دیتا سنتر های امروزی محل نگهداری هزاران دیسک درایو برروی استویج های خود می باشد. دیسک درایو به دلیل ساختار مکانیکی خود مستعد failures میباشد. شرایط محیطی نیز در طول عمر آن تأثیر دارد. و مجموعه عوامل ممکن است باعث خرابی دیسک و از دست رفتن دیتا شود. تعداد زیادی دیسک بر روی یک استوریج به معنی بالا بودن احتمال رخداد failures بر روی استوریج.

فرض کنید بر روی استوریج ۱۰۰۰ عدد دیسک موجود است متوسط طول عمر هر دیسک ۷۵۰,۰۰۰hours می باشد. معنی این پارمترها این است امید به متوسط طول عمر این مجموعه دیسک در یک لحظه
۷۵۰,۰۰۰/۱۰۰۰ =۷۵۰۰hours

حالا مشکل رو چطور حل کنیم و استوریج رو به دستگاه مطمن برای نگهداری دیتا ها تبدیل کنیم.
می دونیم در حال حاضر Application ها نیاز به فضا های ترابایتی با کارایی بالا دارند ولی اینطرف ما دیسک های با ظرفیت کم و کارایی پایین داریم. پس نیازمند روشی هستیم که با در کنار هم قرار دادن کامپوننت های کوچک نیاز سمت Application های امروزی را تأمین کنیم محققین دانشگاه برکلی Patterson, Gibson, and Katz در سال ۱۹۸۷ با اختراع RAID این مشکل را حل کردند. و اسم آنرا inexpensive disk drives  و بعداً نام آن به Redundant Independent Disk Array یا آرایه ای مستقل از دیسک تغییر یافت. اولین کاربرد  آن تولید فضای ذخیره سازی بزرگ بر روی mainframe ها بود.
این تکنولوژی به سرعت رشد کرد و بهصورت گسترده بر روی استوریج ها استفاده می شود.
هنگامی که از این تکنولوژی استفاده می‌کنیم داریم برای مشتری فضای مورد نیاز را تأمین می‌کنیم و همچنین performance مورد نیاز از طرف دیگر باید مطمن شویم که دیتای مشتری را به نحوه مناسبی protect میکنیم. و در هنگامی که یک فضای زیاد را برای سرویس دهی ایجاد می‌کنیم  محافظت از دیتا بسیار اهمیت پیدا می‌کند چون وقتی یک دیسک داریم ممکن است فضای یک دیسک را از دست بدهیم. بنابراین تکنولوژی RAID سه مزیت
۱- فضای مورد نیاز
۲- performance مورد نیاز
۳- و protection یا availability مورد نیاز
را به صورت همزمان برایمان به ارمغان می آورد.