به صورت خلاصه مجازی سازی شبکه(به انگلیسی: Network virtulization) را می‌توان به عنوان تکنیک‌هایی برای جداسازی منابع شبکه و محاسباتی، برای واگذاری آنها به یک شبکه مجازی (منطقی)، برای همساز کردن چندین شبکه مجازی قابل برنامه ریزی و مستقل، دانست. در این شکل از مجازی‌سازی همه سخت افزارها و نرم‌افزارها درون یک شبکه مجازی به عنوان مجموعه‌ای واحد از منابع ظاهر می‌شود. جازی سازی شبکه بر روی سازمان در همه سطوح تأثیرگذار است: برنامه‌های کاربردی، ماشین‌های دسکتاپ،;کارگزاها(سرور)ها و منابع ذخیره سازی و چارچوب‌های اصلی. محیط فناوری اطلاعات به طور فزاینده‌ای نامتمرکز است، تعداد کارگزارهای مختلف و جداگانه، ایستگاه‌های کاری، نسخه‌های نرم‌افزاری و دیگر دارایی‌های فناوری اطلاعات به صورت پویادر حال رشد است. این نظام سبب ایجاد یک محیط دارای سودمندی پایین، عملکرد پایین، و هزینه‌های انرژی و تجهیزات افزایشی می‌شود. مجازی سازی شبکه سیستم عامل و برنامه‌های کاربردی را از لایه فیزیکی جدا می‌کند، واجازه می‌دهد که سیستم‌های عامل بر روی یک کارگزار اجرا شود و دسکتاپ‌ها به عنوان یک ماشین مجازی در مراکز داده امن اجرا می‌شود.

اما بطور کلی مزایای مجازی‌سازی شامل موارد ذیل است:

• قابلیت بالای گسترش
• ارتقای راحت سخت افزاری و قابلیت سازگاری با تکنولوژی های جدید
• متمرکز سازی
• امکان تنظیم و نصب سرورها و تجهیزات مجازی با استفاده از الگو و کپی برداری
• تسریع امور به خاطر وجود بالقوه دستگاه‌ها و عدم نیاز به صرف زمان برای خرید، نصب و آماده‌سازی
• جابجایی راحت
• پشتیبان‌گیری راحت از اطلاعات
• استفاده از بیشترین ظرفیت تجهیزات سخت‌افزاری
• عدم نیاز به فضای زیاد به نسبت حالت سنتی
• کاهش گرمای تولیدی توسط دستگاه‌ها
• کاهش هزینه‌های جاری نظیر برق، نگهداری، تعمیرات
• کاهش هزینه خرید تجهیزات سخت‌افزاری زیاد