسمتی از vCenter Server Appliance می باشد .
قابلیتی نیز وجود دارد که در هنگام Migration به VCSA 6.5 میتوان VUM فعلی را نیز انتقال داد . به صورت پیش فرض در فعالیت Migration به VCSA 6.5 موارد مربوط به Configuration و Inventory و Alarm ها منتقل خواهند شد .
قابلیت Native High Availability درvCenter
یکی از دغدغه های مشتریان ، اطمینان از در دسترس بودن vCenter با روش های مختلف می باشد . از جمله راه هایی که برای اطمینان از این در دسترس بودن به کار می بریم استفاده از HA و FT و یا در نسخه های پایین تر از ۶ استفاده از Heartbeat می باشد گاهی نیز از سرویس Microsoft Clustering برای این کار استفاده می شود . در VCSA 6.5 عملیات High Availability داخلی در vCenter ایجاد شده است و قابلیتی می باشد که تنها در VCSA کاربرد دارد و در Windows vCenter نمی توان از آن استفاده کرد . این نوع High Availability به صورت Active/Passive راه اندازی و Deploy می شود و نیاز به Witness node نیز خواهیم داشت .
Built-in vCenter Backup & Restore
در vCenter 6.5 می توانیم از vCenter Server Appliance به صورت Built-in و داخل خود vCenter عملیات Backup گیری یا Restore کردن Backup را به صورت File Level انجام دهیم . توسط این قابلیت می توانیم از vCenter سرور و Platform Service Controller به صورت مستقیم Backup بگیریم . همچنین این بک آپ ها می تواند شامل VMware Update Manager و Auto Deploy های در حال فعالیت بر روی VCSA نیز باشند . لازم به ذکر است که این نوع بک آپ به صورت کامل VCSA با embeded Platform Service Controller و VCSA با External Platform Service Controller را پشتیبانی می کند . جهت Backup گیری و Restore کردن در این نوع ، می توانیم از پروتکل های SCP و HTTP(S) و FTP(S) استفاده کنیم . شاید سوال مطرح بشود که از کجا می توانیم این عملیات بک آپ گیری و Restore را انجام دهیم ؟ جهت بک آپ گیری از Appliance management portal می توانیم استفاده کنیم و برای Restore کردن نیز می توانیم از ISO مربوط به Installer نسخه VCSA 6.5 استفاده کنیم .
ابزار Migration از Windows vCenter به vCenter Server Appliance
در release مربوط به vSphere 6 Update 2m عملیات Migration از Windows vCenter با نسخه های ۵٫۵ و ۶ به VCSA6 فراهم گردید . در vSphere 6.5 این ابزار migration ارتقا پیدا کرده و امکان این وجود دارد تا مشخص کنیم موارد زیر به انتخاب به VCSA 6.5 منتقل شوند :
Configuration
Configuration, events, and tasks
Configuration, events, tasks, and performance metrics
ارتقا و امکان بیشتر جهت مدیریت vCenter Server Appliance
در vCenter Server Appliance 6.5 جهت مدیریت vCSA قابلیت هایی ارتقا و یا اضافه شده است . برای مثال additional health and configurations اضافه شده است و یا اینکه user interface جدیدی جهت مدیریت و نمایش منابع مثل وضعیت شبکه و دیتابیس یا مقدار مصرف دیسک و مصرف ram و cpu در دسترس قرار گرفته است . این interface وابستگی ما به command line جهت گزارش های پیشرفته تر که قبلا وجود داشت کاهش می دهد و در Troubleshooting به ما کمک خواهد کرد .
با قابلیت های ارائه شده به نظر می رسد دیگر نیازی به vCenter ویندوزی در مجموعه ای نباشد و با این موارد اشاره شده آخرین وابستگی ها به ویندوز نیز برطرف شده است . در مقالات بعدی قابلیت های دیگری که به vSphere 6.5 اضافه شده است را بررسی خواهیم کرد.
در مقاله زیر سعی شده است بطور چکیده مفاهیم اولیه فناوری SDN ارائه شود تا خواننده با اصول اولیه و مفاهیم کلی فناوری SDN آشنا گردد.
بطور سنتی سوییچ های Ethernet دارای واحد پردازشی بعنوان تصمیم گیرنده ( Control Plane) و بخش دیگری بعنوان فرستنده داده ( Data plane ) می باشند. هر تجهیز شبکه دارای سامانه پردازشی و ارسال بسته داده مستقل از هم می باشد در شکل های بالا معماری پیشین تجهیزات شبکه به نمایش درآمده است. هنگامی که شما دستگاه شبکه ای را پیکر بندی می کنید در واقع تعامل شما با Control plane صورت می پذیرد. انجام پردازش های مربوط به چگونگی ارسال داده ها
شامل Switching ، Routing، QOS، Access Control List و غیره در Control plane با بکارگیری پردازنده اصلی دستگاه و نرم افزار( IOS ) بهینه شده انجام می شود یکی از ویژگی های اصلی تجهیزات سخت افزاری شبکه این است که در کمترین زمان، پردازش های مورد نیاز را انجام می دهند در واقع یکی از چالش های رقابت بر انگیز میان سازندگان تجهیزات شبکه، ارائه تجهیزات سخت افزاری و روش های بهینه برای انجام سریع و موثر چنین پردازش های می باشد. با نگاه به روند ارائه تجهیزات شبکه در ده سال اخیر می توان کاهش زمان لازم برای ارسال بسته داده (Switching Latency ) و افزایش حجم ترافیک گذر دهی ( Forwarding Throughput ) را مشاهده کرد. بعنوان نمونه سوییچ های سری Cisco Catalyst 2960 از توان گذردهی ۳۲Gbps به بیش از ۲۰۰ Gbps ارتقاء پیدا کرده اند و این روند همچنان ادامه دارد.
از ماژول های مدیریتی ( Supervisor Engine ) در سوییچ های سری Cisco 6500 و Management Module در سوییچ هایHP 8200 می توان بعنوان Control plane یاد کرد. نتایج حاصل از داده های پردازش شده توسط Control Plane در حافظه سوییچ به صورت جداول FIB،CAM ، Routing Table، ARP Table و غیره تشکیل می گردد وبا توجه به سرویس های قابل ارائه مورد استفاده قرار می گیرد به عنوان مثال Control plane دستگاه با دریافت بسته پیام BPDU مربوط به پروتکل STP محاسبات مربوط به ایجاد ساختار بدون Loop را انجام می دهد و پس از آن، اطلاعات بدست آمده را برای اعمال به Data Plane ارسال می کند. در برخی از سرویس ها مانند Quality of Service، Access Control List و Routing Protocols به دلیل پیچیدگی و حجم بالای پردازش های مورد نیاز، معماری سنتی با محدودیت های جدی مواجه می شود از این رو گرایش به ایجاد تغییرات برای رفع محدودیت های بیان شده ضروری می باشد.. شکل ۲ نمایانگر یکی از ماژول های مدیریتی می باشد تجهیزات مورد نظر دارای صرفا رابط های مدیریتی بوده و در صورتی که دارای پورت های داده باشند به تعداد بسیار محدود می باشند.
Data Plane و یا فرستنده داده در سوییچ های ماژولار بصورت Line Card عرضه می شود و در سوییچ های غیر ماژولار بصورت یکپارچه در دستگاه تعبیه شده است. در سوییچ های ماژولار امکان افزودن Line card به شاسی اصلی در هر لحظه ممکن می باشد ماژول های یاد شده دارای پورت های ارسال کننده داده از انواع گوناگون با تعداد ۲۴و یا ۴۸پورت می باشند. این تجهیزات با بار گذاری اطلاعات مورد نیاز از Control plane به صورت محلی در حافظه خود و بکارگیری سخت افزار ویژه ( Application Specific IC ) اقدام به ارسال داده بر روی پورت خروجی مناسب می نماید. در شکل ۳۳ ماژول فرستنده داده نمایش داده شده است.
در معماری سنتی تجهیزات شبکه بخش تصمیم گیرنده در ارتباط تنگاتنگ با بخش فرستنده می باشد و هرگونه تلاش برای جدا سازی و متمرکز سازی آن در کل شبکه نتیجه بخش نخواهد بود. زیرا محدوده کارکرد واحد تصمیم گیرنده محدود به همان سخت افزار می باشد و بدلیل عدم ارتباط با دیگر تجهیزات شبکه نمی تواند دایره تصمیم گیری خود را به کل تجهیزات شبکه گسترش دهد.
از محدودیت های دامن گیر معماری سنتی می توان به موارد زیر اشاره کرد.
۱٫ عدم چابکی و خودکار سازی روال های پیاده سازی سرویس های مورد نیاز در کل تجهیزات شبکه
بطور مثال پیکربندی ACL و یا QoS می بایست بر روی تک تک تجهیزات شبکه تکرار و انجام شود و این فرآیند زمان بر و مستعد خطا بود و رفع مشکلات آن بسیار سخت می باشد. در واقع نمی توان پیکربندی مورد نیاز را یک بار انجام داد و آنرا به کل تجهیزات شبکه بسط داد.
۲٫ گسترش پذیری محدود پردازشی و نا همگون مبتنی بر نیاز های سرویسی شبکه
performance دستگاه های شبکه درصورت اجرای سرویس های همچون PBR، QoS،Calculation Routing،Traffic Engineering و غیره بطور قابل توجهی کاهش می یابد دلیل این امر آن است که برخی از سرویس ها بر اساس معماری سنتی سه لایه شبکه تنها در لایه ای خاص قابل اجرا بوده و در نتیجه بار پردازشی مربوطه درآن لایه از شبکه بطور تصاعدی افزایش می یابد و به همین دلیل گلوگاه ترافیکی ایجاد می گردد تلاش برای افزایش توان پردازشی به منظور رفع این محدودیت نتیجه بخش نبوده است.
۳٫ عدم امکان مدیریت متمرکز تجهیزات درگیر در مسیر جابجا شدن اطلاعات در شبکه
به دلیل نبود دید کامل و دقیق از همبندی منطقی شبکه امکان ایجاد راه کار جامع و یکپارچه برای پیکر بندی تجهیزات شبکه درگیر در فرآیند جابجا شدن بسته داده و پایش لحظه ای بسته داده در مسیر حرکت خود میسر نبوده.
۴٫ عدم امکان ایجاد شبکه های هم پوشان با امکان جداسازی کامل
با گسترش ارائه خدمات میزبانی سرویس های فناوری اطلاعات در مراکز داده، نیاز به جداسازی منطقی مشتریان اینگونه خدمات اهمیت پیدا کرده است. در معماری سنتی این کار با استفاده از شبکه های مجازی (Vlan ) و اعمال کنترل های امنیتی ممکن می گردد. به دلیل محدودیت های ذاتی در چنین پروتکلهای، توسعه پذیری کمی و کیفی با محدودیت های زیادی روبرو می گردد. عدم امکان ایجاد شبکه های همپوشان و یاMulti-Tenancy با امکان ارائه سرویس از دیگر ضعف های معماری سنتی شبکه می باشد.
۵٫ عدم امکان مدیریت و کنترل ترافیک تولیدی از مبداء تا مقصد در زیر ساخت مجازی سازی بطور کامل
به دلیل نبود ارتباط منطقی میان زیر ساخت شبکه بستر مجازی با بستر شبکه فیزیکی، امکان اعمال سیاست های کنترلی به بسته داده در بستر مجازی ممکن نمی باشد و این امکان تنها محدود به بستر شبکه فیزیکی می گردد.
با ظهور و قابل عرضه شدن فناوری مجازی سازی، نگاه و روش اجرای و ارائه بسیاری از فرآیند ها فناوری اطلاعات دچار تغییرات بنیادی گردید و افق های جدیدی برای ارائه سرویس و خدمات فناوری اطلاعات آفریده شد. بعنوان مثال در حوزه سرور نگاه سنتی خرید سرور به ازاء یک یا چند سرویس دچار دگرگونی شده است. با استفاده از فناوری مجازی سازی نصب و راه اندازی یک سرور تنها با چند کلیک ممکن می گردد در صورتی که پروسه ناهنجار و پرهزینه خرید و عملیاتی سازی سرور در گذشته چندین ساعت و یا روز بطول می انجامید و امکان بهره برداری کامل از منابع سخت افزاری نیز وجود نداشت. یکی دیگر از دست آورد های فناوری مجازی سازی در این بود که می توان چنین مدلی را به دیگر زیر ساخت های فناوری اطلاعات مانند امنیت، شبکه، ذخیره سازی و غیره بسط داد و همچون بستر مجازی سازی سرور، از مزایای بیشمار آن بهره برد. با ظهور زیر ساخت مجازی سازی اهمیت زیر ساخت شبکه های ارتباطی بیش از پیش شده است و ایجاد دگرگونی و رشد آن با توجه به نیاز های جدید ضروری می نماید.
پژوهش های چند ساله اخیر نشان داده که برای ایجاد نسل بعدی سرویس های قابل ارائه در بستر اینترنت و خدمات ابری نیاز به راه کاری نوین با قابلیت یکپارچگی کامل با زیر ساخت مجازی سازی می باشد. پس از بوجود آمدن شبکه های Ethernet Fabric ، ایجاد و فراهم شدن بیشینه کارائی و دسترس پذیری تحقق یافت و راه برای رسیدن به شبکه های مبتنی بر معماری SDN هموار گردید. در واقع ایجاد شبکه های Ethernet Fabric با هدف رفع محدودیت های پروتکل لایه دو همچون STP می باشد. بکارگیری پروتکلSTP با هدف رفع مشکلات Loop، منجر به مسدود شدن لینک های افزونه می شود و عملا بخشی از منابع شبکه بی استفاده می ماند و در ضمن زمان بازیابی شبکه در صورت بروز مشکل در لینک های ارتباطی به چندین ثانیه افزایش می یافت. گسترش کمی و کیفی شبکه باعث نا کارائی این معماری می گردد. معماری Ethernet Fabric ویژگی های Routing را در لایه دوم با استفاده از پروتکل Trill و یا SPB محقق کرده است. در این معماری ویژگی L2 Multipath قابل پیاده سازی می گردد و در نتیجه همه لینک ها قابلیت استفاده پیدا می کنند و از همه مهمتر زمان بازیابی شبکه به کمتر از۱۵۰ میلی ثانیه می رسد. بنابراین توسعه پذیری کمی و کیفی تا چندین هزار پورت امری ممکن می نماید.
راه کار شبکه های مبتنی بر مدیریت منطقی (Software Defined Network ) وبه اختصار SDN طبق تعریف، به هرگونه تلاش برای جدا سازی بخش تصمیم گیرنده تجهیزات شبکه از بخش فرستنده داده و ایجاد یک واحد تصمیم گیرنده متمرکز و یکپارچه در کل شبکه اتلاق می شود. در این رویکرد بجای مدیریت جزیره ای تجهیزات شبکه، نگاه متمرکز گرایانه در پیش گرفته شده است و با ایجاد یک واحد پردازش متمرکز برای کل شبکه، Control plane یا واحد تصمیم گیری کلیه تجهیزات شبکه حذف شده است در دو شکل زیر معماری کلی این راه کار ارائه شده است.
تحقق معماری SDN نیاز به ایجاد چهار چوبه ای واحد میان سازندگان تجهیزات شبکه می باشد. پروتکل و مدل ارائه شده در این خصوص معروف به OpenFlow می باشد. پروتکل OpenFlow بطور خلاصه استانداردی برای جابجا کردن و رابط برنامه ریزی اطلاعات مدیریتی میان Data plane و Control Plane می باشد. در شکل زیر یکپارچگی زیر ساخت شبکه با بستر مجازی به نمایش در آمده است. بستر ایجاد شده شرایط ارائه خدمات ابری را از منظر کیفی و کمی خواهد داشت.
در معماری SDN بخش Data plane به سوییچ های سخت افزاری بهینه شده که امکان ارتباط با Control Planeرا از راه پروتکل OpenFlow دارا می باشند. دستگاه های که در نقش Data plane می باشند با دریافت اطلاعات و سیاست های ارسال بسته داده، اقدام به اجرای آن با بکارگیری سخت افراز بهینه شده خود می کنند. این فرایند به دلیل اجرا توسط سخت افزار ویژه در کمتر از یک میکرو ثانیه اجرا می گردد. این ویژگی امکان ایجادEthernet Fabric Pod با زمان تاخیر حدود ۲ تا ۴۴ میکرو ثانیه را ممکن می سازد. در صورتی که در شرایط یکسان و با بکارگیری بهترین تجهیزات شبکه ای همچون سوئیچ های Cisco Catalyst 6500/2960X، زمان فوق به حدود ۴۰ تا ۵۰میکرو ثانیه می رسد که بسیار بیشتر از زمان دست یافته درEthernet Fabric می باشد.
SDN Controller در فناوری SDN در نقش Control Plane می باشد. SDN Controller در واقع برنامه ای می باشد که با استفاده از ماشین فیزیکی یا مجازی اجرا می شود. SDN Controller بصورت مستقل و مجزا برای کل تجهیزات شبکه در نظر گرفته می شود. به دلیل ارتباط مستقیم SDN کنترلر با همه تجهیزات شبکه، ایجاد دید دقیق از هم بندی و ساختار منطقی اجزا شبکه و عدم وابستگی به اطلاعات ارسالی از تجهیزات شبکه، ممکن می شود علاوه بر این، بدست آوردن اطلاعات دقیق در لحظه از وضعیت بسته داده آسان می گردد و تصمیم گیری با در نظر گرفتن مبدا و مقصد داده ممکن می شود و نیز سرعت اعمال و اجرای سیاست های مورد نظر به شکل چشم گیری کاهش می یابد. بر اساس ویژگی های معرفی شده در معماری SDN، محدودیت های سنتی زیر ساخت شبکه اترنت مانند پردازش های مربوط به STP Loop Recovery، Trill Replication ، ARP Table Search، Routing Table Calculation، Fail over، Redundancy، Distributed Gateway،QOS Policy و بسیاری دیگر از سرویس ها برطرف گردیده است. با بکارگیری امکانات و ویژگی های ارائه شده در معماری SDN امکان اجرای الگو ریتم Djikstra based layer 2 در مقیاس چند ده هزار پورت ممکن می باشد بنابراین مقیاس پذیری با حفظ کمترین تاخیر و افت سرعت ممکن می گردد. در فناوری SDN ایجاد شبکه ای با چندین هزار پورت با زمان تاخیر کمتر از ۳ میکرو ثانیه امری نا ممکن نخواهد بود بگونه ای که Fabricایجاد شده شرایط افزونگی و جایگشت پذیری را در کمتر از ۵۰۰ میلی ثانیه فراهم خواهد نمود. با استفاده از فناوری SDN امکان ایجاد ساختاری پویا، مدیریت پذیر، ایمن و اقتصادی که می تواند کلیه نیاز های سرویسی را به سرعت ایجاد سرور مجازی در شبکه فراهم کند، ممکن گردیده است. (bpapp)
معرفی VMware NSX: نرم افزار VMware NSX محصولی از شرکت VMware برای مجازی سازی شبکه هایی است که تا به حال به صورت فیزیکی پیاده سازی می شده اند.
اصل این نرم افزار Nicira نام داشت که VMware به قیمت ۱ میلیارد دلار این پروژه را خریداری کرد. لازم به ذکر است که مانند قبل این نرم افزار هم برای بستر مجازی سازی VMware کار می کند و هم برای مابقی بستر های مجازی سازی. اگر بخواهیم راحت تر این نرم افزار را شرح دهیم می توانیم آن را به ESX مقایسه کنیم به صورتی که ESX برای مجازی سازی لایه محاسباتی استفاده می شود و NSX برای مجازی سازی لایه شبکه. یعنی همانطور که در ESX ما مقدار RAM ,CPU را پیاده سازی می کنیم در NSX ما با استفاده از منابع به پیاده سازی Switch ,Router و فایروال می پردازیم.
از جمله مزایای مهم این محصول:
عدم وابستگی به سخت افزار: چون تمام ماژول های این نرم افزار به صورت ماشین مجازی پیاده سازی می شوند در صورت خرابی سرور فیزیکی این ماشین ها از HA بهره می برند.
شبکه کاملا منعطف: می توانید شبکه پیچیده و چند لایه خود را در کوتاه ترین زمان طراحی، پیاده سازی و پاک کنید.
قابلیت توسعه پذیری بسیار زیادی دارد.
باعث صرف جویی در زمان وهزینه می شود.
شکل زیر بیانگر طرح Logical راه حل NSX می باشد.
به صورت کلی قابلیت هایی که در محیط رایانش ابری می توانیم از روی NSX بدست آوریم به شرح زیر می باشند:
پیاده سازی ساختار سوییچینگ بین ماشین های مجازی بدون دخالت سوییچ فیزیکی که در نتیجه باعث کاهش چشم گیر شبکه می شود.
پیاده سازی فایروال با توجه به نیاز VPS ها، بدین معنی که مشتریان Cloud این قابلیت را پیدا می کنند که در هنگام سفارش مدل VPS خود و تنظیمات مشخص شده آن، فایروال نیز برای امنیت کاری خود کنار VPS سفارش دهند و به طور اتوماتیک پیاده سازی شود.
قابلیت Load Balancer نرم افزار NSX، برای کاربرانی که می خواهند لایه Application سیستم های خود را افزایش دهند می توانند کنار سفارش دادن VPS یک لایه Load Balancer نیز به آن اضافه کنند.
استفاده NSX در لایه Routing که هم برای ارتباط مشتریان با بنیاد خواهد بود و هم در لایه مدیریت بستر مورد استفاده قرار می گیرد.
لازم به ذکر است که تمامی موارد فوق در لایه مدیریت بستر نیز استفاده بسیار زیادی دارد و باعث کاهش بسیار زیاد هزینه های می گردد. به عنوان مثال برای Availability هر چه بیشتر نیاز است که از نرم افزار vRA ( مدیریت بستر رایانش ابری) چند عدد پیاده سازی شود و اینکار نیاز به یک Load Balancer قوی دارد تا بتواند تراکنش ها و درخواست ها را بین Instance ها بالانس کند، در این مدل می توان به جای Load Balancer های گران قیمت سخت افزاری از این محصول استفاده کرد.
معرفی استوریج VSAN 6.5: در کنفرانس Vmworld 2016 که به تازگی به پایان رسید ، حتما میدونید که vSphere 6.5 هم منتشر شد و در پستهای قبلی از ویژگیهای جدید اون برای شما گفتیم و در این پست قصد داریم نگاهی بندازیم به vSAN 6.5 و ببینیم اولا تکنولوژی vSan چی هست و در نهایت آخرین تغییرات در ورژن جدید اون رو بررسی کنیم.
vSAN یا Virtual San تکنولوژی ای در Vsphere است برای مجازی سازی هاردهای لوکال سرور به عنوان یک San Storage که هیچوقت نباید اون رو با شبیه ساز های Storage ای همچون Open-E اشتباه بگیرید که راه کاری است برای زیرساخت های فوق همگرا یا Hyper-converged infrastructure که از نسخه ۵٫۵ به بعد به مجموعه Vsphere اضافه شد و تحولی جدید در زمینه ذخیره سازی و SDS یا Sofware Defined Storage بود تا مستقل از لایه سخت افزار عمل کند که البته تحت عنوان Cloud Distributed Storagee هم از اون یاد میشه.
نکته ای که خیلی مهمه ، باید بدونید این تکنولوژی اتوماتیک و همراه با Hypervisor شما است و بخش جدایی نیست که شبیه به Open-e بخواید اون رو نصب یا فعال کنید.
گفتیم برای مجازی سازی هاردهای لوکال سرور به عنوان یک San Storage ، اما چطور؟ فرض میگیریم ، ۵ سرور داریم که روی هر کدوم ۵ هارد ۱TB موجود و هر سرور هم ۳ هاردش بدون استفاده است ، یعنی ۱۵ ترابایت بدون استفاده ، اینجاست که میتونیم با تکنولوژی vSAN برای سازمانمون که نمیخواد هزینه زیادی هم کنه و Storage سخت افزاری و San های گران خریداری کنه ، یک San Storage ایجاد کنیم که از دید هاست های ما San دیده خواهد شد.
از ویژگی های خوب vSAN میشه Scalable بودن اون و راحتی در بالا پایین کردن دیسک ها را مثال زد که مناسب زیرساخت های VDI و دسکتاپ مجازی است و ارزان بودن سولوشن در کاربرد بالای اون در DR هم میتواند مثال خوبی باشد.
برای پیاده سازی این تکنولوژی حتما باید دو فاکتور Performance و Capacity رو رعایت کرد. که اولین فاکتور با حداقل یک هارد SSD در هر هاست و دومین فاکتور با استفاده از یک یا چند هارد در هر هاست مهیاست!
این رو هم یادتون باشه که SSD نقش به سزایی در سرعت و عملکرد این تکنولوژی داره و I/O ما اول از اون میگذره.
اما ویژگیهای جدید vSAN 6.5 رو ببینیم چی هست :
در این نسخه شاهد اپدیت vSAN API و vSphere PowerCLI هستیم تا از این پس بتوان مدیریت و کانفیگ تنظیمات کلاستر ، Fault Domains و disk group ها را بصورت خودکار کرد.لازم به ذکر است ، PowerCLI برای بررسی کارکرد درست vSAN کلاستر کاربرد دارد.
افزایش ۲۰-۵۰% ای ذخیره TCO
تغییرات Licensing که متعادل تر شده و میتوان با لایسنس استاندارد VSAN یک کلاستر All-Flash VSAN ایجاد کرد ، اگرچه همچنان نمیتوان در لایسنس استاندارد deduplication و compression را انجام داد.
ساپورت از iSCSI که در ورژن ۶٫۵ میتوان iSCSI تارگت و LUN را بر روی VSAN کلاسترمون ایجاد کنیم و در بیرون از VSAN نیز از اون استفاده کنیم و مناسب زمانهایی است که استوریج زیادی رو روی VSAN کلاسترمون داریم. لازم به ذکره که نمیتونیم از این iSCSI LUN ها برای ESXi استفاده کنیم.
ارتباط مستقیم و ترافیک witness جدا بر رویسناریوی vSAN ـه ۲-node
اول بگیم مینیمم ترین حالت کانفیگ vSAN حالت ۲-node است که شامل دو هاست و یک witness در هر جایی است. که ویژگی جدید مناسب اینگونه سناریو هاست ، حالا چه بصورت ROBO (مثلا یک دفتر مرکزی و یک دفتر ریموت در شهر دیگر) و چه بصورت SMB (دفاتر کوچیک) باشد و از این پس میتوان ارتباط دو هاست فیزیکی را بدون نیاز به سوییچ فیزیکی و از طریق کابل برقرار کرد و ترافیک witness را از طریق اینتفرفیس VMkernel مجزایی به witness appliance منتقل کرد.
پس از ایجاد ماشین های مجازی خود امکان Export گرفتن از آنها وجود دارد.
به طور مثال می خواهید یک محیط Disaster برای ساختار مجازی سازی خود ایجاد نمایید. برای اینکار می توانید از ماشین های خود Export گرفته و با همان ساختار در یک محیط مجازی دیگر بر روی یک هاست دیگر آنرا Import نمایید.
به این فرآیند به اصطلاح OVF و OVA گرفتن می گویند. اما تفاوت این دو در چیست؟
فایلی که به صورت OVA خروجی گرفته شده باشد در واقع یک Appliance مجازی به شمار می رود که در موقع Deploy کردن آن تنها به یک فایل نیازمند خواهید بود (مانند سرویس vCenter به صورت Appliance) ولی فایل OVF شامل فایلهای متعددی می باشد که به تمام این فایل ها در زمان Import کردن نیاز می باشد.
نکته: در زمان تهیه OVF و OVA از یک ماشین مجازی، بررسی نمایید که مواردی چون ISO به ماشین مجازی Mount نشده باشند، چون در خروجی شما تاثیرگذار خواهند بود.
به منظور تهیه OVA و OVF از یک ماشین مجازی مراحل زیر را طی نمایید:
به وب کنسول سرویس vCenter وارد شوید.
ماشین مجازی مورد نظر خود را خاموش کنید.
بر روی آن راست کلیک کرده از گزینه Template گزینه Export OVF Template را انتخاب نمایید.
در پنجره باز شده یک نام و مسیر برای خروجی خود مشخص نمایید.
از بخش Format می توانید تعیین کنید که خروجی شما در قالب OVA باشد یا OVF
پس از Export گرفتن می توانید اقدام به Import کردن آن ماشین مجازی در یک هاست دیگر نمایید:
آخرین دیدگاه‌ها